33.ඔලුව බේරුණු දා

අද මම කියන්න යන කතාව වගා සංග්‍රාමය කාලෙ සිද්දවුණු එකක්....වගා සංග්‍රාමය කිව්වම ඔයගොල්ලන්ට ඒ ගැන කිසිම නිච්චියක් නෑ කියල මම දන්නව.

ඔය සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුව කාලෙ(1970-1977) තමයි වගා සංග්‍රාමෙ පටන් ගත්තෙ...පිටරටින් ආහාර ද්‍රව්‍ය ගෙන්වීමේ වියදම වැඩියි කියල අවශ්‍ය ආහාර අපේ රටේම නිපදවා ගැනීම සඳහා ආහාර පිටරටින් ගෙන්වන එක නතර කළා....සමහර දේවල් ගෙන්වීම සීමා කළා.

ඒත් එක්කම වෙළඳපොලේ මේ සියළුම ආහාරවල දැඩි හිඟයක් ඇතිවුණා...රටතුළ ආහාර ප්‍රවාහනයේ සීමාවන් ඇතිකළා පොලු දාලා...හාල් පොලු මිරිස් පොලු ආදිය...මේ සියළුම දෙයින් අන්තිමට අමාරුවෙ වැටුණෙ ගෙදර කන බොන දේවල් සියල්ලම මුදලට ගත්තු අහිංසක පාරිභෝගිකයා.

මිනිස්සු පුදුමාකාර දුක් කන්දරාවක් වින්ද කෑම බීම,රෙදිපිළි ආදිය හොයාගන්න නැතුව...ඒ ගැන ලියනව නම් වෙනම ලිපියක් ලියන්න පුළුවනි.

ඒ කරපු වැඩේ හරි වැරැද්ද ගැන නෙවෙයි මම මේ කියන්න යන්නෙ...ඒ ටික ලිව්වෙ මගේ කතාවට ආරම්භයක් හැටියටයි.

ආහාරගෙන්වීම නතර කරපු ආණ්ඩුව ජයටම වගා සංග්‍රාමය පටන් ගත්තා...පත්තර වලින් රේඩියෝ එකෙන් උපදෙස් දෙනව වවන්න කියල...ඒත් ඉතිං කියපු තරමටම වවන්න මිනිස්සු උනන්දු වුණේ නෑ...අනික ඉතිං වවන්න ඉඩම් තියෙන්නත් එපෑ.

අපේ ගමේ තිබ්බ පෝටවත්ත කියන ඉඩමෙ පැත්තක් පාළුවට ඇරිල ඒකෙ තිබුණෙ කණාටු පොල්ගස් කීපයක් විතරයි ගමේ කට්ටිය කතාවෙලා අක්කර හතරක පහක විතර ඔය ඉඩම වවන්න ඉල්ල ගත්ත ඉල්ලගෙන එක එක්කෙනා කොටස් කරගෙන වවන්න ගත්ත.

 අපි කොල්ලො කට්ටිය ,අපිත් කෑල්ලක් ඉල්ල ගත්ත මඤ්ඤොක්ක වවන්න කියල...මඤ්ඤොක්ක තමයි ඒ දවස්වල ජනප්‍රියම වැවිල්ල....අපිත් කට්ටියම එකතු වෙලා අපට ලැබුණු ඉඩම් කෑල්ලෙ වල් සුද්ද කරල බිං කෙටුව...කාල වකවානුව හරියටම කිව්වොත් 1973.

1973 ඔක්තෝබර් මාසෙ.... මොකද අපි ඔය ඉඩමෙ බිං කොටමින් ඉද්දි තමයි අපි සිංදු අහන්න ගෙනිහිං තිබුණු පොකට් රේඩියෝ එකකින් ප්‍රචාරය වෙමින් තිබුණු වැඩ සටහන නවත්තල මිසර ඊශ්‍රායල් යුද්දය නැවතත් පටං ගත්ත කියල නිවේදනය කළේ.

මම මේක ලියද්දි  ගූගල් ගිහින් බැලුව කවදද ඒ යුද්දෙ පටන් ගත්ත දවස කියල...හරියටම 1973 ඔක්තෝබර් 8 වෙනිදා.

බිං කොටල ඉවර වුණාට පස්සෙ ලොකුම ප්‍රශ්ණය වුණේ හිටවන්න මඤ්ඤොක්ක දඬු කොහෙන්ද හොයාගන්නෙ කියල...මොකද ඒ කාලෙ දඬුවල ලොකු හිඟයක් තිබුණා...ඉල්ලුම වැඩියිනෙ....හැමතැනම ඇවිදල අපේ ඔය බෝලානෙ ඉන්න පුංචි අම්මලගෙ ගෙවල් පැත්තෙන් දඬු හොයාගෙන සයිකල්වල ගැට ගහල අරගෙන ආව.

