පිට්ටනිවල කතා අපේ සංගීතය සහ හපයාගේ රාත්‍රී ස්නානය.

අපේ නවයොවුන් වයසෙ ඒ කියන්නෙ අපි පැඟිරි ඉලන්දාරි කාලෙ ක්‍රීඩා තරඟ,සෙල්ලං,අවුරුදුඋත්සව ආදී සෑම සියලු ක්‍රීඩා කටයුත්තක්ම කරගන්නට තිබුන එකම තැන උනේ නාරංවත්තෙ පිට්ටනිය.ඔය පිට්ටනියට ලොකු ඉතිහාසයක් ඒ කාලෙ වෙද්දීත් තිබුනා.දෙවෙනි ලෝක යුද්දෙ වෙලාවෙ අක්කර හැට හැත්තෑවක් විසාල නාරංවත්තෙ ඒ වෙනකොට පදිංචිවෙලා හිටපු අය අයින් කරල මිත්‍ර හමුදාවන්ගෙ කඳවුරක් ඉදිකළා.ඒ කාලෙ කරපු කඳවුරේ ඉදිකිරීම් වල නටබුන් තාම දැක බලාගන්නට පුළුවනි.ඒ වගේම ඉඩකඩම් පවරා ගත්තු අයට කඳවුර අස්කරගෙන යද්දි හදල තිබ්බ ගෙවල් දීල ගිහිං තියෙනවා.ඒ ගෙවල්වල ඉදිකිරීම් කරල තියෙන්නෙ කෙලින්ම පිටරටින් ඒ සඳහාම ආනයනය කළ ගොඩනැගිලි ද්‍රව්‍ය වලිනුයි.පිටට සද්දෙ නොඇහෙන මැද කුහර ඇති ලොකු ගඩොල් ඒ වගේම යකඩ වගේ හයිය උළු තාම ඒ ගෙවල්වල තියෙනවා.එතකොට කොන්ක්‍රීට් වලින් හදපු විශාල වතුර පොකුණු දෙකතුනක් තැන් තැන්වල හදල තිබුනෙ වතුර අවශ්‍යතාව පිරිමහගන්නද එහෙම නැත්නං භටයන්ට නාන්නද කියල අපි දැනගෙන හිටියෙ නෑ.වත්ත පුරා තාර දමා හදල තිබ්බ පාරවල් ටික ඒ වෙනකොටත් ඉතාම හොඳ තත්වයෙන් තිබුනා.ඔය සෑම සියලු දෙයක්ම එක්ක ඉතා හොඳ ක්‍රීඩා පිට්ටනියක් වත්ත කොණේ හදල තිබ්බෙ කඳවුරේ අයට ක්‍රීඩා කරන්නටයි.යුද්ධය අවසානයේ මේ සියල්ල අතහැර මිත්‍ර හමුදාව යන්නට ගියා.වත්ත කැලෑ වැහුනා.අපි ප්‍රාථමික ඉස්කෝලෙට යන කාලෙ සතියකට කීප දවසක් නාරංවත්ත ඇතුළෙ පාරෙන් කැලේ ඕසෙට හැදිල තියෙන ගඩාගෙඩි කකා ගෙදර එන එක අපේ සිරිතක්.අපි ඔය කියන සෑම සියලු දෙයම දකින්නෙ එහෙම වත්ත මැදින් එනකොටයි.

