100.කාරතිව්වල කරෝල වාඩිය සහ වාලම්පුරි

 අපි පොඩිකාලෙ තනියම එහෙ මෙහෙ යන්න හදද්දී දෙමව්පිය වැඩිහිටියො අපිව බයකරනව,බිල්ලො අල්ලං යයි එහෙම නැත්නං සන්නාසි ගෙනියයි කියල...

බිල්ලොයි සන්නාසියොයි පොඩි ළමයින්ව අල්ලගෙන යන්නෙ කරෝල වාඩිවලටලු එහෙම ගෙනියන ළමයින්ගෙන් වාල්ලුන්ගෙන් වගේ වැඩ ගන්නවලු වැඩ කලේ නැත්නං මඩු වලිගෙන් තලනවලු...ඔන්න ඔය වගේ කතා ඒ දවස්වල හරියට කියවුනා...මෙව්වා වැඩිහරියක් අතිශයෝක්තියෙන් යුතුව ගොඩනැගුනු කතා වුනත් ඉඳල හිටල කියවෙන කතාවක කිසියම් ඇත්තකුත් තිබුණා මොකද පොඩි ළමයින් පැහැරගෙන යාම රටේ සමහර  තැන්වලදී සිදුවෙලා තිබුණ නිසා ...

ළමයින්ව පැහැර ගැනීම පසුබිම් කරගෙන රොඩ්නි ජොන්ක්ලාස් මහතා වාලම්පුරි කියල නවකතාවක් ලිව්වා  ඒ පොතට වස්තු විෂය වෙලා තිබුනෙ කඳුකර ගමකින්  පැහැර ගන්නා කුඩා දරුවෙක්ව කරවල වාඩියකට විකිණීම ගැන සහ ඊට පස්සෙ සිදුවෙන දේවල් ගැන...

පසුකාලීනව අසූවෙ දසකයේදී වගේ මේ වාලම්පුරි නවකතාව ඒ නමින්ම චිත්‍රපටයකටත් නැගෙද්දී  විජය ගීතා දෙපොල ප්‍රධාන චරිත රඟපෑවා...

වාලම්පුරිය කියන්නෙ හක්ගෙඩියක්,සාමාන්‍යයෙන් හක්ගෙඩි දක්ෂිණාවෘතව කැරකිලා තියෙනව අපට දකින්නට පුළුවන්...නමුත් ඔය හක්බෙල්ලන් අතරේ දස දහස් ගණනකට එකක් විතර වාමාවෘතව කැරකිලා හැදෙනවා...ඇත්තෙන්ම ඒ ස්වභාව ධර්මයේ විකෘතියක් වුනත් හින්දු භක්තිකයන් මේ වාමාවෘත හක්ගෙඩිය වාලම්පුරි යනුවෙන් නම්කර පූජනීයත්වයෙන් සලකනවා...දක්ෂිණාවෘත හක්ගෙඩිය හඳුන්වන්නෙ එඩම්පුරි නමින්...

වාලම්පුරිය ඇති තැනට  සැප සම්පත් ධන ධාන්‍ය ආදී සියළුම දේවල් කිසිම ආයාසයකින් තොරව ලැබෙනවා යයි හින්දු භක්තිකයින් තදින්ම විශ්වාස කරනවා...

ඉතිං මේ වාලම්පුරි නවකතාවේදීත් කරවල වාඩියකට විකුණනු ලබන කුඩා ළමයා පසුව එයින් මිදිලා ගිහිං මූදෙ කිමිදිලා හක්බෙල්ලන්  ගොඩ දමන කණ්ඩායමකට එකතුවෙලා පසු කාලෙක වාලම්පුරියක් හොයා ගන්නා ආකාරය විස්තර වෙනවා...

