අපි හිටියෙ තන්ජාවූර් වල බෝස්ගේ හෝටලේ නේද,එතනින් හැරිල මහාබලිපූරම් ගියානෙ, ආපහු තන්ජාවූර් යමු...
දවල් කෑම සූදානම් වෙනතුරු බෝස් අපට ඉන්න කාමර,නාන්න පහසුකම් සහ කෑමට පෙර ගන්න ජාතිත් සූදානම් කරල දුන්නා...කාවේරි ගඟ අයිනෙ සීත සුළං රැළි වල පහස විඳිමින් හට් එකක් යට වාඩිවෙලා අපි බීර බොමින් ඉද්දි බෝස් අපිත් එක්ක සතුටු සාමීචියෙ යෙදුනා...
ජයටම තිබුණු දිවා භෝජනයෙන් පස්සෙ ටිකක් වෙලා කැරම් ගගහ හිටපු අපි ඊළඟට සූදානම් වුණේ රෑ කෝච්චිය අල්ලගන්න තන්ජාවූර් දුම්රිය පොළට යන්නටයි...
රෑට කෑම කොහොමද...
බෝස් ඇවිත් ඇහුවා...
ටවුන් එකේ කඩේකින් පාර්සල් කරගන්නව,නැත්නං කෝච්චියෙනුත් ඕඩර් කරන්න පුලුවන්නෙ...
නෑ ඕනැ නෑ මම කට්ටියට කෑම පාර්සල් ටිකක් ලෑස්ති කරල දෙන්නං...
අපි බෝස්ගෙන් සමුඅරන් හෝටලේම වාහනයකින් තන්ජාවූර් නගරයට ආවා...එදා හවස හයහමාරට තිබුණු චෙන්නායි රාත්රී දුම්රියෙන් ඇවිත් අපි ටී නගර්වලින් බැහැල ගෙවල් බලා යද්දී පාන්දර පහමාර විතර වුණා...
මේ දවස් වෙද්දී වරුණිට දරුව ලැබෙන දිනස්තරත් ලං වෙමින් පැවතුණා...ඒ නිසා අපිත් නිතරම පාහේ වරුණිව බලන්නට ගියා...
වරුණි හිටපු ගෙවල් හරියෙ ඒ දවස්වලම පිලිපීන් රෙස්ටුරන්ට් එකකුත් විවෘත කරල තිබුණා හවස් වෙද්දී ඒ රෙස්ටුරන්ට් එකෙන් කෑම ගන්න පිලිපීන් අය ගොඩක් එකතුවෙනවා...
රෙස්ටුරන්ට් එක විවෘත කලාට සමගාමීවම ඒ පාරෙ රස්තියාදු ගහමින් හිටපු බලු රංචුවේ ගණන ශීග්රයෙන් අඩුවෙන්නට පටන් ගත්තා...මුලදී විස්සක් විසිපහක් හිටපු බලු රංචුව ඊළඟ සතියෙ බලනකොට පහළොවකට විතර අඩුවෙලා...මම මේ වැඩේ නිරීක්ෂණය කරල දවසක්දා ඔය පාරෙන් යද්දී බිරිඳටත් කිව්වා...
අනේ ඇත්තම තමයි බල්ලො ටිකට මක්වුනාද...
අන්න අතනින් ඇහුවනං හරියටම දැනගන්න තිබුණා...
මම රෙස්ටුරන්ට් එක බිරිඳට පෙන්නුවා...
සපිරූ සත් මස් ඇවෑමෙන් වරුණිගෙ දරුවව සීසර් කරල අරගත්තා, ටියුබ් බබ්බු එහෙම තමයි හත් මාසෙන් ගන්නව...ඊටත් මාස දෙකකට විතර පස්සෙ වරුණි රාමනායකත් එක්ක දරුවත් අරං ලංකාවට යන්න සූදානම් වුණා...
ලංකාවට යන්න ඉස්සෙල්ල චෙන්නායි වලදී ඔවුන්ට උදව් කරපු ඔක්කොටොම ආරාධනා කරල වරුණිල හිටපු ගෙදර ලොකු සාදයක් පැවැත්තුවා...
එදා රෑ අපි සාදයට යද්දී වරුණිත් රාමනායකත් දරුවත් වඩාගෙන අපිව පිළිගත්තෙ උතුරායන ප්රීතියෙන් යුතුවයි...
ෂෝක් පැටිය නේද අනේ, මම ඔය ටියුබ් බබෙක් දැක්කමයි...
බිරිඳ මගෙත් එක්ක කිව්වා...උන්දැත් කොහෙ හරි පොඩි එකෙක් දැක්කොත් හෙම මැරෙන්න හදනවනෙ...
