සමුදෙන්නට කාලය පැමිණ ඇත.

අවුරුදු පහකටත් මදක් වැඩි කලක් ජීවත්වූ දේශයට සමුදී ගමරට එන්නට දවස උදාවී  ඇත්තේ නොදැනුවත්වමය.    අවුරුදු පහක් යනු ජීවිත කාලයට සාපේක්ෂව බලන කල සුළු කාලයක් වුවද විප්‍රවාසයේ ගතවන සුළු කාලයද දිගු එකක් වන බැව් නොරහසකි.   මීට වසර පහකට පෙර එක ජනවාරියක  හැලපැට්ටා ද කැටුව මෙරටට පැමිණි රාත්‍රිය මට අද මෙන් මතකය.   මෙරට ජීවිතයට අනුගත වීම සඳහා එතැන් සිට තරමක අපහසුතාවන් සහිත කාලයක් ගෙවන්නට අප දෙදෙනාට සිදුවිය.    එතැන් සිට කාලය ගලාගියේ අති ධාවනකාරී ලෙසය.   අද හැලපැට්ටා ද මෙරට අධ්‍යාපනය නිමකර වෙනත් රටකට ගිහින්ය.   ගම රටට එන්නට ලැබීම ගැන හැලපි බොහොම සතුටින් හිටියත් ඒ ගැන මටනම් ඇත්තේ මිශ්‍ර හැඟීමකි.   විශේෂයෙන් දමා එන්නට බැරි දෙයක් නැතත් අසීමිත සහ අති ප්‍රබල අන්තර්ජාල පහසුකම් නැතිවීම ගැන නම් සෑහෙන ලෝබකමක් නැත්තේද නොවේ.    ආයෙම ඉන්නේ කොච්චියා සහ නෙල්ලිය.   උන් දෙන්නාද මට මගහැරෙන තවත් සොඳුරු ජීවීන් දෙදෙනෙකි.    පහුගිය සතියේ මම කොච්චිගේ නිවෙසට ගියේ ඔහු විසින් පවත්වන ලද සමුගැනීමේ සාදයට සහභාගී වන්නටය.    අප කීපදෙනා පමණක් සහභාගිවූ සාදයට නෙල්ලි පැමිණියේ මදක් පමාවීලාය.   ඒ ඇවිල්ලාද අපි හොඳින් අනුමත වන තුරු ඔහුට  අමද්‍යපව ගතකරන්නට සිදුවුණේ සාදයෙන් පසුව අප දෙදෙනාව නිවෙසට ගෙනත් බැස්සවීමේ රාජකාරිය කොච්චියා විසින් ඔහුට පවරන ලද හේතුවෙනි.    කෙසේ වුවද අමද්‍යපවම රාත්‍රී අහාරය ගත් නෙල්ලි ඔහුට පවරන ලද රාජකාරිය ඉතා හොඳින් නිමකර අපෙන් සමුගෙන යන්නට ගියේය.   නෙල්ලි වැනි ලබැඳි  තරුණයෙකු නැවත හමුනොවීම සෑහෙන දුකක් වන්නේ ඔහුව හොඳින් ඇසුරු කරන්නටද කාලයක් නොමැතිවූ නිසාමය.

