22.මට හිතෙන හැටි

අපේ බ්ලොග් අවකාශයේ ආදරණීය හිතවතුන් හිතවතියන් කීප දෙනෙක්ම බොහෝවිට කියපු දෙයක් තමයි මම ලියපු කතාවල බීම හරි වැඩියි,බොන එක නැත්නම් කතා හොඳයි,දිගටම ලියන්නෙ බොන කතා, චික් විතරක්...ආදී වශයෙන්

ලියන්න හිටපු කතාවත් පැත්තකට දාල මේ ලිපිය ලියන්නෙ පැහැදිලි කිරීමක් කරන්න සහ ඔබගේ අදහස් බලාපොරොත්තුවෙන්...
අපි අරගෙන බැලුවොත් කොහොමද මම ලියපු කතාවලින් බේබදුකම හෙවත් බීම අයින් කරන්නෙ කියල,ඔය කතා එකක්වත් මම ප්‍රබන්ධ කරපුව නෙවෙයි,අකුරක් ගානෙ ඇත්ත, ඉතිං සිද්ද වෙච්චි දේවල් මම කොහොමද නැතිකරන්නෙ? මට පුළුවන්ද ඉතිහාසය මකල දාන්න? හොඳයි දැන් බලමු එහෙම කළොත් මොකද වෙන්නෙ කියල.
බීපු හින්ද තමයි කතාවෙ ඉන්න පුද්ගලය ඒ විදියට හැසිරෙන්නෙ සහ කතා කරන්නෙ,ඒ නිසාම තමයි එතන කතාවක් තියෙන්නෙ.එහෙම නැත්නම් කෝ කතාවක්?

ඇත්ත තමයි,කාන්තාවො බීම සහ බොන මිනිස්සුන්ව තදින් පිළිකුල් කරනව සහ ප්‍රතික්ෂේප කරනව,ඔවුන් කැමති සුරාව නැති ලොවක් දකින්නයි.නමුත් ඉතිං ප්‍රායෝගිකව ඒ දේ සිද්ද වෙනවද?ඔයාල කොච්චර ඒ ගැන වෛරයෙන් හිටියත් සුරාව තාම නිදැල්ලේ ගලා යනව නේද ඒක නේද සත්‍යය?

පොඩ්ඩක් කල්පනා කරන්න තමන් ඉන්න පටු සීමාවන්ගෙන් එළියට ගිහිං.

මේ ලෝකෙ ගොඩක් දේවල් සාපේක්ෂයි,නිරපේක්ෂ දේවල් ඇත්තෙම නැති තරම්.හොඳ කියල දෙයක් තියෙන්නෙ නරක තිබෙන නිසා,ලස්සන තියෙන්නෙ අවලස්සන තිබෙන නිසා,දුක නැත්නම් සැප කියල දෙයක් නැහැ.මේ ඔක්කොම වචන පමණයි.
ඔය වචනවල තේරුමත් නිත්‍යද? නැහැනෙ,පොඩි උදාහරණයක් අරගෙන බැලුවොත් කොළඹට එවපු බෝම්බයක් පිපුරුණානම් ප්‍රභාකරන්ට හොඳයි,අපිට නරකයි.පිපුරුණේ නැතිනම් අපට හොඳයි ප්‍රභාකරන්ට නරකයි.ඒ වගේනෙ පුද්ගලයගෙ ආකල්ප අනුවනෙ.

 දැන් සැප කියන එක අරගෙන බැලුවොත් ඔබ ඔබේ උඩුමහලෙ සඳළුතලේ හාන්සි පුටුවකට වෙලා පොතක් කියවනව,ඔබගෙ ගෙදරට ඉස්සරහ වත්තෙ පොල් අතුවහපු කටුමැටි ගේක ලණු ඇඳ උඩ දිගාවෙලා ඉන්න මනුස්සය හිතනව ඔබ හරි සැපක් විඳිනව කියල,නමුත් අර මනුස්සය ඉන්න ලණු ඇඳට යන්න ඔබේ හිත හඬා වැටෙනව වෙන්න පුළුවන්,එතකොට මොකක්ද සැප කියන්නෙ?ඒ නිසා පොඩ්ඩක් හිතන්න.

සම්පූර්ණයෙන්ම සුදු චරිතත්,සම්පූර්ණ කළු චරිතත් තිබුණෙ පියදාස සිරිසේන මහත්තයගෙ නවකථා වලත් බී.ඒ.ඩබ්.ජයමාන්න ආදී මහත්වරුන්ගෙ චිත්‍රපටිවලත්විතරයි.ආ තව බැඳපු නැති කෙල්ලන්ගෙ සිහින ලෝකවලයි.
 එහෙම නැත්නම් අද ජීවත්වන හැම පුද්ගලයා තුළම දෙවියන් සහ යක්ෂයා දෙන්නම ජීවත් වෙනව,යෙදෙන අවස්ථාව අනුව තමයි තීරණය වෙන්නෙ යක්ෂයාද දෙවියන්ද බලවත් වෙන්නෙ කියල.