ඒ වෙනවිටත් ඉතා හොඳ තත්වයෙන් තිබුන පිට්ටනිය අපි අපේ ක්‍රීඩා කටයුතුවලට තෝරා ගත්තා.ඉතා හොඳ තත්වයෙන් කියල මම කිව්වෙ කිසිම සුද්ද පවිත්‍ර කිරීමකින් තොරව වුනත් පිට්ටනියෙ එදා හිටවපු තණකොළ ඒ ආකාරයෙන්ම තිබුනා.අපට තිබුනේ වටේ තිබුන කැලෑව සුද්ද කර ගන්න පමණයි.ඉතිං ඔන්න ඔය ආකාරයට පිට්ටනිය අපේ දේපළක් වගේ ඉතා හොඳින් නඩත්තු කරගෙන ඉන්න අතරේ ඒ කාලෙ තිබ්බ සමගි පෙරමුණේ ආණ්ඩුවේ අගමැතිනිය හෙවත් සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක මැතිණිය එතුමියගේ අත්තනගල්ල ඡන්ද කොට්ඨාශයට අයිතිවෙන මේ නාරංවත්ත ඉඩම ඉඩම් නැති අයගේ ප්‍රයෝජනයට බෙදා දීමේ වැඩ සටහනක් ආරම්භ කළා.ඉඩම් නැති අයගෙන් ඉල්ලුම් පත්තර එහෙම අරං මනින මහත්තුරු ඇවිත් ඉඩම පර්චස් විස්සෙ කෑලිවලට කඩන්න පටන්ගත්තා.දැන් ඉඩම කැබලිවලට කැඩීම ශීඝ්‍රයෙන් සිදුවේගන යනවා.කොණක ඉඳන් කඩාගෙන ඇවිත් ඇවිත් කෙළවරේම පිට්ටනියටත් ලණු අදින්න ආවහම අපට තරු පෙනුනා.කිසිම අනුකම්පාවක් වග විබාගයක් නැතිව මේ අය පිට්ටනියත් කඩල බෙදල දෙන්න යන වග අපට තේරුණා.අපි ගිහිං අහපුවම කිව්වෙ කිසි තැනක් බේරල ඉතුරුකරන්න කියල නෑ ඒ නිසා පිට්ටනියත් කඩන්න වෙනව කියලයි.ඉතිං මේ කතාව අහපු අපි මොකුත් කරකියා ගන්න බැරි අසරණ තත්වයකට පත්වුනා.නිකං හිතන්නකො ක්‍රීඩාවට ආදරේ කරන කොල්ලො ටිකක්.උන්ට මේ පිට්ටනියෙ වටිනාකම මෙතෙකැයි කියන්න බෑ.නමුත් මොනවවත් කරගන්න සිවිල් බලයක් නෑ.උන්ට එරෙහිව සියලුම රාජ්‍ය බලය සහිත කණ්ඩායමක්.කොල්ලො කියන දේට උන් අපහාසෙට හිනාවෙනවා .ඉතිං මොන තරං බලාපොරොත්තු කඩවීමක්ද.මේ කාලෙ වගේ නං ඔය වගේ ප්‍රශ්න බොහොම සරලව බේරගන්න පුළුවනි.ඒ කොහොමද කියල කිව්වොත් ගම්මානෙම මිනිස්සු ගෑනු ටික පිට්ටනියට බස්සල උද්ඝෝෂණයක් හෙවත් විරෝධතාවක් සංවිධානය කිරීම.ඇවිත් ඉන්න අය අතට විරෝධතා පාඨ ලියපු කොළත් දෙනවා මෙන්න මේ වගේ.

අපේ පිට්ටනියට අත නොතබව්.

ක්‍රීඩා පිටි විනාශ කොට ක්‍රීඩාව නංවන්නේ කොහොමද.

අගමැතිතුමියනි,අපේ ක්‍රීඩා පිටිය බේරා දෙන්න.

ආදී වශයෙන් ඔය කොළ ටිකත් අල්ලගෙන කෑ ගගහ ඉන්නකොට ටිකකින් එක එක ජාතියෙ බලධාරීන් එන්න පටන් ගන්නවා.ඉස්සෙල්ලම පොලිසිය.පොලිසිය ඇවිත් උද්ඝෝෂණය විසුරුවා හරින්න බලනව,එතකොට මැරුවත් මෙතනිං නැගිටින්නෙ නෑ කියල බිම නිදාගන්න ඕනෑ.ඊළඟට ප්‍රාදේශීය සභා මන්ත්‍රීවරු උන් ඇවිත් කෙළින්ම උද්ඝෝෂකයන්ගේ පැත්ත ගන්නවා.කතාවකුත් කරනවා.

