සලාලා ගමන කිරි,ඕකිඩ් පසන් සහ වින්සන්ට්

 අපි ආයෙම සලාලා යනවද?

බිරිඳ එහෙම ඇහුවෙ ලංකාවෙදිමයි.

බලමුකො,යන්න තියෙන්නෙ මාර්තු විතර නේද?

මමත් ගානකට නැතුව කිව්වා.කොහොමින් හරි මෙහෙටත් ඇවිත් දන්නෙම නැතුව දිනස්තර ලංවෙලා මාර්තු මාසෙ ගමන ඉස්තිර වුනා.මෙදා සැරේ අපි ගියෙත් ආවෙත් රාත්‍රියේමයි.ඒ නිසාවෙන් බොහොම බලාපොරොත්තු සහිතව හිටපු අලුත් එයාපෝට් එකේ පිංතුර ගන්නට බැරිවුනා.

ඒ විතරක් නෙවෙයි වෙනද වගේ ඇවිදින්න බැරිවුන නිසා පිංතුර කොහොමත් අඩුයි.අපි රාත්‍රියේ ගිය නිසා හරියකට කෑමක්වත් තිබ්බෙ නෑ.ඒ නිසා පහුවදා උදේ නාල එහෙම සුදානම් වෙද්දි හොඳටම බඩගිනියි.ඒ ලඟම තිබ්බ පොඩි කඩේකට අපි ගොඩවෙන්න හදද්දි අපේ සලාලාවල යාළුවො ටික කැමතිවුනේ නෑ.ඔය කඩේ කෑම රසද දන්නෙ නෑ,අපි ගිහිල්ලත් නෑ ආදී වශයෙන් කිව්වත් ගිහිං බලමුකො කියල මම ඉස්සර උනා.ගිහිල්ල බලපුවම ඇත්ත වශයෙන්ම අපි බලාපොරොත්තු වුනාටත් වඩා  කෑම වර්ග ඒ කඩේ තිබුනා.කෑමත් රසයි.යාළුවො ටික අපිව එතනට එක්ක යන්න අදිමදි කලේ ඒ කඩේ පොෂ් මදි නිසා කියල අපි පස්සෙ දැනගත්තා.කිසිම කන්කරච්චලයක් නැති සමාදානය පිරී ඉතිරී තිබුන ඒ පොඩි කඩේට මම පහුවදා උදෙත් කෝපි එකක් බොන්න ගියා.කෝපි බොන්න ගියෙ එදා උදේට කෑම යාළුවන්ගෙන් ලැබුන නිසයි.

ඒ කඩේ අයිතිකාරයා සහ කෝකියා එක්කෙනෙක්.ඔහු දෙමළ කතාකලා.වැඩට හිටපු කොලු ගැටයා කතාකලේ හින්දි විතරයි.අපට භාෂාව බාධකයක් උනේ නෑ.මම දන්න හින්දි ටිකත් ඔවුන් දන්න දෙමළ ටිකත් අදහස් හුවමාරුවෙදී අපි දෙගොල්ලන්ට හොඳටම ප්‍රමාණවත් වුනා.ඉතිං මේස තුන හතරක් තිබ්බ ඒ  කඩේ වාඩිවෙලා උණු උණු උළුඳු වඩේ එකක් කාල කෝපි බොද්දි මගේ හිත සතුටින් සමාදානයෙන් පිරිල ඉතිරිලා තිබුනා.ලංකාවෙදි උනත් මම ලයිට් දාල දිලිසෙමින් තියෙන ලොකු කඩවලට යනවට වඩා පොඩි පෙට්ටි කඩේකින් කන්න බොන්න වඩාත් කැමතියි.අවිවේකීබව නොඉවසිල්ල ගෝෂාව පිරිල තියෙන ලොකු කඩවලට වඩා පොල්ලතු වහල තියෙන පුංචි කඩවල සාමය සමාදානය නොඅඩුව තියෙනවා.ඔන්න ඔය වෙලාවෙ දඩ බඩ ගාල අමුත්තෙක් කඩේට ඇතුල්වුණා.ඔහු හිනාවෙමින් මට කතාකළා.