ආයෙම ලේබල් ගහනව වල් කියල,ඒ කතාව වල්,ඒ චිත්‍රපටිය වල්,ඒ පුද්ගලය වල් ආදී වශයෙන් මොකක්ද මේ?අපි පුරුදුවෙලා ඉන්නෙ ලිංගිකත්වය කියන එක ජීවිතයෙන් වෙන් කරල අරගෙන අයින් කරල අරන් නොවිය යුතු දෙයක් හැටියට හෙළා දකින්න අපහාස කරන්න හරියට ලොකු වරදක් කළාවගේ.

අපි හිතන්නෙ නෑ ලිංගිකත්වයත් ඔය අපි කනව බොනව නිදනව  වගේ අපේ ජීවිතයට අත්‍යාවශ්‍ය තවත් එක් අංගයක් කියල.
 නමුත් ඒක තමයි ඇත්ත අපි ඕනැවට වඩා ශීලාචාර වෙන්න හදනව,ඔය ශීලාචාරකම කොච්චරද කිව්වොත් සැරයක් ඉන්ග්මාර් බර්ග්මාන් කියන මහා සිනමාකරුවගෙ චිත්‍රපටිවල තිබුණු ලිංගික දර්ශනත් කපන්න හැදුවනෙ අපේ රටේ සිනමා  විශාරදයො ඔය බර්ග්මාන්ගෙ චිත්‍රපටි උළෙලක් වෙලාවක.

මොකද මේ වෙන්නෙ,අපි බලෙන් මිනිස්සු ශීලාචාර කරන්න යනව,පොලිසිය ලවා බලෙන් මිනිස්සුන්ට සිල් ගන්නවන්න හදනව.මේව කරල මිනිස්සු හදන්න පුළුවන් කියල හිතනවද?හරියට රබර් බෝලෙ දියයට ඔබාගෙන ඉන්නව වගෙ නේද?අපිත් පුරුදුවෙලා ඉන්නෙ ඒ නීතිවලටම අනුගතවෙලා ජීවත්වෙන්න සහ කතාකරන්න නේද?කවදද අපි අපේ ආකල්ප වෙනස් කරගන්නෙ?

 ඔය අපිට මහ ඉහළින් කතාකරන්න තියෙන ශිෂ්ටාචාරය සහ සංස්කෘතිය අවුරුදු දහස් ගණනකට පස්සෙ අපිව කොතනටද ගෙනල්ල  තියෙන්නෙ?හවස හයෙන් හතෙන් පස්සෙ කාන්තාවකට තනියම පාරෙ බැහැල යන්න පුළුවනිද අද අපේ රටේ?ඔන්න ආසන්නතම උදාහරණය වාර්තා වෙලා තියෙනව පෙරේදද කොහෙද විජේරාමෙන්.

මේ වෙලාවෙ මට මගේම අත්දැකීමක් සිහියට එනව,ඔන්න අවුරුදු දෙකතුනකට පෙර එක හවස් වරුවක මම කටුනායක ඇවරිවත්ත බස් ස්ටෑන්ඩ් එකේ පෝලිමේ ඉන්නව බසයක් එනතුරු.තියෙන බස් එක පිරිල පිටත්වෙන්න ආසන්නයි,හිටගෙන යන්න නම් පුළුවනි,හිටගෙන යන්න කම්මැලි නිසා යන අයට මාව පහුකරල යන්න දීල මම බලාගෙන හිටිය අනික් බස් එක එන තුරු.දැන් අඳුරත් වැටීගෙන එනව.

 ඔන්න මේ වෙලාවෙ හොඳින් පිළිවෙලකට ඇඳ පැළඳ ගත්තු එක සිහින් යුවතියක් බස් පෝලිමට ආව,ඇය වෙළඳ කලාපයෙ වැඩ කරන කෙනෙක් නොවන බවත් වෙන කොහේ හෝ උත්සවයකට ගිහින් තනිවම ආපසු යන බවත් මා බැලූ බැල්මටම තේරුම් ගත්ත.

ඇය හිටියෙ මඳක් කැළඹීමකින්දෝ කියලත් මට මොහොතකට හිතුණා,නැවතී මොහොතක් වටපිට බැලූ ඇය කෙලින්ම මගෙ ලඟට ඇවිත් කතාකලා.