 කාලෙ බලල දඬු යටකලා...කලට වැහිත් වැටිල දැන් අපි හිටවපු දඬු පැළවේගන එනව...නිල්පාටට හුළඟේ හෙලවෙන ළපටි මඤ්ඤොක්ක කොළ දකින අපට හරි සන්තෝසයි...අපි උදේට නොවරදවාම කරන වැඩක් තමයි අපේ ඉඩම් කෑල්ලට ගිහිං ළපටි මඤ්ඤොක්ක පැළ දිහාවෙ බලා ඉන්න එක.

දවසක්දා උදේ අපි කොටුවට යනකොට මඤ්ඤොක්ක පැළ කීපයකම දල්ල කපල දාල....අපි කතාවුණා මේක කාගෙ වැඩක්ද කියල...කිසිම විදියකට හොයාගන්න බැරිවුණා.

පහුවදාත් එහෙමයි..දිගටම පොඩි පැළවල දළු කපනව...සූක්ෂ්ම පරීකෂණයකින් පස්සෙ අපි තීරණයකට එළඹුණා.

දළු කපන්නෙ රෑට කොටුවට එන හාවො.

දැන් මොකද කරන්නෙ...කොටුව රකින්න එපායැ පැළ ලොකුවෙලා හාවුන්ට කන්න බැරි තරමට උස යනකල්වත්...

මොකටද බොරු කියන්නෙ...අපිනං මේ වැඩේට උඩින් කැමතියි...ඇයි රැට ගෙදරින් පැනල වත්තක් මුරකරනව කියන එක හෙන ජොලි වැඩක්නෙ.

මුරවැඩේ පහුවදා ඉඳන්ම පටන් ගත්ත..කළින්ම රෑ කෑම ටික කන අපි කෙළින්ම නවතින්නෙ මඤ්ඤොක්ක කොටුවෙ.

නිදිමරන ගමන් කන්න බොන්න කෑම බීම ජාති ගන්න තරම් කාසි මුදල් අපි කාගෙ අතේවත් තිබුණෙ නෑ....සමහර දවසක රෑ වැඩ ඇරිල ගෙදර යන බඩ මුණය අපේ ගිනිමැලේ දැකල කොටුවට එනව...එදාට නං බේකරියෙන් උණුපාන් ගෙනත් කන අපි කහට හැලියක් උණුකරල හකුරුත් එක්ක බොනව..ඒ කාලෙ සීනි බොහොම හිඟයි....බහුල වශයෙන් තිබුණෙ හකුරු....හකුරු කිව්වට ඒව පිරිසිදු හකුරු නෙවෙයි...ඔය තැන තැන හකුරු හදන උන් ඕකට පාන් පිටියි හුඹස් මැටියි නොදාන ජාතියක් නෑ.

කෑමට බීමට වියදම බඩ මුණය ගෙන්.

ඔය විදියට ඉතිං දුකසේ හරි හිත සතුටින් අපි මුර වැඩේ කරනව....දැන් රෑට හාවො එන්නෙත් නෑ....මඤ්ඤොක්ක පැළත් ටික ටික උස ගිහින්....

දවසක්දා මුරේට ඔක්කොම වගේ ඇවිදින් හිටිය...බඩ මුණයත් හිටියෙ එදා උගෙ දවල් වැඩ දවසක් වෙන්න ඇති...

කට්ටිය කතා කර කර ඉන්න ගමන් කතාවුණා අද මොකද කරන්නෙ කියල..

අන්නාසිවත් කඩමුද.....බඩා අහනව

බඩ මුණේගෙ යෝජනාව කාගෙවත් විරෝධයකින් තොරව සම්මත වෙලා අන්නාසි කඩන බලකාය අලවත්තට පැනල අන්නාසි කඩාගෙනත් ආව.

දැන් අන්නාසි කපන්න පිහියක් නෑ...ලොකු මහින්ද ඉදිරිපත් උණා

 මම ගිහින් පිහියක් ගේන්නං

ඌට තනියට මම ගියා...

යන ගමන් මහින්ද කියනව....

අන්නාසි කඩාගෙන ඇළෙන් පැනල එද්දි දාගෙන හිටපු තොප්පිය හැලිල කොහෙහරි...අපි ආපහු එනගමන් ඒකත් ඇහිඳගෙන එමු කියලා....

මහින්දලගෙ කුස්සියට ගිහින් පිහියකුත් තොප්පිය හොයාගන්න ටෝච් එකකුත් ගත්ත අපි පාර දිගේ ආපහු එනව ටෝච් එකත් පත්තු කර කර...

උණ පඳුර ගාවින් ඇළෙන් පැනල නියරට ගොඩවුණා...එතන තිබුන තොප්පියත් අහුලගෙන අපි ටෝච් එකත් ගහගෙනම වත්තට ගොඩවුණා...

මඤ්ඤොක්ක කොටුව පැත්තෙ හ්ම්ම් සද්දයක් නෑ...ගිණිගොඩත් නෑ අඳුරුම අඳුරුයි....ඇයි මේ...අපි දෙන්නට හිතාගන්නවත් බෑ.