කරෝල වාඩියක් ගැන මගේ හිතවතෙක් පහුගිය දවසක මට කියපු කතාවක් නිසා මට මේ වාලම්පුරි කතාව මතකයට නැගුනා...මගේ මිත්‍රයා ඇත්තෙන්ම කරෝල වාඩියක වැඩ කරපු කෙනෙක්, ඔහුව නං පැහැරගෙන ගිහිං නෑ, ඔහු විසින්ම කරෝල වාඩියට ගිහිං වැඩ කරපු හැටි ගැන කතා  කීපයක් මට දවස් කීපයකදී කිව්වා...ඒ කතා අහගෙන හිටපු මම කල්පනා කලේ ඔහු කියන දේවලින් මට ලියන්න යමක් හොයාගන්න පුලුවනිද කියන එක...

කතාව කියාගෙන යන්න මගේ මිත්‍රයට නමකුත් දෙන්න ඕනැනෙ අපි ඔහුට නෙවිල් පෙරේරා කියල කියමු...

නෙවිල් මට ඔය ටික ලියල දෙන්න බැරිද...

මට ඕවා ලියන හැටි තේරෙන්නෙ නෑ ඕනෑ නං ලියාගන්න...

හැත්තෑව දශකයෙ රට ගිණිගනිමින් තිබුණු එක් අවුරුද්දක නෙවිල් සාමාන්‍යපෙළ විභාගයට වාඩිවුනා, රටේ පැවතුනු තත්වය අනුව ප්‍රතිපල එනතුරු ඔහු ගෙදර නවතින එකට ගෙදර වැඩිහිටියන් කැමතිවුනේ නෑ...තරුණයන් දඩයම් කිරීම ඒ කාලෙත් ජයටම සිදුවුණු නිසා දෙමව්පියන්ගෙ අදහස උනේ නෙවිල්ව ගෙදරින් පිටකරන්නයි...

නෙවිල්ව වෙන කොහෙවත් යවන්න එපා මගෙ ලඟට එවන්න...

පමුණුගම ධනවත් ව්‍යාපාරිකයෙක් වූ ඔහුගෙ මාම කෙනෙක් එහෙම කියල එව්වා...ජෝන් ෆ්‍රෙඩ්රික් ක්ලැරන්ස් ජයමාන්න නම් වූ ඔහුගෙ ව්‍යාපාරවල අඬු බඬු රටේ කිහිප අතකටම විහිදිලා තිබුණා...එක ව්‍යාපාරයක් වුණේ කරවල වේලීම...මාමලගෙ ගෙදර ගිය නෙවිල්ව පහුවදාම කල්පිටියට එපිටින් මූද මැද තිබුණු දූපතකට අරගෙන ගියා...

කල්පිටිය අර්ධද්වීපයට එපිටින් ඇති දූපත් දාහතරෙන් එකක්වූ මේ දූපතේ නම කාරදූව හෙවත් කාරතිව්, මෙන්න මේ දූපතේ නෙවිල්ලගෙ  මාමට අයිති  මාදැලක් තිබුණා ඒ මාදැලට අමතරව තවත් මාදැල් තුනක් දූපතේ තිබුණා...

ඩේවිඩ් මුදලාලිගෙ මාදැල

ලියෝ තිසේරාගේ මාදැල

මට්ටකොටුවෙ රාළහාමිගෙ මාදැල

ඔක්කොම මාදැල් හතරයි නෙවිල් ගිය මාදැලේ ධීවරයො දහඅටක් විස්සක් විතර හිටිය ඒ ඔක්කොම අය පමුණුගම පැත්තෙන් ගියපු ධීවරයො...මාදැල් වාඩියේ වැඩකටයුතු බලාගත්තෙ ලියන මහත්තය කියල කෙනෙක්, නෙවිල්ට  දූපතෙන් කොළඹ එවන කරෝලවල  ගණන් හිලව් තබාගැනීමේ රාජකාරිය බාරවුනා...

ඒ හරියෙ තිබුණු විශාල දූපත් දෙක වෙච්චි බත්තලන්ගුණ්ඩුව හෙවත් ගුණ්ඩුව සහ පල්ලියවත්ත කියන දූපත්වල කරවල ව්‍යාපාරය මහා පරිමාණයෙන් කෙරෙන්නෙ නැහැ, ඒ දූපත්වල අල්ලන මාළු ඔක්කොම අයිස් දාල කොළඹ යවනව...