රිය පැදවීම හා අමද්‍යපව සිටීම ගැනත් යමක් ලියන්නට ඇත්නම් හොඳ යැයි සිතේ.    බ්‍රහස්පතින්දා සහ සිකුරාදා රාත්‍රීන් හිදී පොලීසියේ අය බොහොම ඉවසිල්ලෙන් මග දෙපසටවී බලා සිටින්නේ රාත්‍රියේ මත්පැන් සාද පවත්වා පාන්දර යාමයේ වෙරිමතින් වාහන පදවාගෙන යන අය කොටුකර ගන්නටය.   වැඩිපුරම එහෙම යන්නේද ලංකාවේ උන්මය.   වැරදිලාවත් අහුවුණොත් පැය හතළිස් අටක් හෙවත් දවස් දෙකක් පොලීසියේ ආගන්තුක සත්කාර විඳිමින් ඇතුළේ සිටින්නට සිදුවේ.    පොලීසියෙන් කන්නට  බොන්නට දෙන බිරියානිද නැවුම් එළකිරිද අලුත් පළතුරුද වළඳමින් දවස් දෙක ඇතුළේ  ඉඳීම මහ වැඩක් නොවේ ය කියා මම සිතා සිටියත් මේ ළඟදී මට හමුවුණු එකෙක් කීවේ ඇතුළේ සිටීම පට්ට කරුමයකැයි කියාය.  අපත් සමග ගණුදෙනු කරන මේ රටේ එකෙක් මේ ලඟදී රතු ලයිට් පන්නා යාම හේතුවෙන් දවස් දෙකක් ඇතුළේ සිටියේය.   දඬුවම අහවරවී ආපහු මා හමුවන්නට ඔහු ආ දවසේ මම " ආ කොහොමදැ යි" කියා ඇසුවෙමි.   "මම හොඳින්" කියා ඔහු පිළිතුරු දුන්නේ ලැජ්ජාවෙන් මුහුණ රතුකරගෙනය.     ඔය වගේ පළහිලව් නිසාවෙන් කොච්චියා නම් අනුමතවී වාහන පදවනවා තබා වාහනයට ගොඩවෙන්නේ වත් නැත්තේ පොලීසියේ ආගන්තුක සත්කාර විඳින්නට ඇති අකමැත්ත හේතුවෙනි.   මීට වෙනස් කතාවක්ද මට කියන්නට ඇත.   එනම් මීට දවස් දෙකකට පමණ පෙර පොලීසියේ වැඩකරන ලංකාවේ මිත්‍රයෙක් මාවත් හැලපිවත් රෑ කෑමක් දෙන්නට රැගෙන ගියේ පොලිස් මෙස් එකටය.   රාත්‍රී ආහාරයඇනවුම් කළ අපි එය සූදානම් වනතුරු බාර් එකට ගොස් මදු පානයකට එකතු වුනෙමු.   හොඳින් අනුමතවූඅප ආපසු භෝජනාගාරයට ගොස් ප්‍රණීතවූ රාත්‍රී ආහාරයද අවසන්කල පසු ඔහු තම රියෙන්මඅප දෙදෙනා නිවසේ බස්සවා යන්නට ගියේය.    ගෙදර එන ගමනේ මම ඔහුගෙන් ඇසූ ප්‍රශ්නයක් වුයේ මග සිටින පොලීසියේ අය ඔහුව අල්ලගන්නේ නැතිද කියාය.   එයට පිළිතුරු වශයෙන් ඔහු මට කතාවක් කීවේය.   දවසක්දා සාදයකට ගොස් බීමත්ව රිය පදවාගෙන එන ගමනේ ඔහුව පොලීසියෙන් නවත්වා පරීක්ෂාකර ඇත.   බීමත්ව සිටීද යනුවෙන් ඇසුවිට ඔහු එසේය යනුවෙන් පිළිතුරු දී තම හැඳුනුම් පතදපොලීසියේ අය අතට පත්කර ඇත.   ඒ සමගමඔහුට වාහනයට නගින්නැයි කියූ පොලිසිය ගෙදරට යනතුරුම ජීප් රථයෙන් ඔහු පසුපස ඇවිත් ආපසු යන්නට ගිය බව ඔහු මට කීවේ සිනාසෙමිනි.

ආගිය කතා අවසානයේ නවතින්නට වෙලාව පැමිණ ඇත.   මගේ ලොකු පරිගණකය හෙවත් ඩෙස්ක්ටොපය ගලවා නැව්ගත කර ඇති බැවින් මෙය  කොටන්නේ මගේ ලැප් ටොපයෙනි.   ආපහු කවදා ඔබ හමුවන්නට ලැබේදැයි කිව නොහැක්කේ එය රඳා පවතින්නේ මට ලැබෙන අන්තර්ජාල පහසුකම් මත බැවිනි.   සමහරවිට දින කීපයකින් නැවත හමුවන්නට හැකිවේයි සිතේ.