ෂෝක් නැතිවෙයියැ...ලක්ෂ පහළොවක් විස්සක් වටින දරුවෙක්නෙ...
මමත් බිරිඳට කිව්වා...
ඒ දෙන්න රටක් රාජ්ජයක් හිමිවුණා වගේ සතුටින් දරුවත් අරගෙන ලංකාවට යනකොට තමන්ට උවමනාවක් නැති වෙලාවක බඩට ආපු දරුවෙක් කිසිම වියදමක් නැතුව රජයේ ඉස්පිරිතාලෙකදී බිහිකරපු තනුජා දරුවත් තුරුල් කරගෙන තනියම ඉස්පිරිතාලෙන් එළියට බැස්සෙ හදවත පැලෙන තරමේ වේදනාවකින් මිරිකෙමිනුයි ...
ඇයගෙ ඇස්වලින් රූරා හැලෙන කඳුළු දහරා වලින් සේදීයන මේ මොහොත ඇගේ පසෙකින් දරුවගෙ පියාත් හිටියා නං මොනතරම් අසිරිමත් මොහොතක් වේවිද...
දරුවට අන්දගෙන යන්න ඇඳුමක් ගන්නවත් තනුජ ළඟ සල්ලි තිබුනෙ නෑ අයියෙ අපියි ඒකටත් උදව් කළේ...
ලසිතා පස්සෙ දවසක මාත් එක්ක කිව්වා...තනුජ ඒ දවස්වලම කෝච්චියට එන එක නැවැත්තුවට පස්සෙ අපට ඇය ගැන කිසිම තොරතුරක් දැනගන්න ලැබුනෙ නෑ...ඊටත් අවුරුදු ගණනකට පස්සෙයි මට ලසිතව මුණගැහුනේ...
ඒ 2007 අවුරුද්ද වගේ මට මතකයි,කොහෙහරි රටක ඉඳල මම ලංකාවට ආපුදාට පහුවදාම ලසිතා මට කතාකළා...මොකද ඇයගේ දුව ගෙටවෙලා මංගල්ලෙ පස්සෙ දවසෙ ඒක කියන්නයි...කට්ටියට අරාධනා කරද්දී මමත් ඇවිදින් ඉන්නබව ඇයට දැනගන්නට ලැබිල තියෙනව...
මෙහෙම ආරාධනා කලාට තරහවෙන්න එපා හෙට තුන්දෙනාම අපේ ගෙදර එන්න ඔයාල ඇවිත් කියල දැනගත්තෙ අදයි ...
ආරාධනාව අනුව අපිත් පහුවදා ලසිතලගේ ගෙදර ගියාම දන්න කරන ඔක්කොම වගේ අය ඇවිත් හිටියා...අපි කතාබහ කරමින් ඉද්දි තනුජා ගැනත් කතාව ඇදිල ගියා...තනුජට වෙච්චි දේවල් ගැන බොහෝ විස්තර ලසිතා එදා මාත් එක්ක කිව්වා...සාද තෙපුල් සතුටු සිනාවෙන් මුළු ගෙදරම පිරී ඉතිරී යද්දී තනුජාගේ ඉරණම දැනගත්ත මගේ හිත සෝකයෙන් බරවෙලා තිබුණා...
ආසාවෙන් පැතූ සිහින ලෝකෙ බිඳවැටිල තමන්ගෙ මුළු ජීවිතයම ආපහු ගොඩනගන්න බැරි තරමටම කඩාගෙන වැටිලා පොඩි දරුවෙක් එක්ක තනිවුනත් තනුජා දිරියෙන් ජීවිතේට මූණ දුන්නා...ඇය කොහොමහරි දරුවව තරමකට ලොකුමහත් කරගෙන පස්සෙදී දරුව ඥාතියෙක් ළඟ නවත්තල පිටරට රස්සාවක් හොයාගෙන ගියා...රට රස්සාවෙන් තනුජගෙ අතමිට සරුවෙද්දී එදා අහක බලපු නෑදෑයෝ ඔක්කොටොම ඇයව ඕනෑවුණා...
දැන්නං තනුජගෙ පුතා ගොඩක් උස්මහත් වුනු තරුණයෙක් වෙන්න ඇති...
ඉතිං ඔන්න ඔය ආකාරයට වරුණිගෙත් තනුජගෙත් කතාව අවසන් වෙනවා...තනුජව මම එදා ඉඳල අදවෙනතුරුම ඇහැට දැක්කෙ නෑ...වරුණිව නං නිතරම කොටුවෙදි මුණගැහෙනව කියල බිරිඳ මගෙත් එක්ක කිව්ව... වරුණිගෙ පුතා දැන් ආනන්දෙට යන ශිෂ්යයෙක්ලු...
