ස්වප්නා හමුවීම, රක්ෂිත කැලෑ විනාශය, චෙෆාකිගේ මාළු වල සහ කාවයියෝ.

අලුත් අවුරුද්දක අරුණළු පේන මානයටම ඇවිත් තිබෙන මේ උඳුවප් මාසයේ නම් වෙනත් උඳුවප් මාසවල මෙන් ගත සලිත කරන හිත හිරිවට්ටන සීත සුළං රැළි හමා නොගිය අතර ඒ වෙනුවට මාසයේ අඩක්ම ගතවුණේ  ඇත්තේ මහ වර්ෂා මැදය.  උඳුවප් මාසය මට බොහෝ අතීත මතකයන් සිහිගන්වන සමයක් බව මා මීට අවුරුදු කීපයකට පෙර ලියු මේ බ්ලොග් සටහනේ ලීවෙමි.   ඒ සටහන මට හදිසියෙන් මතක් උනේ කාලයකට පසු ස්වප්නා මුණගැසීම නිසාය.    ඒ මුණගැසීම සිදුවුණේ කල්ප කාලාන්තරයකට පසුවය කියා මට හිතුණේ ස්වප්නා වෙනස්වී ඇති අයුරු දැකීමෙනි.    දැන් ඇය ලොකු දරුවන් දෙදෙනෙකුගේ මවක් වගේම ශරීර ප්‍රමාණයෙන්ද අති විශාලය.     

කෙල්ල සමයේදීද  ඇය තරමක් උස මහත ලලනාවකි.    ඒ උනාට ස්වප්නා මට හිනාවුණේ තරුණ අවදියේ පන් බොඩයක් මෙන් කැහැටු ගැටවරයා මේ තරම් උස මහත උනේ කොහොමද කියා වෙන්නට ඇත.   තරමක කෙටි ඇසුරකින් පසුව අසූ ගණන්වල මැද භාගයේ දී පමණ අප දෙදෙනා වෙන්වුණේ එතරම් හිත හොඳකින් නොවන බව ද මගේ මතකයයි.    ඊට එකම හේතුව වුයේ අප දෙදෙනාගේ අරමුණු එකිනෙක නොපෑහීමය.    එකල මගේ අදහස වුණේ තවටිකක් වැඩිදුර ඉගෙන ගන්නටත් රැකියාවේ උසස්වීමක් ලබාගන්නටත් වූ අතර විවාහවී ගෙදරට කොටුවන්නට කිසිම බලාපොරොත්තුවක් මා තුළ නොවුණත් ස්වප්නාගේ එකම අරමුණ වුයේ හැකි ඉක්මනින් විවාහ වන්නටය.    වැලිසර රෝහලේ සිට කොළඹ ප්‍රධාන කාර්යාලයට මා ස්ථාන මාරුවක් ලබාගත්තේද මගේ සිතේ තිබු බලාපොරොත්තු ඉටුකර ගන්නටය.   