ඇයි මේ වඩේ විතරක් කන්නෙ මේ තියෙන්නෙ පිට්ටු,තෝස,ඉට්ලි ගෙන්නගෙන කන්නකො...

කවුද බලපුවම මගේ මිත්‍ර කෘෂි විද්‍යාඥයා,මම කලින් පෝස්ටුවකත්  ඔහු ගැන ලියල තිබුනනෙ.මාව හම්බෙන්න එද්දි මම කඩේ ඉන්නව දැකල එතනම කාරෙක නවත්තල ආවා කියල ඔහු කිව්වා.ඉතිං මට උදේට කෑම ලැබුණු බවත් කෝපි කෝප්පයක් බොන්න කඩේට ආව බවත් දැකපු නිසා වඩේ එකක් කාපු බවත් ඔහුට කියපු මම මගෙත් එක්ක කෝපි කෝප්පයක් බොන්නට ඔහුට කතාකළා.මට කියන්න අමතක උනා ඒ කඩේ කෑමත් බොහෝම මිළ අඩුයි.අපි දෙන්න කඩෙන් එළියට ඇවිත් කතා කරමින් ඉද්දි ඔහු වාහනෙන් තරමක කවරයක් අරගෙන මගෙ අතට දුන්නා.

මේ මම උදෙන්ම පාම් එකෙන් කපාගෙන අරන් ආවා...

බලපුවම ඔහු ඇවිත් තියෙන්නෙ හිස් අතින් නෙවෙයි.එවෙලෙම වැලෙන් නෙලපු මිදි වලු හත අටක් ඔහු ගෙනත් තිබුනා.උදේට කාපු උඩටම අපි ඒ රසම රස පැණි බේරෙන මිදි ටිකත් සප්පායම් වුනා.මිදි කන ගමන් කතාවට වැටුන මම ඔහුගෙන් ඇහුවෙ මිදි වැල්වලට පන්දලම හදන උස ප්‍රමානය මිදි අස්වැන්නට බලපෑමක් කරනවද කියලයි.මිදි වැල්වලට වැටෙන ඉර එළිය අනුව ඒ කන්නයේ පෙරා ගන්නට හැකි වයින් බැරල් ප්‍රමාණය හරියටම කියන කෙනෙක් ගැන කතාවක් මම පොතක කියවලා තිබුනා.ඊට අමතරව බොහොම කාලෙකට ඉස්සර දවසක් නුවරදි එක මිනිහෙක් මුණගැහුනා.

ඒ අපි පෙරහැර බලන්න නුවර ගිය දවසකයි.අපි කිව්වෙ ආරියි මමයි අපට එන්න කියල ආරාධනා කළේ ගුරුගේ.ගුරා ඒ පෙරහැර කාලෙ  නුවර ටවුමෙ කොකා කෝලා කඩ කීපයක් බදු අරගෙන තිබුනා.නුවර ගිය අපි ගුරාත් මුණගැහිලා ටවුමෙ ඇවිදිමින් ඉද්දි ඕකිඩ් පැළ සහ අතු විකුණමින් හිටපු වයසක මනුස්සයෙක් දැක්කා.ඒ මමත් මල් වවමින් හිටිය කාලයක් නිසා අපි ඒ මිනිහත් එක්ක කතාවට වැටුනා.පාර අයිනෙ මල් පැළ විකුණන කවුරුත් ගණන් ගන්නෙ නැති වයසක මනුස්සයෙක් උනාට ඔහුගෙ උද්භිද විද්‍යා දැනීම හරි ඉහළයි කියල තේරුම් ගන්නට අපට වැඩි වෙලා ගතවුනේ නෑ.ඕකිඩ් වවන හෝ වැවෙන උස ප්‍රමාණයත් මල් හටගැනීමත් අතර පැහැදිලි සම්බන්ධතාවක් තියෙනව කියල ඔහු අපිත් එක්ක කිව්වා.අපි ඔහුත් එක්ක බොහෝ වෙලාවක් කතා කරමින් ඉඳල චූටි මුණ ගැහෙන්න බෝගම්බර හිරගෙදරට ගියා.