කාරදූව අක්කර විසිඅටක් විතර විශාලයි මාදැල් වාඩිවල වැඩකරපු අයට අමතරව මීගමු පළාතෙන් දූපතට පවුල් පිටින් ගිහිල්ල පදිංචිවෙලා මූදු රස්සාව කරපු පවුල් කීපයකුත් හිටියා...ඔවුන්ගෙ පොල් අතු ගෙවල් එක තැනක තියාගන්න අමාරුයි කාලෙන් කාලෙට දූපතේ දෙපැත්ත මූදු කන නිසා එක පැත්තක් මූදු කනකොට ගෙවල් අනික් පැත්තෙන් අටවගනිමින් ඔවුන් ජීවත්වුනා...

මේ ධීවර පවුල් සහ මාදැල් ධීවරයන් අතර හොඳ සහජීවනයක් ඇතිවෙලා තිබුණා මාදැලට බහුලව අහුනොවෙන මාළු ඒ කියන්නෙ එකා දෙන්න අහුවෙන මාළු මේ ධීවරයන්ට මාදැලෙන් ලබාදෙනවා ඔවුන් ඒ මාළු වේලල කරවල කරනව ඒ කරවල ගෙනියන්න මීගමුවෙන් කරවල මුදලාලිලා කාලෙන් කාලෙට දූපතට ඇවිත් යන එක සිරිතක් ...

දූපතට අරක්කු ගේන ඒ මුදලාලිල ධීවරයන්ට බොන්න දීල ඒ ගෙවල් වල  ගෑණු හරි කෙල්ලො හරි එක්කත් සැතපිලා කරෝලත් අරං යන එක සාමාන්‍ය දෙයක්...ඒ සහජීවනයම දැල්වාඩිවල ධීවරයනුත් භුක්තිවින්දා...අවස්ථාව අනුව හදිස්සියක්ම නං දොරමුල්ලේ හිටගෙන හරි සේවය සපයන්නට කෙල්ලන් පසුබට වුණේ නෑ...

දවස ගානෙ උදේට අපේ මාදැල  වටකෙරුවා...දැල එලාගෙන ගියාම දැල් අදින මිනිස්සුන්ගෙ පරතරේ කිලෝමීටරයක් විතර... දැල ගොඩ එනකොට පරතරේ ටිකෙන් ටික අඩුවෙලා එක තැනකට එනවා, දැල බලාගන්න මිනිහා මංඩාඩි දැල පස්සෙන් ඔරුවක එනව...මංඩාඩි දැලේ මඩිය මඩ කාගෙන නොයන්න උඩින් තියාගන්න ඕනෑ මඩිය මඩ යට ගියොත් මාළු අඩුයි...

වැඩිපුරම අපි වේලුවේ කට්ටා තෝරු පරව් හාල්මැස්සෝ කාරල්ලො, එක දැලකට හාල්මැස්සෝ කිලෝ සීය හමාර අහුවෙන දවස් තියෙනව...කෑමට ගත්තෙ බල කෙලවල්ලෝ වගේ රතු මාළු, තෝරු පරව් ගණන් ගත්තෙ නෑ... දැලේ පැටලිලා එන  ඉස්සො පොකිරිස්සෝ වගේ උන්  මට වෙනම හදල දෙනවා,තුන් වේලටම කන්න ලැබුනෙ බතුයි මාළුයි මොනම එළවලුවක්වත් නෑ මාළුවලට අමතරව පරිප්පු තිබුණා...මාළු නං මිරිසට උයල කිරට උයල බැදල තෙල්දාල වගේ හැම විදියකටම හදනව...

 

උදේට දැල ගොඩ ඇදල ඉවර උනාම වාඩියේ වැඩකරපු හැම කෙනාම මිරිසට උයපු මාළුයි කටදන්න හදල දෙහි ඇඹුල් දාපු පොල් සම්බෝලයි  එක්ක උණු උණුවෙ දුම්දමන සම්බ බත් මහ ගොඩක් හායි හූයි ගගා කනව, මම වෙන්න ඇති අඩුවෙන්ම කාපු එකා...