මා උසස්වීමක් ලබා රාජ්‍ය පරිපාලන අමාත්‍යංශයට මාරුවී ගිය අවුරුද්දේම ස්වප්නා ඇය හඳුනා ගත් තරුණයෙකු සමග විවාහ වූ බව මා දැනගත්තේ බොහෝ පසු කාලයකදීය.    ඒ දෙදෙනා විවාහ වෙන්නට පෙර එක දවසක් ජෝඩුවම ප්‍රධාන කාර්යාලයට පැමිණියේ ස්වප්නා ඉල්ලා තිබූ ස්ථාන මාරුවක් ගැන සොයා බලන්නටය.    දුටු පමණින්ම පුද්ගලයා ගැන මගේ හිතේ එතරම් ප්‍රසාදයක් ඇති නොවුණත් මම ස්වප්නාට අවශ්‍ය රාජකාරිය ඉටුකර දුන්නෙමි.    විවාහවී දරු දෙදෙනෙකුත් ලද පසු ස්වප්නාගේ සැමියා වෙනත් කාන්තාවක් ජෝඩු කරගෙන ස්වප්නා ව අතහැර ගිය බවද මා දැනගත්තේ බොහෝ කලකට පසුවය.    තනිවූ ස්වප්නා ධෛර්යයෙන් ජීවිතයට මුහුණ දෙමින් දරු දෙන්නාද ලොකු මහත් කරගෙන ගේද හදාගෙන රැකියාව කරමින් ඉන්නා බව මේ මෑතකදී මට කතාකළ මිත්‍රයෙක් කීවේය.    ස්වප්නාගේ මෑණියන්ගේ තුම්මාසේ දානය ඒ ළඟ දිනකට යෙදෙන බවත් පැරණි මිතුරන් එදාට එකතු වන බවත් මාත් දානයට එනවා නම් හොඳ බවත් ඌ වැඩිදුරටත් කීවේය.    ඊට ටික දිනකට පසු ස්වප්නා මට කතාකළේ දානයට ආරාධනා කරන්නටය.   දුරකතන අංකය ඇය මගේ මිතුරාගෙන් ඉල්ලගෙන තිබු අතර නොවැරදීම දානයට එන්නටය කියූ ස්වප්නා කන්නට කැමති දෙයක් ඇත්නම් හදා තියන්නට හැකියැයි කීවේ සිනාසෙමිනි.

ස්වප්නලාගේ ගෙදරට මා මීට කළින් ගොස් තිබුණේ මීට බොහෝ ඈත කාලයකට පෙර සිදුවුණු ඇගේ අක්කාගේ විවාහයටය.   ඒ ගියේ කොහාටද මොන ආකාරයකටද යන්නවත් ගැන කිසිම අයුරුවක් මගෙ මතකයේ නොවුණත් රේල් පාරෙන් පැන වෙලක් හරහා ගියා යන්තමට වගේ මතකය.   ඒත් මෙදා නම් ගේ ළඟටම යන්නට තාර පාරක් වැටී තිබුණත් පෙර තිබු පිටිසර ගතිය එලෙසමය.    තාර පාර එක දිගටම වැටී තිබුණේ රජයේ රක්ෂිත කැලය අද්දරින්මය.   පාරෙන් පැන රක්ෂිතය ඇතුළට අපි කීප දෙනෙක් ගියේ කැලේට තිබුණු ආසාව නිසාමය.    කැලය ඇතුළට යන්න යන්න කළුවර ගතියද සිසිලසද කුරුළු හඬද එකසේ වැඩිවෙයි.    මට එකවරම මතක් වුණේ මීට කාලයකට පෙර අප කරක් ගැසූ රක්ෂිත වනයකි.    ඒ සිරිමා බණ්ඩාරනායක මැතිණියගේ පාලන කාලයේ තිබු අමන ආර්ථික ප්‍රතිපත්තිය හේතුකොටගෙන ජනතාව සාගතයෙන් පෙළුණු සමයයි. 