"සහෝදර සහෝදරියනි,මේ නැති කරන්නට යන්නෙ අපේ ළමා පරපුරේ ජීවයයි.ගැහුවත් මැරුවත් මම ඔබතුමන්ලා සමගයි කියන එක මම මෙතනදී නොබියව ප්‍රකාශ කර සිටිනවා."බලන්ට ඡන්දම කීයක්ද.

ඊළඟට පළාත් සභා මන්ත්‍රීවරු,ගෙදර ඉන්නවනං හෙම මහ ඇමති.ඔක්කොමල්ල ඇවිත් සාකච්ඡා කරල බැනගෙන ගහගෙන අන්තිමේ කොහොම හරි පිට්ටනිය නොකඩා බේරල දෙනවා.ඊට පස්සෙ පත්තරෙත් දානවා මහ ඇමතිතුමා දරුවන්ගේ ක්‍රීඩා පිටිය ආරක්ෂා කර දෙයි කියල හිටං.

ඒ අද කාලෙනෙ, ඒ කාලෙ උද්ඝෝෂණ,විරෝධතා කියන්නෙ මොනවද කියලවත් අපි දැනගෙන හිටියෙ නෑ.අනික ඒ වගේ දෙයක් කරන්න කවුරුවත් ඉදිරිපත් වෙන්නෙත් නෑ.රජයේ වැඩකට බාධා කරන එක මහ විසාල වැරද්දක්ය නඩු දාල දඬුවම් කරන්න පුළුවනි කියල තමයි අපි දැනගෙන හිටියෙ.අනික ඒ කාලෙ ඔය දෙකයි පනහෙ මන්ත්‍රීවරු ගෝනි කනක්කුවෙ හිටියෙත් නෑ.හිටිය එකම මන්ත්‍රී අපේ ආසනේ මන්ත්‍රීවරිය, වැඩේ කියන්නෙ පිට්ටනිය තියෙන්නෙ  අල්ලපු ආසනේ ඒ ආසනේ අයිති සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායක අගමැතිතුමියට.අපේ එක්කෙනා  ලොක්කිට විරුද්ධව යාවියැ.කරකියා ගන්න දෙයක් නැති තැන අපි ගිහිං ක්‍රීඩා නිලධාරියට කිව්වා.ඔය ග්‍රාම සේවා වසම් ක්‍රීඩා තරඟවලට එහෙම අපේ ක්‍රීඩා සමාජය නොවැරදීම සහභාගී වෙන නිසා ක්‍රීඩා නිලධාරියා අපිත් එක්ක හොඳයි.මට මතක හැටියට ඒ කාලෙ හිටියෙ එම්මානුවෙල් ප්‍රනාන්දු කියල ක්‍රීඩා නිලධාරියෙක්.ඔහු අපේ වැඩේට අපිත් බලාපොරොත්තු නොවුන තරං උනන්දුවක් දැක්වුවා.උප දිසාපතිවරයා මගින් ගම්පහ දිසාපතිව දැනුවත් කරල වැඩේට උදව් කරන්නං කියල ඔහු පොරොන්දු වුනා.ඒ වගේම වැඩේ කරලත් තිබුනා.අන්තිමේ පිට්ටනිය බලන්න කණ්ඩායමක් එවල වාර්තාවක් අරගෙන දේශපාලන නායකත්වයත් දැනුවත් කරල පිට්ටනිය කෑලි කඩන එක නැවැත්තුවා.කොහම හරි පිට්ටනිය බේරගත්ත නේද කියල අපි සන්තෝෂ උනාට ඒ සන්තෝසෙ වැඩිකල් තිබුනෙ නෑ.