චූටිය ඒ කාලෙ වැඩකලේ බෝගම්බර හිරගෙදර.ඌ අපට දවල්ට කන්න යන්න කතාකළා.අපි දවාලට කාලයි ඉන්නෙ කියපුවම චූටිය අපට කිරිපැණි ගෙනත් දුන්නා.ඒ කිරිත්  නරකම නෑ කන්න පුළුවනි.හැබැයි මම කාල තියෙන හොඳම කිරි නෙවෙයි.මම කාපු හොඳම කිරි ගැන මතක දෙකක් මගේ හිතේ කාවැදිල තියෙනවා.ඒ දෙකම බොහෝම පරණ මතකයන්.එකක් අපේ ලොකු අම්මගෙ දුව චූටි අක්ක දීග දීපු වෙලාවෙ,චූටි අක්ක දුන්නෙ මාතර යටියනට.අපි මනමාලිත් කැන්දගෙන මාතර ගියා.එහෙදි අපට දීපු මඟුල් මේසෙ දෙපැත්තෙ මුදවපු කිරි කළ දෙකක් තියල තිබුනා.කෑමට වඩා ඒ කිරි පැණි අපි හැමෝම රසවින්දා.පස්සෙන් පහු මනමාලය චූටි අක්කලගෙ ගෙදර නවතින්න ආපු නිසා ඒ කිරිපැණි කෑම වැඩිදුර ගෙනියන්න ලැබුනෙ නෑ.අනික් මතකයත් දකුණෙ.ඒ වලස්මුල්ලෙ,ඒ කාලෙ අපේ ඔෆිස් එකේ හිටපු අක්ක කෙල්ලෙකුත් එක්ක අක්ක කෙල්ලගෙ අක්ක දීල හිටපු වලස්මුල්ලේ කඩිගමුව හෝ ඔහොම නමක් ඇති ගමකට ගියා.එහෙදි අපට ඇතිවෙන්න කිරි කන්නත් දීල ගෙදර ගේන්නත් කිරි හට්ටි දෙක දෙක දුන්නා.ඒ කිරිත් බොහොම අනර්ඝයි.කිරි කෑවට අක්ක කෙල්ලගෙ වැඩේනං එච්චර දිගදුර ගියෙ නෑ.ඇත්තම කිව්වොත් දිගදුර ගෙනියන්න මගෙ උවමනාවක් තිබ්බෙ නෑ.අක්ක කෙල්ලට නං බොහොම උවමනාව තිබුනා.ඒ උනාට මොනා කරන්නද.

ඒ වගේ ගෙවල්වල හදන කිරි මිසක වාණිජ වශයෙන් විකුනන්න තියෙන කිරි නං කිසි කමකට නෑ.ඔය කතරගම යද්දි හම්බන්තොට ඉඳල දිගටම විකුණන්න තියෙන කිරි සතපහකට වැඩක් නෑ.හැබැයි ඒ පලාතෙදිත් හොඳ කිරි හොයාගන්න ක්‍රම නැතුව නොවෙයි.ඒ ක්‍රමේ මම ඉගෙනගත්තෙ අපේ උමගිලියගෙන්.ඒ මම ප්‍රවෘත්ති දෙපාර්තමේන්තුවේ රාජකාරි කරද්දියි.

