නාරායන් සොයා යාම , ආනන්ද භවන්, අපූර්වා සංගීතා, ධවලගිරියේ තෝසේ උළුඳු වඩේ සහ අහම්බෙන් හමුවූ පණ්ඩිතයා.

අද ලියන්නට තියෙන්නේ කළින් බාගෙට ලියා අවසන් කළ කතාවක ඉතිරි කොටසයි.    බාගෙට ලියු කතාවේ ඉතිරිය ලියා අවසන් කිරීම මගේ යුතුකමක් බැවින් ස්වප්නා ගේ දානය, ජීප්ගේ, දීපිකාගේ හා ප්‍රියානිගේ කතාව කියවන්නට බලා සිටින පාඨකයන් තවත් දින කීපයක් ඉවසනු ඇතැයි බලාපොරොත්තු වෙමි.

පළමු කොටස.

සාමාන්‍යයෙන් ඉන්දියාවේ සයිවර් කඩවල ඉල්ලපු ගමන් දෙන්නට කෑම සාදා තබාගැනීම හෙවත් රෙඩිලි අවේලබල් ක්‍රමය අනුගමනය කරන්නේ නැත.    කෑම ඇණවුම ලබාදුන් පසු එවේලේම කෑම සකස් කර උණු උණුවේ පිළිගැන්වීම ඔවුන් ගේ සිරිතයි,ඒ සඳහා තරමක් වෙලාව ගතවේ.    නමුත් මා දන්නා හැටියට මේ හොඳ පුරුද්ද ලංකාවේ සයිවර් කඩවල නැත.    හොඳට රසට සයිවර් කෑම දෙන කඩ කිහිපයක් ඉස්සර කොළඹ තිබුණා මට මතකය.    ගොඩාක් ඉස්සර එල්පින්ස්ටන් හෝල් එකට ටිකක් එහායින් කොටුව පැත්තට වෙන්නට එක හෝටලයක් තිබුණේ පොළොව යටය යන්නට පඩිපෙළක් බැස පහළට යා යුතුය.    මේ හෝටලය ගැන බ්ලොගය කියවන කාටවත් මතකයක් නොමැති බව මා සිතමි.     හෝටලය වැසී යන්නට ඇත්තේ පාර පළල් කිරීම නිසා වියහැකිය.   ඊට පසුව හොඳ සයිවර් කෑම කන්නට තිබු හෝටලය වුණේ මරදානේ ධවලගිරියයි.  ධවලගිරියේ තියෙන පුළුන් මෙන් සැහැල්ලුවට පිපී තිබුණු උණු උණු තෝසේද උළුඳු වඩේද ඒ කාලයේ අපේ රස නහර පිනවන ආහාර විය.    පසු කාලයක වුවද ධවලගිරිය පැත්තෙන් ගියොත් කෑම කන්නට හෝ අරගෙන යන්නට අප පෙළඹවුණේ නිරායාසයෙනි.     අන්තිමට ධවලගිරියෙන් උළුඳු වඩේ කෑවේ මීට අවුරුදු දහයකට පමණ ඉහත බව මට මතකය. 

ඒ 2008 වර්ෂයේ මැද භාගයයි.   ලංකාවේ පවත්වන්නට නියමිත වූ 15 වන සාක් සමුළුව වෙනුවෙන් අපි ඉතා කාර්යබහුලව සිටියේ සමුළුවේ ආරම්භක සහ අවසාන උත්සවය සංවිධානය කිරීම අප කණ්ඩායමකට පැවරී තිබු නිසාය.   වැඩේ බරපතල නිසා අපි දවල් රෑ නොබලා පැය විසිහතරම වැඩ කෙරුවෙමු.   අන්තිම සතියේ අපිව නවතින්නට ලෑස්ති කර තිබුණේ හොලිඩේ ඉන් හෝටලයේය.   ෆුල්බෝඩ් නිසා කෑමෙන් බීමෙන් කිසි අඩුවක් නැත එළියෙන් ගන්නට තිබුණේ බෝතල් පමණකි.    ඔය දවස්වල හවසට මරදාන පැත්තෙන් වැඩකට ගියොත් ධවලගිරියෙන් උළුඳු වඩේ ගෙනැත් කට්ටියටම කන්නට දීම නිසා මුළු කණ්ඩායම අතරම විශේෂයෙන් නෝනලා අතර මම ඉතා ජනප්‍රිය පුද්ගලයෙක් වී සිටියෙමි.  නෝනලා කිව්වට මුළු කණ්ඩායමම පාහේ නෝනලා වූ අතර පිරිමින්ට හිටියේ අපි දෙන්නෙක් විතරය.  කණ්ඩායමේ ලීඩර් ද නෝනා කෙනෙකි, මම මරදානට නොගිය දවස්වල උළුඳු වඩේ නොලැබෙන නිසා නෝනලා ඒ ගැන සොයා බලන්නට වූ හෙයින් ඒ සඳහාම කෙනෙක් ධවලගිරියට යවා උළුඳු වඩේ ගෙන්නා ගන්නට සිදුවිය.  ඉතින් ඒ කාලයේ ධවලගිරියේ කෑමවල රස ඒ වාගේය.   පසුකාලීනව වැඩිපුරම විප්‍රවාසීව ගතවුණු නිසා ධවලගිරිය ආශ්‍රයට හැකියාවක් නොවීය.