මොකද කිව්වොත් වත්ත කඩල බෙදල දීල සෙනග පදිංචි උනාට පස්සෙ පිට්ටනිය වටේ පදිංචි වෙලා හිටපු අය වැටවල් ගහපුවම අපි පිට්ටනියට ගිය පාර වැහුනා.වැටවල් අස්සෙන් පැනගෙන රිංගගෙන අපි යනවට පදිංචි කාරයො කැමති උනෙත් නෑ.ඔය නිසාම වත්තෙ පදිංචි කාරයොත් අපිත් අතරෙ ආරවුල් හිටං ඇතිඋනා.පිට්ටනියට යන්න එන්න නිල වශයෙන් ඇරල දීල තිබුන පාරෙ එනවනං අපි හැතැප්ම තුනක් විතර එන්න ඕනෑ.මේ අත ළඟ තියෙන පිට්ටනියට ඔච්චර දුරක් පරංගිය කෝට්ටේ ගියා වගේ යන්න අපි කැමති උනේ නෑ.අනික ඒ කාලෙ දැන් වගේ ඕනෑ තරං වාහන තිබුනයැ.මෝටර් සයිකල් තියා නිකං සයිකලයක්වත් කාටවත් තිබ්බෙ නෑ.ඒ නිසාම පිට්ටනිය අපේ හිත්වලින් ටික ටික මැකිල ගියා.නාරංවත්තෙ පිට්ටනිය නැතිවුනාට අපට පාඩුවක් දැනුනෙ නැත්තෙ පාලුවට ඇරිල තිබුන විනී මහත්තයගෙ ඉඩම් කෑල්ල නිසාවෙනුයි.ඒ ඉඩමෙ පොල් ගස් තිබුනත් අපි ඒවා ගණනකට ගන්නෙ නැතුව අපේ සෙල්ලං කරගෙන ගියා.කොටින්ම අපි ඊට පස්සෙ සෙල්ලං කළේ අවුරුදු උත්සව පැවැත්තුවේ වෙසක් එකට නොයෙක් ජාතියෙ වෙසක් සැරසිලි කළේ නාට්‍ය ටීටර් හැමදේම කළේ මේ වත්ත මුල් කරගෙනයි.අවුරුදු ගාණක් ඔහොම කරගෙන ගියා.ඔය අතරෙ විනී මහත්තය පරලොව ගියාට පස්සෙ දරුවො ටික වත්ත කෑලි කෑලි වලට කඩාගෙන පදිංචි වෙන්නට ගත්තු  හේතුවෙන් අපට ඒ ඉඩමත් නැතුව ආයෙම පාරට වැටුනා.

ඉතිං ඔය අතරෙ නාරංවත්තෙ පිට්ටනියට වෙච්ච වැඩේ දන්නවද.නාරංවත්තෙ පදිංචියට ආව අය නෙවෙයි පාරෙනුත් එහා පැත්තෙ ක්‍රීඩා සමාජයක් පිහිටුවා ගෙන හිටපු කණ්ඩායමක් පිට්ටනිය අයිතිකරගත්තා.අයිතිකරගෙන පිට්ටනියට ඒ අයගෙ ක්‍රීඩා සමාජෙ නමත් දාගත්තා.පස්සෙ කාලෙක වටේ දැල් හිටං ගහල පිට්ටනිය පොෂ් විදියට හැදුව කියල අපට ආරංචි වුනා.දැන් ඒ අයගෙ අවසරයක් නැතුව කිසි කෙනෙකුට පිට්ටනියට යන්න බෑ.පිට්ටනිය අද ඔතන ඔතන තියෙන්නෙ කා නිසාද කියන එක ඒ ගොල්ල කවුරුවත් දන්නෙ නෑ.ස්තුතියක් නොලැබුනත් කවුරු කොහොම පාවිච්චි කළත් ඒ අයගෙ ප්‍රයෝජනයට හරි පිට්ටනිය ඉතුරු කරල දෙන්න ලැබීම ගැන අපට අදටත් සතුටුයි.තව දෙයක් කියන්න තියෙනවා.ඒ ගොල්ලන්ගෙ ක්‍රීඩා සමාජෙ වැඩිපුරම කරන ක්‍රීඩාව ගැන.ඒ අය හැම මාසෙකම කාගේ හරි සාමාජිකයෙකුගෙ ගෙදරකට හරි  කොහෙහරි හෝල් එකකට හරි පවුල් පිටිං එකතුවෙලා පිරිමි අය නැතිවෙන්නම බොනවා.කාන්තාවො ටික එකතුවෙලා කෝප්ප හෝදනවා.ළමයි එකතුවෙලා සෙල්ලං කරනවා.අන්තිමට උයාගත්ත කෑම ටිකත් කාල එහෙම සතුටින් විසිර යනවා.ක්‍රීඩාව එහෙමයි අන්තිමේ ඔය ගැන විසාල මතබේද ඇතිවෙලා ක්‍රීඩා සමාජය දෙකට කැඩුනා.කැඩුන කොටස අලුත් ක්‍රීඩා සමාජයක් හදාගත්තා.දැන් පිට්ටනිය අයිති කාටද කියලනං අපි හෙව්වෙ නෑ.කොහොම වුනත් ඒ අයට පිට්ටනිය දන්දීමේ මහා පුණ්‍යකර්මය නිසාදෝ පස්සෙ කාලෙක අපටත් හොඳ අපූරු පිට්ටනියක් ලැබුනා.ඒ කතාව පස්සට ඊට කලින් පිට්ටනියක් නැතිකාලෙ අපි සෙල්ලං කරපු හැටි අවුරුදු උත්සව පවත්වපු හැටි කියල ඉන්න එපායැ.