ඒ කාලෙ ප්‍රවෘත්ති දෙපාර්තමේන්තුව තිබුනෙ ටෙලිකොම් එක ඉස්සරහ ට්‍රාන්ස්වර්ක් මන්දිරයෙයි.මම එතැනට ගිහිං අවුරුදු දෙකක් විතර යද්දි මේ අලංකාර මන්දිරය දැකපු ජනාධිපති ප්‍රේමදාස වහාම ප්‍රවෘත්ති දෙපාර්තමේන්තුව වහාම එතනින් ඉවත් කරගන්න කියල නියෝග කළා.ඒ හදිස්සියට දෙපාර්තමේන්තුව ගෙනියන්න තැනක් අපට හොයාගන්න බැරි උනා.ඒ උනාට හැමදාම ජනාධිපති කාර්යාලයෙන් දෙපාර්තමේන්තුව අයින් කළාද කියල තර්ජනාත්මක කෝල් එන්න ගත්තා.කරන්න දෙයක් නැති තැන පණ බයටම දෙපාර්තමේන්තුවෙම කොටසක් වෙලා තිබුණ පොල්හේන්ගොඩ රජයේ චිත්‍රපට අංශයට බඩු පොදි බැඳගෙන ගිහිං ඒකෙ තිබ්බ පොඩි ෆිල්ම් හෝල් එකෙයි වත්තෙ ගස් යටයි මේස පුටු තියාගෙන අවතැන් වෙලා හිටියා.වැඩි දවසක් යන්න කලින් දෙපාර්තමේන්තුවේ කොටසක් මැලේ වීදියටයි තව කොටසක් රක්ෂණ මන්දිරයටයි අරං ගියා.පස්සෙ කාලෙක පොල්හේන්ගොඩ රජයේ චිත්‍රපට අංශයට අයිති ඉඩමෙම අලුත් ගොඩනැගිල්ලක් හදල ජනමාධ්‍ය අමාත්‍යංශයයි ප්‍රවෘත්ති දෙපාර්තමේන්තුවයි ඔක්කොම එක තැනකට ගෙනාවා.මේ ඊයෙ පෙරේදා අපේ කට්ටියකට නෙලුම් යායෙන් සම්මාන දුන්නෙ ඔන්න ඔය මම කියන ඉස්තානයෙයි.

මැලේ වීදියෙ ඉද්දි අපි දවසක් රාජකාරියකට කතරගම ගියා.ගිය වැඩේ ඉවරවෙලා ආපහු එමින් ගමන අපි ඔක්කොම ගෙදර ගේන්න කිරි ගත්තට උමගිලිය කඩවලින් කිරි ගත්තේ නෑ.මිනිහ දෙපැත්ත බල බලා දිගටම ආවා.අම්බලන්තොට ටවුම හරියෙදි එකපාරටම වාහනේ නවත්තන්න කියල බැහැල ගිහිං බයිසිකලේක කිරි හට්ටි දෙක තුනක් එල්ලගෙන හිටපු මිනිහෙක්ගෙන් කිරි ටික අරගෙන ආපහු ආවා.අපි විස්තරේ අහපුවම උමගිලිය කිව්වෙ ඒ වගේ මිනිස්සු උදේට ගෙදර මුදවන කිරිටික ටවුමට අරං ඇවිත් විකුණල යන්න පුරුදුවෙලා තියෙනව කියල සහ කඩවලින් ගන්න කිරිවලට වඩා ඒ අය ගේන කිරි ප්‍රමිතියෙන් හරිම ඉහළයි කිව්වා.එදා සැරේ හොඳම කිරි ගෙදර ගෙනිච්චෙ උමගිලිය.