 මේ ළඟකදී මම මරදානට ගිය වෙලාවක උදේ කෑමට ධවලගිරියට ගොඩවුණේ අවුරුදු දහයකට විතර පසු පැරණි රස මතක අවදි කරගන්නටය.    හෝටලේ කෙල්ලෙක් මට තෝසේ ගෙනැත් තැබුවාය.    සාම්බාරුවද චට්නිද දාගෙන මම කන්නට පටන් ගත්තත් තෝසේවල කිසිම ෆ්‍රෙෂ් ගතියක් හෝ සැහැල්ලු ගතියක් නැත හරියට හංවෙච්ච රොටී කනවා වගේය, ඊට හපන් ලුණු කට්ටෙටය.   සයිවර් කඩවල ලුණු සහ මිරිස් කියන්නේ ඉතාම අඩුවෙන් පාවිච්චි කරන ජාති දෙකකි.    තෝසේ වලට ලුණු ඉතා ස්වල්ප වශයෙන් මිශ්‍ර කරන අතර උළුඳු වඩේ වලට ලුණු දාන්නේම නැත.    ලුණු සහ මිරිස් බැලන්ස් කර ගත යුත්තේ සාම්බාරු සහ චට්නි වලිනි.    නමුත් මට ධවලගිරියෙදී කන්නට ලැබුණු තෝසේත් උළුඳු වඩේත් කිසිම මිම්මකින් සයිවර් නොවන බව දැනගන්නට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැත.   ගියා වෙනුවට තෝසයක් කාපු  මම කඩෙන් එළියට බැස්සේ කළකිරීමෙනි.

මදුරාසියේ සයිවර් කඩේකට කන්නට ගියොත් කුස්සියේ කෑම හදන හැටි බලන්නට හැකි තැනක වාඩිවීම මගේ පුරුද්දකි.    ඒ කෑම උයන එක මෙන්ම කෑම උයන හැටි බලාසිටීමද මගේ හොඳම විනෝදාංශයක් නිසාය.    කුස්සියේ වැඩකරන අරක්කැමියන් තැටියට තෝසේ මිශ්‍රණය තැටියට වක්කර පදමට පුච්චා ගන්නා ආකාරයද පේපර් තෝසය හදන්නට මිශ්‍රණය තැටියට දමා මොකක්දෝ ගුලියකින් තැටිය පුරා ඉතා සිහින්වට මිශ්‍රණය තුනී කරගන්නා ආකාරයද පූරිය පැහෙන තෙලට දමා බැලුම්බෝලයක් මෙන් පිපෙන්නට අරින ආකාරයද බලා ඉන්නට ලස්සනය.  සයිවර් හෝටලවල කෑම උයන පිසින ආකාරය පොඩි උන්ට මැජික් මෙන් මට නම් කිසිම කම්මැලිකමක් නැතිව කොතරම් වෙලා වුවද බලා ඉන්නට හැකිය.   පොඩි හෝටලවල පසුපස්සේ මේසයක වාඩිවුණ විට මේ කටයුතු කෙරෙන ක්‍රමය ඇස පුරා බලාගන්නට හැකි වුවත් ආනන්ද භවන් වැනි විශාල හෝටලවල කුස්සිය අපට පෙනෙන්නට තරම් ළඟක නැත.    පුරුසවල්කම් වල ආනන්ද භවන් මෙන්ම වල්ලුර්කෝට්ටම් හයි රෝඩ් එකේ අපූර්වා සංගීතා හෝටලයද අපි නිතරම ඇසුරු කළ තැනකි.   හැබැයි අනික් පොඩි හෝටල් මෙන් නොවැ මේවායේ කෑම රස වගේම ගොඩක් ගණන්ය.