බෝතලේ ගම වටා තිබු අරංගල කන්ද, ආඳාගල කන්ද, විලිකුළාකන්ද, කොස්ගස් කන්ද, කළු කන්ද ආදී කඳුවලින් සමන්විත අලංකාර කඳු වළල්ල ගම්මානයට ගෙනදුන්නේ අමුතු සුන්දරත්වයකි.   හිරු එළිය නැගගෙන එන විටදී මෙන්ම බැසගෙන යන විටදීද පළමුවෙන් එළිය සහ අඳුර වැටීගෙන එන්නේ කන්දටය.   එළියට බැස කඳුපෙළ දෙස බලා ඉද්දී මාගලක් එලාගෙන යන ආකාරයට එළිය වැටීගෙන එන අන්දමත් පැදුරක් අකුලන්නාසේ අඳුර වැටීගෙන එන ආකාරයත් බලාසිටීම කවදාවත් එපා නොවෙන තරමටම සුන්දරය.    මේ කඳුපෙලේ තිබූ කැලය වන සංරක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට තිබු එක් වටිනාම වන සම්පතක් වුවා නිසැකය.     අවුරුදු සිය දහස් ගණනක් වයස් වූ මහ වනස්පතීන්ගෙන්ද බිම පුරා තට්ටු ගණනින් පතිතවී තිබු කැලෑ කොළ තට්ටුව මැඩගෙන සරුවට වැවුණු හබරොස්ස වැල් කුඹුරු වැල් හා යෝධ පුස් වැලින්ද කඳු මුදුනේ ගල්තලාව උඩින් කුඩා දිය සීරාවක් සේ පටන්ගෙන දෙපස සරුවට වැවුණු බට පඳුරු පීරාගෙන ටික ටික සරුවී පහළට එද්දී විශාලවන මනස්කාන්ත දිය කඳුරු ආදියෙන්ද මොනවට සැරසුණු වන රැජිණිය සිය අභිමානවත් අලංකාරය මොනවට විදහා දැක්වූවාය.    මොන තරම් වටිනා වන සම්පතක් වුවත් පැවති රජයට හෝ වන සංරක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවට එහි තුට්ටුවක වටිනාකමක් හෝ තිබුණාදැයි සැක හිතෙන්නේ ගමේ මිනිස්සු වන රක්ෂිතය උඩ සිට පහලටම කපා පුළුස්සා මඤ්ඤොක්කා බතල වවනතුරු කිසි කෙනෙකුට විරුද්ධව කිසිම පියවරක් ගන්නට කෙනෙක් සිටියේ නැති නිසාය. 

එය එපමණ අරුමයක් නොවන්නේ සිංහරාජ වනාන්තරය කපා ගස් ටික තුනී ලෑලි හදන්නට ගිංතොට පැටවුයේද ඒ කාලයේදීම නිසාය.   අද නම් ගහක් තියා කැලේ ගහක අත්තක් කැපුවත් රෙදි කරට ගෙන දුවගෙන එන පරිසර සංවිධාන, විවිධ භාරයන්, එන්. ජී. ඕ. කාරයන් ඈ කිසිකෙනෙක් එදා වන විනාශය ගැන කතා කරන්නට සිටියේ නැත.   අද නම් උද්ඝෝෂණය කරන්නට මේ පරිසර සංවිධාන සතුව බොහෝ සටන්පාඨ ඇත.   මේ දිනවල වඩාම ජනප්‍රිය සටන් පාඨය වනුයේ 'විල්පත්තුවේ වන විනාශය නවත්වනු' යනුවෙන් කරන උද්ඝෝෂණයයි.  මේ ඊයෙ පෙරේදාද කොළඹ කොටුව අවහිර කරමින් විල්පත්තු වන විනාශයට විරුද්ධව අති විශාල උද්ඝෝෂණයක් පැවැත්විණ.    උද්ඝෝෂකයින් කියන්නේ විල්පත්තු රක්ෂිත වනාන්තරය කපා එළිකර මුස්ලිම් ගම්මාන පිහිටුවද්දී ආණ්ඩුව ඇහැ කණ පියාගෙන බලාසිටින බවයි.    පහුගියදා ප්‍රසිද්ධියට පත්කළ පිංතූර විශේෂයෙන් ඩ්‍රෝන කැමරා මගින් ලබාගෙන තිබු ඡායාරූපවලට අනුව සිදුවී ඇති වන විනාශය අති මහත්ය.   විල්පත්තුවට මෙපමණ හානියක් කරද්දී ආණ්ඩුවට අහක බලාගෙන සිටිය හැකිද? නැත්නම් මේ වන විනාශයට විරුද්ධව ආණ්ඩුව පියවර නොගන්නේ ඇයි?    මට ඇතිවූ ප්‍රශ්න වුයේ ඒවාය.    සාමාන්‍යයෙන් මෙවැනි උහතෝකෝටිකයකදී සිදුවී ඇත්තේ කුමක්දැයි මා සොයා බලන්නේ වෙන කුමකටවත් නොවැ මගේම සිත් සංතෘප්තිය උදෙසාය.    එහෙම සොයා බැලූ විට මට දැනගන්නට ලැබුණේ මෙහෙම කතාවකි.