2002 අවුරුද්දෙ සාම ගිවිසුම අස්සන් කළාට පස්සෙ අපි කට්ටිය බස් එකක් අරං ට්‍රිප් එකක් ගියා.කට්ටිය කිව්වෙ අපි කෝච්චියෙ එකට යන කණ්ඩායම.ගියෙ ත්‍රිකුණාමලේ.අපි ට්‍රිප් එක ගියපු දිග සති අන්තෙට දවස් හතරක් තිබුණා.ඒ නිසා රටේ පහළ තිබුන බස් හමුදාවම ඒ සති අන්තයේ එක එක පළාත්වල ට්‍රිප් වලට වෙන් කරගෙන තිබුනා.පළවෙනි දවසෙ රාත්‍රිය ට්‍රින්කොවලට කිට්ටුව මිත්‍රයෙකුගෙ ගෙදර ගතකරපු අපි පහුවදා උදේ නැගිටල දවල්ට උයාගෙන එහෙම පිටත්වුනා.උදේට කන්න මග තැනක නතරකරල කෑම කමින් ඉද්දි සයිකලේ පස්සෙ කිරි හට්ටි හතරක් ගැට ගහගෙන ආව මනුස්සයෙක් අපි ළඟ නවත්තල මහත්තේල කිරි ගන්නවද කියල ඇහුවා.බලපුවම කිරි ටික හොඳයි ගාණත් වරදක් නෑ.පස්සෙ මමයි තව යාළුවෙකුයි කිරි හට්ටි හතර ගත්තා.ගනිපු වෙලාවෙ ඉඳන් අනික් උන් හිනාවෙනවා දැන්ම මොකට කිරි ගත්තද යද්දී කන්තලේ හරියෙන් කිරි ඕනෑ තරං ගන්න බැරිද කිය කියා,ඔන්න අපි ට්‍රිප් එකත් ඉවර කරල යන්න පිටත්වුනා.කන්තලේ හරියට එද්දිං කිරි කඩ පේළියක්ම තියෙනවනෙ කට්ටියට කිරි ගන්න බස් එක නතර කළා.කිරි ගන්න උවමනාව තිබ්බ අය බැහැල ගිහිං කඩවලින් කිරි ඉල්ලුවා.මොන පිස්සුද එක කඩේකවත් කිරි ඉතුරුවෙලා තිබුනෙ නෑ.ඇයි දවස් හතරක් තිස්සෙ බස් හාර පන්සීයක් එහෙට මෙහෙට යද්දිං කිරි ඉතුරුවේයැ.මේ අහළ පලාතකින් නං මහත්තේලට කිරි හොයාගන්න හම්බවෙන්නෙ නෑ කියල කඩේක මනුස්සයෙක් කිව්වලු.ඒ සැරේ ගෙදර කිරි ගෙනාවෙ අපි දෙන්න විතරයි.ආයෙම කෝච්චියෙ ට්‍රින්කො ඉඳල කොළඹ එද්දි කන්තලේ නවත්තපුවම මිනිස්සු කීප දෙනෙක් කිරි හට්ටි අරං කෝච්චියට නගිනවා.අපි වතාවක් ඒ කිරි ගත්තා.ඒවත් හොඳ ගෙදර හදපු කිරි.

ඉතිං මිදි ගැන කියන්න ගිහිං ඕකිඩ් ගැන කිව්වා ඕකිඩ් ගැන කියන්න ගිහිං කිරි ගැන කිව්වා.ඔය මම ලියපු යාළුවො තුන්දෙනාගෙන් ඒ කියන්නෙ ගුරුගේ,ආරි සහ චූටි එකෙක්වත් මේ වෙද්දි ජීවතුන් අතර නෑ.තුන්දෙනාම අකාලයේ මැරිල ගියා.මේ ඊයෙ පෙරේද මගෙ තව හිතවතෙක් මියගිය පුවත දැනගන්නට ලැබුණා.ඒ පසන් කොඩිකාර.මම පසන්ව හඳුනා ගත්තෙ දෙසතියෙ වැඩ කරන කාලෙදියි.ඒ කාලෙ පසන් දෙසතියට සාහිත්‍ය ලිපි විවේචන වගේ දේවල් ලිව්වා.වැඩක් නැති වෙලාවට දෙසතියට ඇවිත් අපිත් එක්ක කයිය ගගහ හිටියා.ඒ වෙනකොටත් ඔහු පොත් කිහිපයක් පරිවර්තනය කර තිබුනා.මාකේස්ගෙ සියක් වසක හුදකලාව ඉන් එක පොතක්.හැබැයි මට ඔහු ලියන ඒව කියවන්න අමාරුයි.ඒ මගේ බොළඳකම වෙන්න ඇති.කොහොම හරි ඒ කිසිවක් අපේ හිතවත්කමට බාධාවක් උනේ නෑ.එක වතාවක් මරු වැඩක් උනා.

