42.වැහි කතා

අර මම කලින් ලියපු කතාවට විවේචන තොගයක්ම තිබුණා....ඒ සියල්ලටම ස්තූතියි...ප්‍රශංසා වාගෙම විවේචනත් සමසිතින් භාරගතයුතුයිනෙ.අනික ඔයගොල්ලො ඒ විවේචන කලේ තරහකින් නෙවෙයි සුහද සිතින් කියල මම දන්නව.

මගේ පැත්තෙනුත් වචනයක් කියන්නම්.....තනි කතාවක් වශයෙන් ලියන්න තරම් දිග නැති මගෙ හිතේ තිබ්බ පොඩි පොඩි කතා දෙක තුනක් එකතුකරල එක කතාවක් හැටියට ලිව්වට ඒ උත්සාහය අසාර්ථකයි.

තාම අපේ හිතවතුන් කැමති මුල මැද අග සහිත සම්පූර්ණ කතාවකට......මම ලියපු කතාවල අගක් මුලක් නැත්තෙ අග මුල මමත් නොදන්න නිසායි.....සමහර කතා මම අහල තිබුනු ඒව මිසක මගේ අත්දැකීම් නෙවෙයි....නමුත් අග මුල සහිතව සම්පූර්ණ කරන්න තිබුණා අතින් දාල....මම එහෙම කලේ නෑ.... මොකටද බොරු ලියන්නෙ.

අපේ රටට මේ දවස්වල ආයෙම වහිනවලු.....වැස්ස නැති රටක ඉන්නකොට වැස්සක් දකින්නත් ආසයි.

ලංකාවට කොච්චර වැස්සත් මොකටද....සති දෙකක් පායනකොට ජලාශ හිඳිල කියයි....ලයිට් කපන්න වෙනව කියයි.

අවුරුද්දෙ දවස් තුන්සිය හැටක් විතර කරවෙන්න පායන රටවල වතුර හිඟේකුත් නෑ ලයිට් කපන්නෙත් නෑ.

අපි මදුරාසියෙ හිටපු කාලෙ අවුරුද්දට දවස් පහකට වඩා වැස්සෙ නෑ.....මට මතක් වුණේ ඔය ඉඳල හිටල වැහැපු වැහි නිසා සිද්දවෙච්චි අකරතැබ්බ කීපයක්.

මම මදුරාසියට ගියදාට පහුවදාම වැස්සා.....එදා සෙනසුරාද දවසක්....දවස හරියටම කිව්වොත් අප්‍රේල් 25 වෙනිදා 98 අවුරුද්දෙ.

මම බන්දු ලගෙ ගෙදර නැවතිලා හිටිය දවස් කීපයක් මට ගෙයක් හම්බවෙනතුරු....එදා බන්දු මගෙත් එක්ක මාකට් ගියා බඩුගන්න.....ටෙරන්ස්ගෙ නෝනා කාන්තිත් අපිත් එක්ක ගියා...මාකට් එකේ ඇවිදල බඩුඅරන් මාලු ලෑලි පැත්තට ගියවෙලාවෙ තමයි වැස්ස කඩා පාත් වුණේ.

විනාඩි දහයක් පහළොවක් වහින්න ඇති මාකට් එක උතුරල ගියා.....ඇයි වතුර බහින්න කාණු පද්ධතියක් මදුරාසියෙ නෑනෙ....පාරවල් පිරිල උතුරනවා....වතුර කලුම කලු පාටයි කැතේ බෑ....ඔය වතුරට බැස්සොත් එහෙම කකුල් ඉවරයි.

වැස්සහම අපේ ගෙවල් ළඟ තියෙන කෝවිල ඉස්සරහ පාර දණක් යටවෙනව.....ඔය වතුරෙ නැති ජරාවක් නෑ.....කාණු නැති නිසා වතුර කොහෙට හරි බැහැල යනකම් ඉන්න වෙනවා....කෝවිල ළඟ නුන්ගම්බක්කම් පොලිසියෙ තාප්පෙ අයිනෙ පළතුරු මැහි දෙකක් තියාගෙන ඉන්න ගෑණු අම්මණ්ඩිල දෙන්නට නං ඔය වැහි ගාණක් නෑ....මැස්ස උඩට වෙලා තප්පලං ගහගෙන විට හප හපා ඉන්නව.....