ඇයට නුවරට යන්න අවශ්‍ය බවත් බස් එකක් තියේද යන බවත් ඈ මගෙන් අහනව බොහොම හිතවත් විදියට.
 මම කිව්ව නුවර යන බස් එකක් දැන් එන්නට නියමිතයි,එහෙම නැතිනම් මේ බස් එකේ නිට්ටඹුවට ගියත් නුවරට යන බස් එකක් අල්ලගන්න පුළුවනි කියල.

ඇය මා සමග දිගින් දිගටම කරන මේ කතාවට මම එච්චර සැළකිල්ලකින් උත්තර නොදුන්නත් මා නොදැන සිටි පිපාසිත නෙත් යුගල ගණනාවක් ඇය දෙසට යොමුවී ඇති බව මට වඩා ඉතා විශිෂ්ට ප්‍රායෝගික ඥාණයකින් හෙබි ඇය හොඳින් දැනගෙන හිටියා.

ඔය කතාව අතරේ බස් පොළට ආපු නුවර බසය මා ඇයට දැක්වූ විට ඇය දුවගෙන ගිහින් බසයට නැගගත්තා.
 ඇය එවෙලේ මුහුණදී තිබුණු අවස්ථාව අනුව ඇයට විශ්වාසය තැබිය හැකි එතන සිටි එකම පිරිමියා හැටියට කෙළින්ම මා ළඟට ඇවිත් කතාකලේ අවස්ථාවේහැටියට ඇයට ගතහැකි හොඳම ආරක්ෂක ක්‍රියාමාර්ගය අනුගමනය කිරීමක් වශයෙන් බව මට තේරුම් ගියේ බොහෝ පසුවයි.

කියාගෙන ආපු කතාව වටේ ගියා,ඉතිං මට කියාගන්න ඕනැවෙලා තිබුණෙ හොඳ හෝ නරක සහ හරි වැරැද්ද තීරණය වෙන්නෙ අවස්ථාව  අනුව මිසක් එය සදාකාලික නියමයක් වශයෙන් පවතින දෙයක් නොවන බවයි.
රස සහ වස කියල දෙයකුත් නැති බව මහා ගත්කරු ඇලෙක්සැන්ඩර් ඩූමාගෙ කවුන්ට් ඔෆ් මොන්ත ක්‍රිස්තෝ නවකතාවෙ කියවෙනවා.
එක් අවස්ථාවකදී මොන්ත ක්‍රිස්තෝ සිටුවරයා පැරීසියෙ ප්‍රධාන රාජ චෝදක විල්පෝර්ගෙ බිරිඳ වන එලොවයිස් ද විල්පෝර්ට කියන විදියට...
 මැතිණිය..රසඥයෙකුට වස කියල දෙයක් නැහැ..එය ඖෂධයක් පමණයි..කියල.
තවත් තැනකදී ඔහු කියනව,
මෙයින් එක බිංදුවක් ජීවිතය බේරන මහඟු ඖෂධයක් වුණාට බිංදු දෙකක් මාරාත්මකයි.... කියල

ඉතිං රස සහ වස තීරණය වෙන්නෙත් නිරපේක්ෂව නොවෙයි සාපේක්ෂව ප්‍රමාණය අනුවයි.
අවසාන වශයෙන් කියන්න තියෙන්නෙ මගේ කතාත් ඒ වගෙයි,සුද්ද කරල පෙරල හොඳ විතරක් අරං ලියන ඒව නෙවේ කියලයි,මා කතාව කියන්නෙක් පමණයි.

මට මතකයි මා සහභාගි වු විවාහ මංගල උත්සව පූජාවක් කතෝලික පල්ලියක තිබුණු,
පියතුමා මනාලියට ඇයගේ ක්‍රිස්තියානි නමින් අමතා කීවා...
......ඔබ අද මේ සිටින(මනාලයාගේ ක්‍රිස්තියානි නම කියා)ස්වාමිපුරුෂයා වශයෙන් භාරගතයුත්තේ ඔහුගේ හොඳ පමණක් නොව නරකද සමගමය.....කියල.
මනාලයාටත් මනාලිය ගැන ඒ කතාවම පියතුමා කීවා.
 
මගේ කතා දිහාත් ඒ විදියට බලන්න කියල ඉල්ලන්නෙ ඉතාම ආදරයෙන්.
 
මා ඉහත කියා ඇති දේවල් ගැන සංවාදයක් ඇතිවෙනවා නම් මා ඉතා සතුටුයි.

හෙට ගම්පහදී පැවැත්වෙන ගෙට්ටුවට මගේ සුබ පැතුම්....!!!!