හරිම අමුතුම හැඟීමක් මගෙ හිතට ආව...නිකං බයක් වගේ හරි මොකක් හරි අමුතු දෙයක් වෙන්න යනව වගේ හැඟීමක්.

අවස්ථාවෙ තිබ්බ ආතතිය දරාගන්න බැරිවුණු මටත් නොදැනිම සිංදු කෑල්ලක් කියවුණා.

ඒත් එක්කම පුදුමාකාර දෙයක් වුණේ

 අපි හිටිය තැනම තිබ්බ පොල්ගහක් අස්සෙන් අඳුරු රුවක් මතුවුණා...ඒ රූපය ටිකෙන් ටික අපි ළඟට එනකොට දැක්කෙ ඒ අපේ ආරි.

පොල්ලකුත් කරතියාගෙන අපි ඉස්සරහට ආපු ආරි හොඳ සීරුවට අපට බනිනව...

යකෝ...තොපි හරක්ද...බූරුවනේ

තව පොඩ්ඩෙන් මොකද වෙන්නෙ...ආරි වෙව්ලනව

අපට මේ මොකුත් හිතාගන්න බැරුව ගල්ගැහිල බලාගෙන ඉන්නව...

වරෙව් ඉතිං යන්න...ආරි අපිත් එක්ක කන්ද උඩට යනව....මට කලින් කියන්න අමතක වුණා වත්ත පොඩි කන්දක්...අපි හිටියෙ පල්ලමේ.

 අපි කතා කරන සද්දෙ ඇහිල තැනින් තැනින් එකා දෙන්න මතුවෙන්න ගත්ත...

ඊට පස්සෙ තමා සිද්ද වෙච්චි දේ අපට හරියටම දැනගන්න හම්බ වුණේ....

ටෝච් එළියක් අලවත්ත පාර දිගේ එනකොටමයි ආරිගෙ අවධානය ඒකට යොමුවෙලා තියෙන්නෙ...

කවුද මේ එන්නෙ....කට්ටිය කතාවෙලා...

එකත් එකටම ඔය එන්නෙ වත්තෙ මුරකාරයො... අන්නාසි කඩපු උං අල්ලන්න...එහෙම කිව්වෙ ආරි.

ආරි තමා කණ්ඩායමේ ආරක්ෂක උපදේශකය සහ ආරක්ෂක නිළධාරියා.....ආරක්ෂාව ගැන ආරිට උඩින් වචනයක් කතාකරන්න කාටවත් බෑ....ආමි එකෙත් ඉඳලනෙ ඇවිත් තියෙන්නෙ.
 


දැන් ඔන්න ටෝච් එළිය ඇළෙන් නියරටත් ගොඩවුණා...ආයෙ මොනව කතාකරන්නද...හොරු අල්ලන්නමයි එන්නෙ...කරන දෙයක් ඉක්මනට....ආරි ක්ෂනිකව තීරණය ගත්තා.

කඩල තිබුණු අන්නාසි ගොඩ වත්තෙ අගල් වලට දාල කොළවලින් වැහුව...ගිණිගොඩ නිමල දැම්ම.
මම පොල්ලත් අරං ඉස්සරහට ගිහිං හැංගිල ඉන්නව මුං එන පාරෙ...ආරි අතේ තියනව හොඳට මැදපු අන්දර පොල්ලක්....අගට යකඩ විල්ලක් හයි කරපු...

ගිහිං උන්ගෙ ඔලු කුඩුවෙන්න ගහන්නම්....උඹල හැංගිලා ඉඳපල්ල.

ඔහොම කියල ආරි පහළට ගිහිං පොල්ගහක් මුල හැංගිලා ඉඳල....

ඊට පස්සෙ තමා මම ඔය ඉස්සෙල්ල කියපු ටික සිද්දවුණේ.....

අන්තිමේ සෑහෙන වෙලාවක් ගතකරල විසිරිලා ගිය කට්ටිය හොයා ගත්ත....

බඩ මුණය ගෙදරම දුවල....

ආරි ගත්තෙ කොච්චර වැරදි තීරණයක්ද කියල තේරුම් කරල දෙන්න හැදුවට ඌට ඒක තේරෙන්නෙ නෑ.

තව පොඩ්ඩෙන් අපි කාගෙහරි ඔලුව කුඩුවෙනවනෙ...

ඒ නැතත් වත්තෙ මුරකාරයම ආව කියමුකො...උගෙ ඔලුවට පාර වැදිල මැරුණනම් පොඩි කොල්ලො වෙච්චි අපේ අනාගතයටත් ඔය සිද්දිය බලපානවනෙ...

කොහොම වුණත් එදා නූලෙන් බේරුණු හැටි මතක් වෙනකොට තාම ඇඟ හිරිවැටෙනව.