මට හරි වැඩක් උනානේ අයියෙ...
ලසිත මාත් එක්ක කිව්වෙ හිනාවෙවී...ලසිතලත් එක්කම වැඩකරපු යාලුවෙක් හිටියා ඇයට අපි චමරි කියමු...චමරි හැමදාම ගම්පහින් කෝච්චියට ගොඩවෙලා ලසිතලත් එක්කම කොළඹ ගියා...දවසක්දා ලසිත උවමනාවකට මීගමු ගිහිං ගෙදර එන්න බස්නැවතුමට ඇවිත් ඉද්දි චමරිත් ස්ටෑන්ඩ් එකට ආවලු ඇයගේ අතේ පොඩි දුව,කරේ විශාල බෑග් දෙකක්...
අනේ චමරි ඔයාට බෑග් දෙකම උස්සගෙන ඉන්න අමාරුයි නේද දෙන්න මට එකක්...
ලසිතා චමරිගේ කරේ තිබ්බ බෑග් එකක් අතට ගත්තා...ඔන්න ඔය වෙලාවේදී චමරිගේ අතේ හිටපු පොඩි කෙල්ල කට ඇරියා...
ඈ...මොකද බොල බාක් එක ගත්තෙ, දීපිය උත්ති අපේ බාක් එක...
කෙල්ල අම්මගෙ අතේ ඉඳන් හුරතල් හඬින් කියාසිටියා...
දෙනෝ දාහක් මැද විළි ලැජ්ජාවෙ මගෙ ඉහේ උකුණෝ බිමට පැන්න අයියෙ...
එදා මඟුල් ගේ ඉවරවෙලා ලසිතලගෙ ගෙදර ඉඳන් මීරිගමට එද්දී මගෙ හිත අතීතයට ගමන් කළා...දංඕවිට ඉඳන් මීරිගමට යන පාර එකම පාරාදීසයක් වගේ ලස්සනයි.. පාර දෙපැත්තෙ තියෙන වෙල් එළි, නෙලුම් මල් ඕලු මල් පිපුණු වලවල් පොකුණු, රක්ෂිත කැලෑව මැදින් යනකොට ඉර එළියක් වැටෙන්නෙ නෑ දෙපැත්තෙන්ම මහ කැලෙන් වැහිල සීතලම සීතලයි...ඉස්සර කාලෙ ඒ කියන්නෙ ඊට අවුරුදු බර ගණනකට කලින් මම අපේ අම්මලාගේ ගමේ හිටපු කාලෙට මගේ හිත දිව ගියා ...
මීරිගම ඉඳන් හැතැප්ම දහයකට විතර දුරින් තියෙන බෝතලේ කියන සුන්දර ගම තමා අපේ අම්මලගෙ ගම,කඳු වළල්ලකින් වටේටම වටවෙලා තියෙන බෝතල් අඩියක හැඩහුරුකම ඇති බෝතලේ ගමට ඉර එළිය වැටෙනකොට බලන්න ලස්සනයි...ඉස්සෙල්ලම කන්දට ඉර එළිය වැටිලා ඊට පස්සෙ මාගලක් දිග ඇරෙන්නැහේ එළිය පහළට ගලාගෙන එන හැටි පොඩි කාලෙ මම බලාගෙන ඉන්නව...මෑතකදිත් මම හදිස්සියෙ බෝතලේ මළගෙදරකට ගිය වෙලාවෙත් ඔය ඉර එළිය වැටෙන හැඩ බලාගෙන හිටියා දැනුත් ඒ විදියමයි අබමල් රේණුවක වෙනසක් වෙලා නෑ, ඒත් ගමත් මිනිස්සුත් මොන තරං වෙනස් වෙලාද...
එච්චර පොඩි වයසකදී මාව ගෙදරින් පිට ගෙනිහින් නවත්තන්න හේතුභූතවුනේ අපේ අම්ම අසනීප වෙලා ඉස්පිරිතාලෙ නවත්තන්න වෙච්චි නිසාලු..ඒ දවස්වල මාව බලා හදා ගත්තෙ අපේ අම්මගෙ බාලම නංගි චූටි පුංචි අම්මා...