මීට අවුරුදු විසිහතකට පෙර එනම් අනුවේ ඔක්තෝබර් වල උතුරේ සහ නැගෙනහිර පදිංචිවී සිටි මුස්ලිම් පවුල් දහස් ගණනාවක් කොටි සංවිධානය විසින් සිය පදිංචි ස්ථානවලින් එළවා දමනු ලැබුයේ  ප්‍රභාකරන්ගේ නියෝගය අනුවය.    සිය වාසස්ථාන වලින් පිටව යද්දී තමන් එතෙක් කල් හරි හම්බ කරගත් යමක් තිබුණානම් එයද ගෙනයන්නට ඔවුන්ට තහනම් විය.   එසේ නැතහොත් ගෙනයන්නට දුන්නේ සීමාසහිත චංචල දේපළ ප්‍රමාණයකි.    මේ සංසිද්ධිය ප්‍රසන්න විතානගේ ඔහුගේ 'ඉර මැදියම ' චිත්‍රපටයේ මනාව චිත්‍රණය කර ඇත.     ගර්හාවට පත්කර සිය වාසස්ථාන වලින් එළවා දමනු ලැබූ මුස්ලිමුන් පුත්තලම් පළාතේ අනාථ කඳවුරු වල අවුරුදු විසි ගණනක් දුක් විඳ යුද්ධයෙන් පසුව නැවත සිය නිත්‍ය පදිංචි ස්ථානවල පදිංචි කරවන තුරු බලා සිටියෝය.    මේ කතාව සුදු කුකුලාද ඔහුගේ බ්ලොගයේ ලියා ඇත.   ඒ වන විට විල්පත්තු පළාතේ මුස්ලිම් වරුන්ගේ මුල් ගම් බිම් වන ගහණයට නතුව රූස්ස කැලෑ බවට පරිවර්තනය වී තිබිණි.    කපා ඉවත්කරන ලද්දේ එම කැලෑවයි.   එහෙත් විවිධ පරිසර සංවිධාන මෙය අර්ථකථනය කළේ විල්පත්තුව කපා විනාශ කරනවා යනුවෙනි.    ඊටද හේතුවක් ඇත ඔය වනාන්තර රැක ගන්නට දිවි හිමියෙන් සටන් කරන පරිසර සංවිධානවලට මුදල් ලැබෙන්නේ ඔවුන් කෑගසන තරමටය.    පරිසර සංවිධාන පමණක් නොවැ සිංහල ජාතිය බුද්ධාගම බේරාගන්නට සටන් වදිමින් උපවාස, සත්‍යග්‍රහ කරමින් ජීවිතය දෙන්නට වුවද කැපවෙන අය වුනත් කෑ ගසන්නේ තමන්ට ලැබෙන කුට්ටියේ හැටියටය.    එහෙම නැත්නම් ලද වරප්‍රසාද තෑගී බෝග රැක ගන්නටය. 