ඒක කළේ දෙසතිය සහකාර සංස්කාරක වෙලා හිටිය වින්සන්ට් පෙරියප්පෙරුමයි.ඒ කාලෙ වෙද්දි සිංහල විශ්ව කෝෂය ලියන වැඩේ පටන් අරං තිබුනා.මහාචාර්ය පුංචිබණ්ඩාර සන්නස්ගලගේ කර්තෘත්වයෙන් සිංහල විශ්ව කෝෂය ආරම්භ කිරීම ගැන උද්දාමයෙන් ප්‍රහර්ෂයට පත්වෙලා හිටිය සිංහල පණ්ඩිතයෙකු වූ වින්සන්ට් ඒ ගැන ලිපියක් දෙසතියට ලියන්න කවුදෝ මනුස්සයෙකුට බාරදීල තිබුනා.සති ගානක් ගතකරල ඔහු ලිපිය ලියාගෙන ආපුවම වින්සන්ට් සුපුරුදු විදියට ලිපිය කපල කොටල හරිගස්සල දෙසතියෙ පළකළා.ලිපිය පළවෙලා ටික දවසකින් තමන් මහන්සි වෙලා ලියපු ලිපිය කපලය විකෘති කරලය ගෙව්වෙත් සුළු මුදලක්ය කියල නාහෙන් අඬාගෙන ආව මේ මනුස්සය තමන්ට කරපු වැරැද්දට වන්දි ඉල්ලල ලියුමක් එව්වා.ඒ ලියුම ගණන් ගන්නෙ නැතුව හිටියම පුවත්පත් මණ්ඩලයට පැමිණිලි කළා.කොහොමහරි දෙසතියෙ කර්තෘට ප්‍රකාශකට ආදී ගණනාවකට පුවත්පත් මණ්ඩලය ඉදිරියෙ පෙනී සිටින්නය කියල නොතීසි ලැබුණා.

වින්සන්ට් පෙරියප්පෙරුම කියන මාධ්‍යවේදියා ගැන යමක් නොකිව්වොත් මේ සටහන සම්පූර්ණ වෙන්නෙ නැහැ.ඔහු මා දැකපු ඉතාම අහිංසක පුද්ගලයෙක්.මම දෙසතියට යද්දි වින්සන්ට් දෙසතිය සහකාර සංස්කාරකවරයායි.දෙසතියේදී අපිත් එක්ක විහිළු තහළු කරගන්න වින්සන්ට් කවදාවත් කෙනෙකුට තදින් කතාකල හෝ අරගල කළ කෙනෙක් නොවෙයි.ඒ නිසාම ඔහුට කොතනදීවත් සාධාරණය ඉටුවුණේ නෑ.නිවැරදි සිංහල හාෂාව ඉතා උතුම් කොට සැලකු ඔහු ප්‍රාචීණ පණ්ඩිතයෙක්.දෙසතියේ බස් වහර නිවැරදිව පිරිසිදු වන්නේ ඔහු අතිනුයි.මම ඉස්සෙල්ලත් කිව්වා වගේ වින්සන්ට් සිංහල විශ්ව කෝෂය ආරම්භ කිරීම ගැන ඉතා සතුටුවූ කෙනෙක්.ඔහු පොත් කීපයක්ද ලියා පළකළා.බුරුම වීණාව සහ අප්පුහාමිගේ දැලි පිහිය ඉන් මට මතක ඇති පොත් දෙකක්.මින් අප්පුහාමිගේ දැලි පිහිය පොතට 1997 රාජ්‍ය සාහිත්‍ය උළෙලේ හොඳම ළමා සාහිත්‍යය සම්මානයද ලැබුණා.දෙසතියේ සංස්කාරක හැටියට හිටපු ගාමිණී විජේතුංග හදිසියේ විශ්‍රාම ගියායින් පසුව සංස්කාරක ධූරය ලැබිය යුතුව තිබුනේ සහකාර සංස්කාරක වූ වින්සන්ට්ට උනත් එවකට පැවති  පාලනය සංස්කාරක තනතුරට පිටින් කෙනෙක් ගැනත් දැම්මා.තමන්ට දරුණු අසාධාරණයක් සිදුවෙද්දීත් වින්සන්ට් ඒ වෙනුවෙන් කෑ ගහගන්න රණ්ඩු වෙන්න ගියෙ නෑ,සද්ද නැතුව ඉහළින් ආව පුද්ගලයට තැන දීල තමන් සුපුරුදු විදියට වැඩ කරගෙන ගියා.