ගෑණු අම්මන්ඩිල කියනකොට මතක් උනේ ඉස්සර ඔය තමිල්නාඩුවෙ කාන්තාවො හැට්ට ඇන්දෙ නෑනෙ......තාම ඔය වයසක ගෑණු උදවිය හැට්ට අඳින්නෙ නෑ ඇඳන් ඉන්න සාරියෙන්ම තමා ළැම ආවරණය කරගන්නෙ  නලියත් ඕක දැකල ඇති ෂුවර් එකටම.....බොරුනං ඕං අහල බලාපල්ලකො....කේරළේ කාන්තාවො නානකොට අඳින්නෙ ඉණට රෙද්ද විතරයි....උඩට මොකුත් නෑ....මම වාහනේක යද්දි දැක්කෙ පොකුණු කීපයක්ම ළඟ.....තනියම ගියානං වාහනේ නවත්තන්න කියල පින්තූරයක්වත් ගන්න තිබුණා කොහෙද හැලපිත් ගියානෙ මාත් එක්ක.

ඔන්න ආයෙමත් වටේ ගියා....ආපහු වැස්සට එමු.

දවසක්දා අපි රෝච් එක්ක ඔහු සාමාජිකත්වය දරණ ස්පෝට් ක්ලබ් එකට ගියා....ස්පෝට් ක්ලබ් කිව්වට කෙරෙන්නෙ මත්පැන් විකුණන එක තමා....සාමාජිකයන්ට හිතවතුන් එක්ක යන්න පුළුවනි......හැබැයි පිළිවෙලට ඇඳගෙන සපත්තු එහෙම දාල නොගියොත් ඇතුළට ගන්නෙ නෑ.....රෝච් මාසෙකට දෙතුන් සැරයක් අපිත් එක්ක ඔතෙන්ට යනව.....මම හරි කැමතියි ඔය ක්ලබ් එකට යන්න ඒකෙ තියෙන විශේෂිත බයිට් එකක් නිසා....ඒ තමයි ගෝව මල් හෙවත් කෝලි ෆ්ලවර්....ලංකාවෙ නම් ටිකක් මිළ වැඩි එළවලුවක්නෙ....නමුත් මදුරාසියෙනම් පාරවල් අයිනෙ තියෙන කරත්තවල කඳු ගහල ගොඩකරල විකුණන්න තියෙන්නෙ....රුපියල් පහකට ලොකු ගෝව මලක් ගන්න පුළුවනි.

 ඉතිං ඔය ක්ලබ් එකේ ගෝව මල් වලින් හදනව බයිට් එකක් දන්නෙ නැතුව කන කෙනෙකුට කිසි දවසක හොයාගන්න බෑ.......හරියටම කුකුල් මස් වගේ....ඒ ක්ලබ් එකටම විශේෂිත රෙසිපි එකකට හදන්නෙ......කාටවත් දැනගන්න ලැබෙන්නෙ නෑ....අපි කොච්චර ගෙදරදි හදන්න හැදුවත් අර රස එන්නෙ නෑ.....මම ඔය ගැන බිරිඳටත් කිව්වා....ඒ ගමන එයාටත් ඒවල රස බලන්න දොළදුකක් ඇතිවුණානෙ...අපි ආයෙත් ගිය දවසක ඇයවත් එක්කන් ගිහින් කෝලිෆ්ලවර් බයිට් එක කන්න දුන්නා.

දවසක් දා අපි ඔය ක්ලබ් එකේ බොමින් සහ ගෝවමල් බයිට් එක කමින් ඉන්දැද්දි තද වැස්සක් වැස්සා.....කුණාටුවක් වගේ හුළඟකුත් එක්ක....වැස්ස පැයක් විතර අල්ලල හිටියා....වැස්ස පායල රෝච් මාව ගේ ගාවින් බස්සද්දි රෑ එකොළහමාරට දොළහට විතර ඇති......මුළු මදුරාසියෙම ලයිට් ගිහින්....අපේ ගේ තිබුණෙ ගොඩනැගිල්ලෙ තුන්වෙනි තට්ටුවෙ.

 මම කලුවරේම උඩට නැගගෙන ගියාම මූර්ති පුටුවෙ නිදිකිරනව......මූර්ති කියන්නෙ තමිල්නාඩු රජයෙන් අපේ ගෙදර ආරක්ෂාවට දාල හිටපු පොලිස් භටයන් දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්.අසූ ගණන් වල දැන් වාගෙම ලාංකිකයන්ට ආරක්ෂක තර්ජන තිබුණා ඒ දවස්වල දීල තිබ්බ ආරක්ෂාව අපි හිටපු කාලෙත් අයින් නොකර එහෙම්මම තිබුණා....ඒ අය නිකම්ම පොලිස්කාරයො නෙවෙයි.....නිල්ග්‍රිස්වල පවා විශේෂ පුහුණුව ලබපු කොමාන්ඩෝවරු.....කරන්න බැරි වැඩක් නෑ.