කෑම කාල ඉවරවෙලා ලොකු මාළු පලල ලුණුවතුර ඔරුවක දාල ලුණු අල්ලන්න ඇරල වේලෙන්න වැල්ලට දානව පොඩි මාළු නං ලුනුවතුරේ දාල එහෙම්මම වේලෙන්න දානව...ලුනුවතුර ඔරුවේ දාල ගත්ත කාරල්ලො වාඩියේ අය කිරට උයනව පුදුම රසක්...

අපේ වාඩියේ කරවල පැටෙව්වෙ කොළඹ කුමාරසිංහ මුදලාලිට, වේලපු කරෝල සිප්පම්  වලට බඳිනවා  කරෝල මිටිය වියාපු පොල් අතු වලින් ඔතල කොහු ලණු වලින් බැන්දම සිප්පම කියනවා...සිප්පමේ බර කිරල මුදලාලි එවල තියෙන කාඩ් එකක ඒ බර ලියල සිප්පමේ ගහනව...සිප්පම් කොච්චර පැටෙව්වද කියල වාඩියේ අයිතිකාරයටත් දන්වනවා...

වාඩියේ කෑමට හාල් පොල් පරිප්පු තෙල් එහෙම   එවනකොටම සිප්පම් ඔතන්න පොල් අතු කොහුලණු එහෙම කුමාරසිංහ මුදලාලි ලොරියෙ  පටෝල වාඩියට එවනවා අපි කරන්නෙ කරෝල සිප්පම් පටවල යවන එක විතරයි , මුදලාලිල දෙන්න ගණන් හිලව් බේරගන්නව...

නාගන්න ඕනෑවුනාම මූදට පැනල ඇතිවෙන්න නාගෙන ගොඩඇවිත් බෙලෙක් පිඟානකින් වැල්ලෙ වලක් හාරල උනන වතුර ටිකෙන් ලුණු හෝදගන්නව...බොන්න වතුර ගන්නෙත් එහෙමමයි වැල්ලෙ හාරන වලට උනන වතුර ගෙනත් උණුකරල ගන්නව...උණුකලාට බොන්න අමාරුයි හරිම කිවුල...

දූපතේ ගිනි අව්ව උනාට මූදු හුළං නිසා අව්ව ගානක් නෑ හැබැයි ගජරාමෙට කලුවෙනව,හවස ඉර බැහැගෙන යනකොට මම වැල්ලෙ ඇවිදින්න යනව ගෙවල්වල ඉන්න කෙල්ලො කීපදෙනත් වෙරළට  එන්නෙ ඒ වෙලාවට තමා...

වාඩියේ වැඩකරන අයට හැම සතියෙම පඩි බේරනවා ඒකට කියන්නෙ සුමාන කාසි ගෙවනව කියල...සුමානෙට කීයද ඉතිං ඒ දවස්වල රුපියල් හැටයි හැත්තෑවයි ඒකෙනුත්  ඒ මිනිස්සු  ලියන මහත්තයගෙන් බීඩි මිටි එහෙම ඉල්ල ගත්තු සල්ලිත් අඩුකරලයි ගණන් බේරන්නෙ...

ඔය සොච්චමත්  ඒ මිනිස්සුන්ව උදේ ඉඳන් රස්තියාදු කරලයි දෙන්නෙ, ඒ ගැනත් මට කළකිරීමක් තිබුණා...මම දූපතේ වැඩි කාලයක් හිටියෙ නෑ ඒ දවස්වල දූපතේ හිටියත් මගේ හිතේ තිබුනෙ ගෙදර එන්නෙ කවදද කියලයි,දැන් එහෙම නං වෙනසකටත් එක්ක ටික කලක් ඉන්න තිබ්බ...ඒත් මම කොල්ලනෙ, තරුණ ජීවිතේ පාලු දූපතක ගෙවල දාන්න මට කොහෙත්ම උවමනාවුනේ නෑ...රට සාමාන්‍ය තත්වයට එන්න පටන් ගත්තට පස්සෙ මම ආපහු ගෙදර ආවා...

ඉතිං නෙවිල් මගෙත් එක්ක සැරෙන් සැරේ කියපු කතා ටික එක කතාවකට ගොනුකරගත්තම කතාව ඕකයි...