ඔන්න ඉතිං විනී මහත්තයගෙ කෑල්ලෙන් එළියට විසිවුනාට පස්සෙ අපට සෙල්ලං කරන්න මෙහෙමයි කියල පොඩියට හරි  තැනක් නැතිවුනත් අපි වැඩේ අත්ඇරියෙ නෑ.වෙලේ වතුර නැත්නං වෙලේ අවුරුදු උත්සවේ තිබ්බා වෙලේ වතුර නං පාරෙ අවුරුදු උත්සවේ තිබ්බා.එහෙම වෙලාවට වෙල අයිනෙ අමරෙගේ ගේ පිටිපස්සෙ ඉස්ටේජ් එක ගහගන්න හැමදාම අමරෙ අපට ඉඩදුන්නා.මයෙහිතේ අපි ඔය විදියට අපි අවුරුදු උත්සව අටක් දහයක් විතර හරියට තැනක් නැතිව පැවැත්තුවා.අවුරුදු උත්සවේ විතරක් නෙවෙයි රෑට සංගීතෙකුත් තිබ්බා.හැබැයි ඉතිං පොෂ් සංගීත කණ්ඩායම් ගෙනල්ල නෙවෙයි.සංගීතෙ ඩෝලයාගෙන් ගමේ කොල්ලො සිංදු කිව්වා.ඔන්න ඔයවගේ කරපු අවුරුදු උත්සවයක් අවසානෙ තිබ්බ සංගීතෙකදී වෙච්ච වැඩක් මට මතක් වෙනවා.අවුරුද්ද මට හරියට මතක නෑ බොහෝවිට අනුව දශකයේ මුල් බාගෙ වෙන්න ඇති.

හපයා කියන්නෙ හැඩිදෙණිකන්දෙන් අපේගමට ඇවිත් සුසිලාවතීට බින්න බැහැල හිටපු එකා, පණුවෙක් වගේ ඇඟේ පණ කලඳක් නෑ..ඌට හපයා කියල අපේ ගමේදි නම වැටුනෙ හැම තිස්සෙම කටේ විටක් තිබුන හින්දයි.උගෙ  ගමේ තිබ්බ කාඩ් එක ඇන්ජිමා කියල අපට පස්සෙ දැනගන්න ලැබුනෙ උගෙ ගමේ ඉඳල අපේ ගමේ මළගෙදරකට ආපු කොල්ලෙක් මුව දැකල "ඈ බං අර අපේ ඇන්ජිමා නේද"කියල ළඟ හිටපු එකෙකුට කියනව අපේ උන් අහගෙන හිටපු නිසයි.ඉතිං ඔය ආකාරයට අපේ ගමේ ස්ථිර පදිංචිකරුවෙක් වෙච්ච හපයා අපේ ගේ ලඟින් යන හැමදාම මම ගෙදර හිටියොත් පුවක් කන්න කියල රුපියල් පහකට හයකට විදිනවමයි.ඌ මගෙ කාමරේට ආව වෙලාවට බොහොම යටහත් පහත් විදියට බිම වාඩිවෙනවා.පුටුවක ඉඳගන්න කිව්වට ඉඳගන්නෙම නෑ.මුගේ මේ බිම වාඩිවීමේ රහස මට දැනගන්නට ලැබුනෙ සෑහෙන කාලයක් ගියාට පස්සෙයි.මොකක්ද කිව්වොත් බිම වාඩිවුනහම මූට ඇඳ යට මේසෙ යට එහෙම තියෙන කොට හොඳට දැකගන්නට පුළුවනි.මු බිම වාඩිවෙන්නෙ කොට තියෙනවද කියල බලන්නයි.කොටයක් තිබ්බදාට මූව ගෙදරින් යවනව බොරු.හපයා රස්සාවට ගස් කැපිල්ල කළා.උදේ ඉඳන් හොඳ සීරුවට වැඩකරල හවසට ඇඩ්ඩිං අයියගෙ පොට් එකෙන් කසිප්පු  ගහල රෑ වෙද්දි මු කෑගහගෙන ගෙදර එනව.උගෙ වැඩසටහන ඔන්න ඔහොමයි.