අපිට කිසිම ආරක්ෂක තර්ජනයක් තිබුණෙ නැති නිසා අපි නිදහසේ තනියම අපට ඕනැ තැනක ගියා.

ඒ නිසා මේ ආරක්ෂක භටයන්ට තිබුණෙ ගේ ඉස්සරහ ඉඳගෙන ඉන්නයි පුතාත් එක්ක බෝල ගහන්නයි ගෙදරට මොනවහරි ඕනැවුණාම කඩේට ගිහින් ගෙනත් දෙන එකයි විතරයි.

 පඩිපෙළ නැගගෙන උඩට ආව මාව දැකපු මූර්ති නැගිටල ආචාර කළා.....මාත් මූර්තිට කතාකරල ගෙයි බෙල් එක ගහපුවාම මූර්ති හිනාවෙනව.....ඇයි ලයිට් නෑනෙ දොරට ගහන්නත් අමාරුයි දොර ඉස්සරහින් තව යකඩ ගේට්ටුවක්.

යකඩ දොර අස්සෙන් අමාරුවෙන් අතදාල තට්ටු කළා....ම්හ්....බිරිඳ ඇතුලෙ කාමරේ දොර වහගෙන පුතත් එක්ක හොඳට නිදි......තට්ටු කළාට ඇහෙන්නෙ නෑ.

අපි දෙන්න පැයක් විතර දන්න ජාති දාල බැලුව ඇහැරවගන්න...හරිගියෙ නෑ.

දැන් ඉතින් මොකද කරන්නෙ.....මූර්ති ජනේලෙ ගාවට යන්න ගේ ඉස්සරහින් බැඳල තිබ්බ කොට තාප්පෙට නැග්ගහම මගෙ ඇඟ සීතල වෙලා ගියා...තට්ටු තුනකින් පහළට වැටුණොත්....මම කිව්වා...

එපා එපා මූර්ති ඕකට නගින්න.....මම මෙහෙම ඉන්නම්...කියල

මූර්ති හිනාවෙලා කියනව....

බයවෙන්න එපා සර් මේක පොඩි වැඩක්....කියල

මූර්ති කොට තාප්පෙ දිගේ ඇවිදගෙන ගියෙ අපි බිම යනව වාගෙ.....ගිහින් ජනේලෙට කට තියල කෑගැහුව....

මැඩාම්....මැඩාම්....කියල

ඒත් ගේ ඇතුලෙන් සද්දයක් නෑ.....මූර්ති ආපහු ආව...දැන් ඉතිං මොකුත්ම කරන්න දෙයක් ඉතුරුවෙලා නෑ....මම මූර්තිට කිව්ව පහළ බූත් එකට ගිහින් ගෙදරට පෝන් කරන්න කියල....ඒ ගමන මූර්ති ගියා......මට ඇහෙනව දැන් පෝන් එක වදිනව.....කිසිම වෙනසක් නෑ.

මූර්තියගෙ පුටුවෙවත් ඉඳගෙන එළිවෙනතුරු ඉන්නව කියල හිතාගත්ත.

ඒ ක්ෂණයෙන්ම ලයිට් ඇවිත් හාත්පස ආලෝකවත් වුනෙත් බෙල් එක වැදුණෙත් ගේ ඇතුළෙ ලයිට් පත්තුවෙලා බිරිඳ දොර ඇරගෙන එළියට ආවෙත් එකවරම වගේ....

අපි එයාව ඇහැරවන්න පැය දෙකක් විතර දැඟලුව කියල බිරිඳ දන්නෙ නෑ.....ඇය හිතල තියෙන්නෙ මම ඇවිත් බෙල් එක ගහපුවාම ඇය දොර ඇරියා කියලයි....

එළියෙ දඟලපු දැඟලිල්ලට මගෙ වෙරිත් හිඳුනා.

ඒ එක වැස්සකට වෙච්චි වැඩක්.....

නුංගම්බක්කම්වල අපි හිටපු ගේ අතඇරල එග්මෝර් වල අලුත් ගේකට ගියේ 99 අවුරුද්දෙ මැයි මාසෙ විතර....ඒ ගේ තිබ්බෙත් තුන්වෙනි තට්ටුවෙමයි.