අපි කෝච්චියෙ ගිය කට්ටිය සැරයක් ට්‍රිප් එකක් යන්න ලෑස්ති වෙද්දී කල්පිටියෙ යමු කියල නෙවිල් යෝජනා කළා, කල්පිටිය ඒ දවස්වල සංචාරකයන් ආකර්ෂණය කරගන්න තැනක් නොවුනත් වෙනසකටත් එක්ක අපි කල්පිටියෙ ගියා...නෙවිල් අපට කල්පිටි යන්න යෝජනා කළේ අර අපට තියෙන අතීත මතකයන් අතර අතරමං වීම කියන රෝගය ඔහුටත් වැළඳිලා තිබුණු නිසාද කියල මට අද හිතෙනව... කොහොම වුනත් අවුරුදු තිස්දෙකකට පස්සෙ නෙවිල් කල්පිටියට පය ගහපු වෙලාවෙ ඔහු නඩේ ගුරා වගේ අපිව කල්පිටියෙ තැන් තැන්වල එක්ක යද්දී ඔහුගෙ දෑස් දිළිසුනා මට මතකයි...වෙලාවකට ඒ දෑස්වල තෙතමනයක් තිබුණදෝ කියල මට දැන් හිතෙනව, එහෙමවුනත් ඒක පුදුමයක් නෙවෙයි...කොහොමහරි ඒ ගමන මම ගිය හොඳම ට්‍රිප්වලින් එකක් වුණා...

අපි එක දවසෙන් ගියාට ඒ ට්‍රිප් එක හරිනං දවස් දෙකක හරි තුනක හරි ට්‍රිප් එකක්...

නෙවිල් මේ ඊයෙ පෙරේදාවක මට කිව්වා...

එහෙමනං ඊළඟ ට්‍රිප් එක දවස් දෙක තුනකට දාගම්මු  හැබැයි කාරදූවටත් ගිහිං එන්නම ඕනෑ...

ඔක්කොටම ඉස්සෙල්ල අපි දෙන්නම එකසැරේ ලංකාවෙ ඉන්න වෙලාවක් හොයාගන්න එපායැ...

කොහොමවුනත් ගමන යන එක ගැන ප්‍රතිපත්තියක් වශයෙන් අපි දෙන්න එකඟ වෙච්චි නිසා කවදා හෝ අපි දෙන්න ලංකාවෙදි මුණගැහුණු දවසක ගමන යැවෙයි...

අපි එදා කල්පිටියෙ ගිය කතාව අද ලියන්න හිටියත් දැන් ලිව්වොත් මේ පෝස්ටුව ගොඩක් දික්වෙන නිසා වෙන දවසක ලියන්නං...

ප.ළි.

මේ මම ලියපු  සියවෙනි පෝස්ටුවයි අවුරුද්දකට විතර  කලින් මම මේ බ්ලොගය පටන් ගද්දි සීයක් ලියාගන්න හැකිවෙයිද එහෙම නැත්නං කොච්චර ලියනවද කියල කිසිම අදහසක් මට තිබුනෙ නෑ වගේම මම ලියන දේ  කියවයිද විවේචනය කරයිද කියන සැකයත් මට තිබුණා. ඒ වුනත් මගේ සැකය හිතලුවක්ම බවට පත්කරමින් මම බ්ලොගයට ලියපු ඕපාදූප ඔයගොල්ල ආදරයෙන් පිළිගත්තා...ඒ විතරක් නෙවෙයි අටම් මාතලන් දේශකයා වැනි සහෘදයින් ඔවුන්ගෙ බ්ලොග්වලින් මාව බ්ලොග් ලොවට හඳුන්වල දුන්නා, ඒ අයටත් නම් වශයෙන් සඳහන් කරන්නට නොහැකි මගේ බ්ලොගයේ පාඨකයන් වන ඔබ සැමටත්  මගේ හද පිරි ආදරය පිළිගන්වන්නට කැමතියි.

බ්ලොගයට අවුරුද්ද පිරෙන දවසට විස්තර ඇතිව ලියන්නම්,ඔබ සැමට ජයවේවා.