ඔන්න ඉතිං අපි ඔය කියන අවුරුද්දෙත් වෙලේ අවුරුදු උත්සවයක් තියල රාත්‍රියේ සංගීතෙකුත් සාර්ථකව පවත්තල අවසන් කළා.වැඩේ ඉවරවෙනකොට මට හොඳටම මහන්සියි නිදිමතයි.දවස් කීපයක් නිදිමරල තෙහෙට්ටුවෙන් හිටපු මට ගෙදර ගිහිං ඇඳට වැටුනා විතරයි ඇඳගෙන හිටපු ඇඳුම පිටින්ම නින්ද ගියා.තද නින්දෙ හිටපු මම උඩ ගිහිං බිම වැටිල ඇහැරුණේ ගේ ඉස්සරහ කෑ ගහන සද්දෙකටයි.අපේ අම්මගෙ කටහඬත් ඇහෙනවා මම කන්දීගෙන ඉන්නකොට ටිකකින් අම්ම දොරට ගහල මට කතාකළා.මාර කේන්තියකින් මම එළියට ගියෙ හොඳට නිදාගෙන හිටපු මගෙ නින්ද කැඩුවටයි.යනකොට ගේ ඉස්සරහ තිබ්බ රැටි පොල්ගහමුල හපයා ඇනබාගෙන ඉඳගෙන ඉන්නව.සුසිලාවතිත් එතනම හිටගෙන ඉන්නවා.මුන් දෙන්න දැකපු මම බැලුවෙ මේ මොන මගුලක්ද කියල.බාගෙට ඇහැරුණ කේන්තිය එතකොටත් පහවෙලා නෑ.

මොකද යකෝ උදේ පාන්දර ඇවිත් ගෙවල් ඉස්සරහ බෙරිහන් දෙන්නෙ...මම දාපු සද්දෙට මුන් දෙන්නම ගැස්සිලා ගියා.

ඊයෙ රෑ මේ මනුස්සයව ඇළට තල්ලු කරල... සුසිලාවතීගේ කතාව කණට ඇහෙන නෑහෙන ගානයි.

මොකක් යකෝ,ඇළට තල්ලු කළා ! කවුද මොනවටද...මට සුසිලාවතී කියනකතාව නිකං ග්‍රීක් වගේ. 

ඔව් කවුද දන්නෙ නෑලු...

ඉතිං ඒකට උඹල මාව කන්ඩ හදන්නෙ මොකටද...

නෑ මෙහෙ පොඩි එක්කෙනත් එතන ඉඳල තියෙනව...

බලපුවම මේක මේ අපේ මල්ලිත් සම්බන්ධ කේස් එකක්.එතකොටත් ඌ ගේ ඇතුලෙ කාමරේ නිදි.සමහරවිට මුංගේ සද්දෙට ඇහැරෙන්න ඇති හැබැයි එළියට ආවෙ නෑ.ඉතිං මුන් දෙන්න ඇවිත් තියෙන්නෙ මට නඩුව කියන්න.

ඉතිං එයාද උඹව ඇළට තල්ලුකෙරුවේ...

කවුද කියල හරියටම කියන්ඩ බෑ හැබැයි එයත් හිටියා...