නැවතත් කතාවට ආවොත් අපි දැන් ඉන්නේ ආනන්ද භවාන් එකේ තෝසේ කන්නට වාඩිවී කෑම පිළියෙළ වන තුරුය.   කෑම එන්නට ටිකක් වෙලා ගතවන නිසා මම හෝටලයේ බිල් ලියන කෙනා ලඟට කිට්ටු කළෙමි.    වේට්ටියක් හා පිරිසිදු සුදු කමිසයක් හැඳ නළලේ තුන්නුරු අළු ගා වර්ණවත් පොට්ටුවක් ද තබාගෙන සිටි ඔහු බරටම වැඩය.     ඉස්පාසුවක් ලැබුණු විගස ඔහු මා දෙස බැලුවෙන් මම කැඩිච්ච දෙමළෙන් කතාව පටන් ගන්නා විටම දැඩි දකුණු ඉන්දීය උච්චාරණයෙන් වුවද පැහැදිලි ඉංගිරිසියෙන් ඔහු කතාකළේය.    ආර්. කේ නාරායන් ගැන විස්තරයක් සොයා ගන්නට අවශ්‍ය වුණත් කොහෙන් සොයාගන්නට දැයි නොදන්නා නිසා ඔහු බාල කාලයේ පදිංචිව සිටි මේ ලිපිනයට ආ බව මම කීවෙමි.    ඔහු එක්වරම ඇසුවේ කේ.ආර් නාරායන් ද කියාය. (කේ.ආර් නාරායන් එවකට ඉන්දීය ජනාධිපතිවරයා විය)   කෙසේ වුවද මට උදව් කරන්නට ඔහුට දැනීමක් නොතිබුණත් ඔහු කීවේ දැන් කෑම කා ආයෙම ඇවිත් කතා කරන්නට කියාය.  අපි කෑම කන අතරේ හෝටලයේ සිටි කීපදෙනෙකුටම මාව පෙන්වමින් ඔහු මොනවාදෝ කියන හැටි  මම දැක්කෙමි.   කෑම අවසන්ව අපි එළියට යද්දී ඔහු මට කතාකර කීවේ නාරායන් ගැන විස්තරයක් කියන්නට කවුරුවත් නොදන්නා නමුත් ඒ ලඟපාත ඉන්න කාරණාකාරයෙක් හෙවත් පණ්ඩිතයෙක් ලඟට අපව යවන්නට ලෑස්ති කර ඇති බවත් අවශ්‍ය විස්තර ඔහුගෙන් ලබාගත හැකි බවත්ය.

ඊළඟට ඔහු කොල්ලෙකුට කියා ත්‍රීවීල් එකක් ගෙන්නාගෙන එහි රියැදුරුට අපව එක්කරගෙන යායුතු තැන ගැන විස්තර කර අපට ඔහු සමග යන්නටැයි කියා සමුගත්තේය.     ටවුමේ පාරවල් කීපයකින් ඒ මේ අත හරවමින් ගිය රියැදුරා අන්තිමට ගෙවල් මණ්ඩියක රිය නවතා ගෙවල් කීපයක් පසුකර අප රැගෙන ගොස් කැටයම් කැපු විශාල දොරවල් හා නිල් සහ සුදු තීන්ත බිත්තිවල ගා තිබු ගෙයකට ඇතුල් වුණේය.    ගෙයක් කිව්වාට එය මැද මිදුලකින්ද වටේට ගෙවල් ගණනාවකින්ද සමන්විත තැනකි.   වේට්ටියක් හැඳ උඩුකයට පුන නුලක් දමා නළලේ කහ ගාගත් පණ්ඩිතයා පදිංචිවී සිටියේ එක ගෙයකය.    ත්‍රීවිල් රියැදුරා පණ්ඩිතයාට මාව පෙන්වා ආවේ මගේ උවමනාවකට ය කී පසු මම අවශ්‍යතාව කීවෙමි.     පණ්ඩිතයා කීවේ නාරායන් පුරුසවල්කම් හැරදා ගියේ 1939 වැනි ඈත කාලයක නිසා දැන් ඔහු සිටි තැන්වල නටබුන්ද නොමැති බවයි.    එදා විදියටම ඇත්තේ නාරායන් පොඩි කාලේ ගිය ඉස්කෝලයත් ටවුමේ ඇති කෝවිල් කීපයත් පමණක් බව කියූ ඔහු ඉස්කෝලය නම් තරමක් ප්‍රතිසංස්කරණය වී ඇතත් කෝවිල් කිසි දිනෙක වෙනස් වී නැති බවත් වෙනස් කරන්නටද නොහැකි බවත් කිවේය.    නාරායන් පහුගිය කාලයේ මදුරාසියට ඇවිත් සිටි බව කියූ ඔහු මේ වන විට නාරායන් දැඩිසේ ගිලන්ව ඇපලෝ රෝහලේ නැවතී සිටින බව වැඩිදුරටත් කීවේය.    පණ්ඩිතයාට ස්තුතී කළ අපි ගෙදර ආවෙමු෴