විල්පත්තු විනාශය මෙන්ම තවත් මහත්සේ ජනප්‍රියවූ සටන් පාඨ කීපයක් මට මතකය.   මෑතකදීම කියැවුණු තවත් කතාවක් වුණේ ශ්‍රීපාද රක්ෂිතයේ ඉදිකරනවා යැයි කියන සංචාරක හෝටලය ගැන ඇතිවූ කලබගෑනියයි.   මේ කියන හෝටලය හදන්නට යෙදුණේ ශ්‍රීපාදයට කිසිම සම්බන්ධයක් නැති තේ වත්තකය.   ශ්‍රීපාදයට එහි ඇති එකම සම්බන්ධය තේ වත්තට ශ්‍රීපාද කන්ද පෙනෙන එකය.    මේ කතාවේ ඇත්ත තත්ත්වය රජය කොතරම් පැහැදිලි කළත් පරිසර සංවිධාන එය නෑසු කන්ව උද්ඝෝෂණය කළේ පැහැදිලිවම ඔවුන්ගේ තක්කඩි කමටය.     තවත් කතාවක් තිබුණේ සිංහරාජ වනාන්තරය මැදින් පාරක් කපනවා කියාය.   ඒ කපනවා කියූ පාරද සිංහරාජ වනාන්තරයේ මායිමට බොහෝ ඈතින් ඒ පළාතේ ගම්මුන්ගේ ගමන් පහසුව සඳහා කපන්නට යෙදුණු පාරකි.    මීට බොහෝ කලකට පෙර හැත්තෑ ගණන්වල මුල් භාගයේ බෙන්තර ඉදිකරන්නට පටන්ගත් සංචාරක හෝටලයකට එරෙහිව එක්තරා විප්ලවීය පක්ෂයක් ගම්වැසියන් උසි ගැන්වුයේ ඒ හදන්නේ ඇමෙරිකානු යුද කඳවුරක් ය කියාය.    හෝටලයේ තාප්පයේ ඇති සිදුරු ඒ යුද කඳවුරට ගෙනෙන කාලතුවක්කුවල බටය එළියට දමන්නට හදන සිදුරු බව ඔවුන් ගම්මුන්ට කියා ඇත.    එයිට්කන් ස්පෙන්ස් සමාගම දඹුල්ලේ කණ්ඩලම හෝටලය ඉදි කරගෙන යනවිට විශාල උද්ඝෝෂණයක් ඇතිඋනේ  කණ්ඩලම වැව් තාවුල්ලේ හෝටලය හදන බව කියමිනි. මේ උද්ඝෝෂණයේ මුලිකත්වය ගෙන කටයුතු කල දඹුල්ලේ හාමුදුරුවෝ  වැව් තාවුල්ලේ හෝටලය හැදුවොත් තමන් ගිනි තියා ගන්නා බව දෙසා වදාළෝය.    එහෙත් රටේ සංචාරක කර්මාන්තයේ වැඩි දියුණුව සඳහා පුද්ගලික අංශයේ සහයෝගය කෙතරම් අවශ්‍යදැයි හොඳින් වටහාගෙන සිටි ප්‍රේමදාස ජනාධිපති තුමා ඔය උද්ඝෝෂණ පයිසයකටවත් ගණන් නොගෙන කරදරයක් නැතිව හෝටලයේ වැඩ නිම කරන්නට අවශ්‍ය සහයෝගය දුන්නේය.   එදා උද්ඝෝෂණ කල උපවාස කල වීරයින් හැමදෙනාම පාහේ දැන් කණ්ඩලම හෝටලයට ගොස් කති බොති විනෝදවෙති.   ඒ අපේ රටේ හැටිය හැම තැනම සත්‍යග්‍රහ, විරෝධතා සහ උද්ඝෝෂණ ය.    මාරාන්තික උපවාස ය බොහෝ ඒවායේ යටි අරමුණ ප්‍රකාශිත අරමුණට හාත්පසින්ම වෙනස් එකක්ය.    