මේ ලඟදි මම ගෙදර ගිය වෙලාවෙ පුංචි අම්මත් අපේ ගෙදර ආවා ඇයත් එක්ක මම ඔය පරණ කතා කියමින් ඉද්දි ඒ දවස්වල මාව ඉස්කෝලෙ එක්කං ගිය හැටි ගැනත් අපූරු විස්තරයක් ඇය මට කිව්වා...බෝතලේ ඉස්කෝලෙ තියෙන්නෙ අපේ අම්මලගෙ මහ ගෙට ඉස්සරහ තියෙන වෙළෙන් එහා පැත්තෙ,ඔය පොඩිම කාලෙත් මාව ඉස්කෝලෙට යවල තියෙනව...අපරාදෙ කියන්න බෑ ඒ කාලෙත් මම බලන්නෙ කොහොමහරි ඉස්කෝලෙ නොගිහිං ඉන්නලු, මොනවා හරි අමාරුවක් කියල ආපහු එන්නම හදනවලු...
දවසක්දා උදේ මම මගක් ගිහිං යන්න බෑ කියල පොත් ටිකත් පැත්තක තියල වෙලේ නියරෙ ඉඳගෙන ඉන්නවලු, පුංචි අම්මත් පැත්තකට වෙලා මාව නැගිට්ටවන්න උත්සාහ කරනව,ඔන්න ඔය වෙලාවෙ නියර දිගේ මනුස්සයෙක් ආවලු මාව දැකල මොකද කියල අහපුවම පුංචි අම්ම විස්තරේ කියල තියෙනව...
මේ ඉන්නෙ බොහොම හොඳ අනාගතයක් තියෙන ළමයෙක්...
එහෙම කියල ඒ මනුස්සය යන්න ගියාලු...කවදාවත් දැකල නැති ඒ මනුස්සය ඊට පස්සෙදිවත් ආපහු දකින්න ලැබුනේ නෑ කියල පුංචි අම්ම මාත් එක්ක කිව්වා...
ඔයවගේ තව කතා ටිකක් කියන්නකො පුංචි අම්මෙ මට ඔව්ව ලියන්න පුළුවනි...
ඒ කාලෙ මට දීපු වදේ නං ලියල තියන්නම වටිනව...මොනවද ඉතිං ඒ සන්දියෙ වැඩේම මිදුලෙ අලි අඳින එකනෙ...
දංඕවිටට යන ගුරු පාර තියෙන්නෙ අම්මලගෙ මහ ගෙට උඩ පැත්තෙන් ඔය පාරෙ හරියට අලි යනවා...අලි කිව්වෙ මේ එක එක වැඩවලට ගෙනියන හීලෑ අලි, වල් අලි නෙවෙයි...
දවසක්දා සියදෝරිස් කියන මනුස්සය උදේ පාන්දරම දුර බැහැරක වැඩකට යන්න පාරට බැස්ස...ටික දුරයි යන්න හම්බවුනේ මිනිහට සීනු නාදයක් ඇහෙන්න ගත්තා,සීනු නාදය ටික ටික ලංවෙමින් ඇහෙනකොට සුදු ඇඳගෙන සුදු ජටාවක් ඉහේ බැඳගත්තු කෙනෙක් අඩි හයක් හතක් විතර උඩින් එනහැටි සියදෝරිස්ට පෙනුනා...
බුදු අම්මෝ දෙයියො වඩිනවා...බයවෙච්චි පාර සියදෝරිස්ට ඇඳන් හිටපු සරමෙම මුත්රා පහවුනා...කකුල් දිගේ මූත්රා බේරෙද්දි එහෙම්මම පාර අයිනෙ කාණුවට බැහැපු සියදෝරිස් දනගහගෙන වෙව්ලමින් දෝත් මුදුන් දී වැඳගෙන ඉන්නව...
උඩින් එන සුදු රූපය දැන් හොඳටම ලඟයි,සීනු නාදයත් තදින්ම ඇහෙනව ඊට ටිකකට පස්සෙ සියදෝරිස් දෙයියන්ව ඇස් පුරා හොඳහැටි දැකගත්තා...
තුහ් විතරක් යන්න ගිය ගමනත් ඉවරයි, මේ වේසිගෙ පුතාටනෙ යකෝ මං රැවටුනේ...චික් අම්මප...
ලී මෝලෙ අලි බාස් පාන්දරම අලියත් අරගෙන කොහෙද වැඩකට යනව
කරුවලේ කලුපාට අලියව පේන්නෙ නෑනෙ,සීනු නාදෙට ඇහුනෙ අලියගෙ දම්වැල් හෙල්ලෙන සද්දෙ,දෙයියො තමා සුදු බැනියමකුයි සරමකුයි ඇඳගෙන අලියගෙ පිට උඩ ආපු අලි බාස්...
අලි බාස්ට බලු බැණුම් බැන බැන සියදෝරිස් ගෙදර ගියා...
සමාප්තයි.