 යට තට්ටුවෙ ඒ කියන්නෙ බිම් මහලෙ හිටිය පවුලක්.....ඒ ගෙදර නෝනා තමිල්නාඩු රජයේ ප්‍රධාන රස පරීක්ෂක වරිය.....නම කමලා කන්නන්.

කන්නන් මහත්තය සමාගම් අධ්‍යක්ෂ වරයෙක්.....දුවයි පුතයි.....පුතා පිටරට දුව වෛද්‍ය තාක්ෂණ ශිල්පිනියක් හැටියට වැඩකලා.....මේ පවුල අපිත් එක්ක ගොඩාක් හිතවත්.

කන්නන් යුවළගෙ පුතා ජර්මනියෙ ඉඳල ඇවිත් තිබුණා විවාහ වෙන්න.....පවුලෙ පළමුවෙන්ම සිද්දවෙන විවාහය අති උත්කර්ෂවත් අන්දමින් පවත්වන්නට කන්නන් දෙමාපියන් පසුබට වුණේ නෑ....

අන්නා සාලෛ පැත්තෙ මංගල උත්සව ශාලාවක විවාහ මංගල උත්සවය පවත්වන්නත් සරුසාර මංගල භෝජන සංග්‍රහය එළිමහනේ පිරිනමන්නටත් සියළුම කටයුතු සූදානම් කෙරුණේ මාස ගණනාවක ඉඳලයි.

 මංගල උත්සවයට අපටත් ආරාධනාවක් ලැබුණා.....අපිත් ආසාවෙන් බලාගෙන හිටියා මේ ජයට කන මගුලට යන්න....මගුල් ගෙදරට අඳින්න බිරිඳ ලොකු ගාණකට සාරියකුත් ගත්ත.

මගුල් දවස උදාවුණා.....උත්සවය හවස හතට....හවස පහට පටන්ගත්තු ධාරාණිපාත වර්ෂාව පැය දෙකක් නොකඩවා වැස්සා.

අපි මගුල් ගෙදරට ගියෙත් පොද වැස්සෙ....පාරවල්වල වතුර පිරිලා....ගඟක යනවා වාගෙ තමයි ගියෙ.

එළියෙ කෑම පිළිගන්වන්න හදල තිබුණු සැරසිලියි මේසයි ඔක්කොම ඉවරයි....හරියටම යකුන් නටපු පිට්ටනියක් වාගෙ....ජෝඩුව කල්‍යාණ මණ්ඩපම් එකේ හිටිය...අපි ගිහින් කතාකරල ගෙනිච්චි තෑග්ගත් පිළිගැන්නුවා.....මනමාලි හරිම ලස්සනයි නිළියක් වාගෙ නම ජයන්ති.

 මුහුණු රතුකරගත්තු කන්නන් යුවළ ඇවිත් අපට කතාකළා.....කවුද ඥාතියෙකුට කතාකරල අපිව කෑමට එක්කන් යන්න කිව්වා.

හදිස්සියට කන්න ලෑස්ති කරල තිබුණෙ උඩ තට්ටුවක කුස්සියක් වාගෙ පොඩි කෑල්ලක.....එතන තවත් ගොඩක් අය කෑම කමින් හිටියා......අපිත් ගියා වෙනුවට හිරවෙලා වගේ කෑම ටිකක් කාල ආවා.

ඒ තවත් වැස්සකට වෙච්චි වැඩක්.....

අවුරුද්දට දවස් පහක් විතරක් වහින රටේ හරියටම මගුල් දවසෙම ධාරාණිපාත වැහි වැටෙන්නත් පුදුම කරුමයක් තියෙන්න ඕනැ....ඊට වැඩි දෙයක් මටනම් පෙනෙන්නෙ නෑ.

 2010 දි අපි මදුරාසියට ගිය වෙලාවෙ අපි හිටපු ගෙවල් දෙකම බලන්නත් ගියා....කන්නන්ලගෙ ගේ වහල තිබුණා.....කන්නන් මහත්තය මියගිහින්....පුතා මනමාලිත් එක්ක පිටරට ගිහින්....කන්නන් නෝනයි දුවයි වැඩට ගිහින්.....කියල දෙවෙනි තට්ටුවෙ ඉන්න අපේ ගේ අයිතිකාර වයසක වෙන්කතරංගම් මහත්තය අපට කිව්වා.