පස්සෙ කර්තෘ හැටියට වින්සන්ට්ටයි ප්‍රකාශක හැටියට මටයි නඩු විභාගයට යන්න කියල ඉහළින් උපදෙස් දුන්නා.දවසක අපි දෙසතියෙ මේ ගැන කතා කරමින් ඉද්දි ඔතනට ආව පසන් අපෙන් විස්තරේ අහගෙන එදාට අපිත් එක්ක ඔහුත් නඩුවට යන්න එනබව අපට කිව්වා.නියමිත දවසෙ අපි තුන්දෙනා පුවත්පත් මණ්ඩලය ඉදිරියෙ පෙනී සිටියා.නඩු දෙකකට පස්සෙ අපේ නඩුව අඬගැහුවා.පැමිණිල්ල ඉදිරිපත් කරල පැමිණිලිකාරයගෙන් සාක්කි ගත්තා.ඊට පස්සෙ විත්තියෙන් කරුණු අහපුවම පසන් නැගිටල දෙසතියෙ ලේඛන ශෙෙලියට අනුකූලව ලිපියෙ වෙනස්කම් කරන්න සිදුවුණාය කොහොමත් ඒ ලිපිය සඟරාවෙ පල කළ හැකි මට්ටමක තිබුනෙ නෑය ආදී වශයෙන් කරුණු කියන්න උනා.ඒ උනාට පසන් කියාපු කරුණු වලට ඇහුම්කන් දෙන්න පුවත්පත් මණ්ඩලේ අය සුදානම් උනේ නෑ.ඔවුන් පැමිණිලි කාරයගෙ පැත්ත ගනිපු බව පැහැදිලිවම පෙනෙන්න තිබුණා.පුවත්පත් මණ්ඩලේ සාමාජිකයෙක් වෙලා හිටිය එක සිංහල පණ්ඩිතයෙක්,

දෙසතිය තියා හතර සතිය උනත් අපි කියන විදියටයි වැඩ කරන්න ඕනෑ...

කියමින් පසන්ගෙ ඇඟට කඩා පැන්නා.වැඩේ හරියන්නෙ නැති බවත් මේ විදියට ගියොත් අපි සැහැල්ලුවෙන් ගනිපු දේ අනික් අතට පෙරළෙන්නට හැකි බවත් අපට තේරුම් යමින් තිබුණා.මොනව කරන්නද කියල අපි එකිනෙකා මූණෙන් මූණ බලාගනිද්දි අපේ හොඳ හිතවතෙක් වෙලා හිටපු එවකට පුවත්පත් මණ්ඩල ලේකම්,

කෝ බලන්න ඔයගොල්ලන්ගෙ සඟරාව දෙන්න...

කියමින් අපේ ලඟට ඇවිත්,

කල් ඉල්ලගන්න,කල් ඉල්ලගන්න...

කියල අපට රහසෙන් කිව්වා.ඒ ගමන මම නැගිටල මේ සම්බන්ධයෙන් වැඩිදුර කරුණු අධ්‍යයනය කර අපේ පිළිතුර දැනුම් දීමට ඉදිරි දිනයක් ලබාදෙන මෙන් ගෞරවයෙන් ඉල්ලා සිටිමි කිව්වම ඊළඟ මාසෙ දිනයක් ලබාදුන්නා.අපි එතනින් පිටත්වෙලා කොටුවට එනකල්ම පසන්ට වදේ ගැහුවෙ ගෙනිච්ච පෙරකදෝරුවගේ දක්ෂකම නිසා තව පොඩ්ඩෙන් කට්ටියම හිරේ යනව කිය කියා.පසනුත් හිනාවෙවී අපි කියන කතා අහගෙන හිටියා.අපි කෙලින්ම ආවෙ කොටුවෙ ටෙලිකොම් එක හරියෙ උඩ තට්ටුවක තිබ්බ බාර් එකකට.මම හිතන්නෙ ඒ වයි ඇම් සී ඒ එකේ බාර් එක.එතනින් අපි තුන්දෙනා සප්පායම් වෙලා විසිර ගියා.අද වින්සන්ට් සහ පසන් දෙන්නම නෑ.වින්සන්ට් මීට කාලෙකට ඉස්සෙල්ල අකාලයේ ජීවිතයෙන් සමුගත්තා.මේ ඊයෙ පෙරේදා පසන් යන්න ගියා෴