කවුද කින්ද මන්ද කියල හොයන්නෙ කොහොමද උඹ මිනිහ සතා අඳුන ගන්න බැරිගානට කුණුවෙලා ඉන්න ඇති...හපයා වචනයක්වත් කතාකළේ නෑ.

දැන් උඹල මට මොනවද කරන්න කියන්නෙ,උඹට තුවාලද ...

නෑ හොඳ වෙලාවට මොකුත් වෙලා නෑ වැරදිලාවත් වැටෙද්දි තුවාල උනානං මොන දෙයියන්ට කියන්ඩද...

දෙයියන්ට කියල වැඩක් තියේයැ තුවාලවලට බේත් දානව මිසක,අනික දැන් තුවාල වෙලත් නෑනෙ,මම දවල්වෙලා මේක හොයල බලන්නං.හැබැයි මේකත් අහගනිං,උඹ ඉලන්දාරියෙක්ද  උඹ මොකටද කොල්ලො අස්සෙ දැවටෙන්ඩ ගියෙ ඒකනෙ මේ ඔක්කොම උනේ. තමන්ගෙ වයසෙ හැටියට හැසිරෙන්ට දැනගනිං...

මම හපයටත් දොස් කියල ගෙට ගිහිං රුපියල් විස්සක් ගෙනත් සුසිලාවතීට දුන්නා.සුසිලාවතී සල්ලිත් අතේ තියාගෙන බලං ඉන්නවා.

ඉතිං පලයල්ලා ආයෙ මෙතන මාව කන්ඩ වගේ බලං ඉන්නෙ ගිහිං මේ මිනිහට  මොනවහරි  උයල දවල්ට කන්ට දීපං ඊයෙ රෑටත් කෑමක් නැතුව ඇති නොවැ...

ඔන්න ඒ ගමන දෙන්න පස්ස බල බලා යනවා.මගෙ හිතේ තිබ්බ කේන්තිය දැන් කොහෙ ගිහින්ද නෑ.කේන්තිය වෙනුවට මට මේ ජෝඩුව ගැන දැඩි අනුකම්පාවක් ඇතිවුනා.දැන් ඉතිං නිදාගත්තට නින්ද යන්නෙ නෑ පහළ ලිඳට ගිහිං තෙහෙට්ටුව  යන්න හොඳට නාගත්තා.ගෙට ඇවිත් අම්ම උදේට කන්න හදල තිබ්බ ඉඳිආප්ප කූනිස්සෝ පොල් මැල්ලුම් එක්ක කාල එහෙම තේ එකක් බීපුවම ඇඟට පණක් ආවා.ටිකක් දවල් වෙන්න ඇරල මම අමරයලගේ ගෙවල් පැත්තට ඇදුනේ ඉස්ටේජ් ඒක ගලවන්න, ගෙවල් වලින් ඉල්ලගෙන ආපු පොල් පරාල ආදී දහසකුත් එකක් බඩු භාණ්ඩ ආපහු ගිහිං දෙන්න කට්ටිය එතනට එනව කියල දැනගෙන හිටපු නිසයි.දවල් වෙද්දි කොල්ලො ඔක්කොම වගේ එතනට ඇදුනා.මට විශේෂයෙන්ම දැනගන්නට ඕනෑ වෙලා තිබ්බෙ හපයගේ සිද්ධියයි.කට්ටිය එකා දෙන්නා බැගින් ඇවිත් ඔක්කොම එකතුවුනා.දැන් හෝ ගාල ඉස්ටේජ් ගලවනවා බඩු ගිහිං දෙනවා ආදී වැඩ කටයුතු කෙරෙද්දි මම කළු මහත්තයට පැත්තකට කතාකළා.මොකද කළු මහත්තයත් මල්ලිලගෙ සෙට් එකේ කොල්ලෙක්.උගෙන් ඇහුවනං වෙච්චදේ හරියටම දැනගන්නට පුළුවනි කියල මට හිතුනා.

මොකක්ද බං ඊයෙ රෑ උනා කියන්නෙ...

මොකක්ද...