                                        අල්ලපු මාළුවැල

මිනිසුන් ඉදිරියට දමා විවිධ කණ්ඩායම් මේවා  මෙහෙයවන්නේ නිකම්ම නොවේ.    අන්තිමේ විරෝධතා වලට මොනවා උනත් ඒ අයගේ බලාපොරොත්තු ඉටුවෙලාය.    විරෝධතා නැත්නම් ඒ අයට සිද්ධ වෙන්නෙ කහ කහ ඉන්නටය.    කහ කියද්දී මට එකපාරටම මතක්වුණේ චෙෆාකිවය.    මම පහුගිය දවසක චෙෆාකිව බලන්නට වත්තට යද්දී ඔහු හිටියේ වත්තේ පාත්තිවලින් ගලවපු කහ ගොඩක් එක්ක ඔට්ටු වෙමින්ය.   අස්වැන්න සරුය කහ සෝදා සුද්ද කරන්නටත් තම්බන්නටත් තිබෙන බව චෙෆාකි කීවේය.    ඒ දවස්වල තිබුණු අයහපත් කාලගුණය හේතුවෙන් බෝට්ටු මුහුදු ගොස් නැති නිසා කෝට්ටෙගොඩ මාළු ලෑලිවල මාළු තිබුණේ නැත.   තිබිච්ච ටිකත් පට්ට ගණන්ය.    ඒ නිසා වත්තේ වලෙන් මාළු අල්ලන්නට චෙෆාකි යෝජනා කළේය.   ඒ යෝජනාවට මම බොහොම කැමති වුණේ බිලී බෑම මගේ ප්‍රියතම විනෝදාංශයක් නිසාය.    වත්තේ වැඩකරන ක්‍රිෂ්ණාට කියා පණුවන් ටිකක් කොටවා ගත් අපි බිළීපිති දෙකක්ද අරගෙන වලට ගියෙමු.    ක්‍රිෂ්ණා ගෙනැත් තිබුතිබුණේ පාණ්ඩුව හැදිලා වගේ හිටි කැහැටු පණුවන්ය.    ඒ ගමන වල අද්දර මඩ වගේ තිබුණු තැනකින් ආයෙම පණුවන් ටිකක් හොයාගන්නට විය.    ඇම දියට දමා වැඩි වෙලාවක් බලාගෙන ඉන්නට උනේ නැත.   මාළු එකා දෙන්නා ඇංවලට කොටන්නට වුවෝය.   වැඩි වෙලාවක් යන්නට පෙර මාළු වැලක්ම අල්ලා ගන්නට අපට හැකිවිය.   වලේ හිටපු තරම් හිටියේ චෙෆාකි බට්ටන් කියා කියන කාවයියන්ය.   ගොඩට ගත් කාවයියා කටුත් පුප්පාගෙන දඟලන්නේ ඇඟ ඇතුලේ මෝටරයක් හයිකලා වගේය.    පොඩ්ඩ බැරිවෙනකොට අතින් ගිළිහී යයි පැන්නොත් ආපහු අල්ලාගැනිලි බොරුය.   කාවයියෙක් කටේ තියාගෙන තවත් මාළුවෙක් දැලෙන් ගලවන්නට ගිය මාළු අල්ලන මිනිහෙකුගේ උගුර දිගේ ගොස් හිරවූ කාවයියා නිසා ඔහු මැරුණ බවත් ඒ මනුස්සයාගේ බෙල්ල මාළුවාත් එක්කම සංරක්ෂණය කර වෛද්‍ය විද්‍යාලයේ ආදර්ශකයක් හැටියට තබා ඇති බවත් මා අසා තිබුණත් දැක ගන්නට නම් ලැබී නැත.    මාළු ටික සුද්ද කර අඩුවැඩිය දමා කර කර ගා හැපෙන්නට චෙෆාකි හදපු බයිට් එකනම් රසම රසය.    කහ තැම්බූ කතාවත් කියන්නට ඇතත් දැනටමත් පෝස්ටුව දිග වැඩිවී ඇති නිසා ඉතිරි හරිය නැවතත් ලියන්නට තබාගෙන කතාව  මෙතෙකින් නවත්වමි.     හැලපකඩේට ගොඩවදින මගේ හිතවත් බ්ලොග් රචකයින් හා කමෙන්ට් කරන හිතවතුන්ටද පාඨක සියළුම දෙනාටද ලබන්නාවූ 2018 වසර සතුටින් බර වලියෙන් තොර වාසනාවන්ත අවුරුද්දක් වේවායි ඉතසිතින් ප්‍රාර්ථනා කරන්නේ ඔබ සියලු දෙනාටම ඉතා හිතවත් හැලපයා වන මමද හැලපී සහ හැලපැට්ටාත්ය෴