නෑ මේ හපයයි ගෑනියි උදේ පාන්දර අපේ ගෙදර ඇවිත් මහ නෝක්කාඩුවක් කිව්වෙ...

ආ ඌ ඔයාව හම්බවෙන්න ආවද...කළු මහත්තය හිනාවුනා 

ඒක තමයි මම ඇහුවෙ බං...

ඉතිං කළු මහත්තය කියපු විදියට වැඩේ සිද්දවෙලා තියෙන්නෙ මෙහෙමයි.අඳුරු රාත්‍රියේ කළුවර මැඩගෙන සංගීතය ජයටම පැවැත්වෙමින් තියෙද්දි තැන තැන කණ්ඩායම් ගැහිල තරුණ පිරිස නටන්න වුනා. අඳුරට මුවාවෙලා බෝතල් දෙකතුනක් හිස්කරපු කලුමහත්තය ඇතුළු කණ්ඩායම උණුසුම් ගතින් සිංදුවලට නටන්න පටන්ගත්තෙ ඉස්ටේජ් එක පිටිපස්සට වෙන්නට තිබුන බෝක්කුව උඩයි.

ඒ සංගීතෙ නැගලම යන වෙලාව අපට බඹර පදමට වැදිලා තිබුනෙ, ඉස්ටේජ් එකේ කියන හැම සිංදුවකටම අපි බෝක්කුව උඩ නැටුවා.ඒ වෙලාවෙ කිව්වෙ ඔන්චිලි චිලි චිල්ලමලේයා සිංදුව.ඒ සිංදුවට අපි බෝක්කුව උඩ රවුමක් හැදිලා නැටුවා.රවුමට කැරකි කැරකි අප්පුඩියක් ගහල ඉස්සරහ එකාට දහයක් දැම්මා.අප්පුඩියයි ඉස්සරහ ඉන්න එකාට දහයයි.මේ අලුත් නැටුම නැගලම ගියා,අපට හරි සන්තෝසයි.කෙළින් කටිං ඉන්නවත් බැරුව කනමොදා වගේ බීගත්ත හපයා අපි හිටපු තැනට ආවෙ ඔන්න ඔය වෙලාවෙ.දැන් මුත් මැදට පැනල අප්පුඩි ගහනවයි දහය දානවයි කිසිම තාලයක් නෑ.මූ අපේ සොමිය කනවා කට්ටියටම මුත් එක්ක තදවෙලා හිටියෙ.හපයා නට නටා මටත් දහයක් දාන්න ආවා දහය දාද්දි  මම අත්දෙක උගෙ පැත්තට පොඩ්ඩක් විතර බරකලා එච්චරයි.

ජබෝං !!

කෙටල අකුළ බිඳගෙන හපයා ඇලේය. එතනම පහළින් ඇල හරහට දාල තිබ්බ කොන්ක්‍රීට් ලෑල්ල උඩ ඉඳගෙන සිංදු අහමින් හිටපු කට්ටියක් ඇලේ ගහගෙන යන්නට ගිය හපයාව ගොඩ දැම්මා.අමු කුණුහරුප කියමින් කොල්ලො ඔක්කොගෙම මව් දෙමව්පියන්ට පිංපෙත් අනුමෝදන් කරමින් ඇලෙන් ගොඩට ආව හපයා වතුර පෙරි  පෙරි  මහ රෑ ගෙදර ගියා.

කළු මහත්තයගෙන් කතාව අහගෙන මම සද්ද නැතුව හිටියා.හොයාගත්තු දේ හපයට කියන්න ගියෙත් නෑ ඌ මගෙන් අහන්න ආවෙත් නෑ.කොහොමටත් සද්දෙ වහගෙන ඉන්න එක හපයට ලාබයි මොකද දැක්ක දුටු තැන මට දඩ දාන්න පුළුවන් නිසා.

පස්සෙ කාලෙක හපයගේ අවසානය සිද්ද වුනේ ඉතාම කණගාටුදායක විදියටයි.ඒ කතාව වෙනම ලිවිය යුතු එකක්. ආයෙම දවසක ඒ කතාවත් මගේ අතින් ලියවේවි෴