50.අලුත් අවුරුද්ද සහ පනහ

අද දවස කාරණා දෙකක් නිසා මට වැදගත්...එකක් තමයි සිංහල අලුත් අවුරුද්ද...අනික මේ තමයි මගෙ පනස් වෙනි පෝස්ටුව....ඉස්සෙල්ල අවුරුදු ගැන කියල ඉම්මු.

විප්‍රවාසයෙ ගතකරන අපිවාගෙ අයට අලුත් අවුරුද්ද එච්චර සකිලයක් නෑ කියල කවුරුත් දන්නවනෙ...අපේ රටෙන් ගෙවල්වලින් නෑදෑ හිතවතුන්ගෙන් දුරස්වෙලා ඉන්නකොට අවුරුදු ජයට කන්න බැහැනෙ.

ඒත් ඉතින් කිරිබත් ටිකක් හදල කනව සිරිතට... වෙලාවල් නම් අල්ලගන්න අමාරුයි...වෙලාවෙ වෙනස හැටියට මේ සැරේ උයනවනං පාන්දර දෙකට විතර උයල පාන්දර පහකුත් ගානට තමයි කන්න තියෙන්නෙ...ඒක කොහොමටවත් ප්‍රායෝගික නෑනෙ.

මේ තමයි අපේ දුප්පත් අවුරුදු මේසෙ...කිරිබත්,කෙසෙල්ගෙඩි,ලුණුමිරිස්,අලුව වර්ග දෙකක්,වැලිතලප සහ උළුඳු වඩේ...අනික් හිතවතුන්ගෙන් කැවුම්, කොකිස්,කේක්,මුංගුලි ආදී තවත් රසකැවිලි පස්සෙ ලැබුණා.

උළුඳු වඩේ හැලපයා හෙවත් මගේ නිෂ්පාදනයක්...ඉතුරු ඔක්කොම හැදුවෙ හැලපි හෙවත් මගේ බිරිඳ...උළුඳු වඩේ හදන හැටිනං පින්තූරද සහිතව බ්ලොග් එකේ දාන්න අදහසක් නෑ...මේ දවස්වල බ්ලොග් වල චෙප්ල වැහි වැහැලනෙ...ඒ වගේම චෙප්ලට මඩත් වදිනව...ඇයි පපඩම් බදින හැටියි බිත්තර තම්බන හැටියිත් කියල දීල තිබ්බනෙ...ඒ පෝස්ට් දෙක බලල මමනං හරියට විනෝද වුණා...නිර්මාණාත්මක පෝස්ට් දෙකක්...බිත්තර තම්බල කපා ගන්න හැටිත් කියල තිබුණා...ගලගොඩ අත්තයගෙ උපදෙස් අනුව ගෑණු පස්දෙනෙක් බැඳපු එකෙක් මේ තරමට බිත්තරේ කපාගන්න කියල හීනියට කපන හැටි පෙන්නල තිබුණා...බල සේනාවෙ එකෙක්ද කොහෙද ඇනෝ ඇවිත් අමු කුණුහරුපෙන් බැනල තිබුනනෙ...මට ඉළ නෑ හිනා.

 වැදගත්ම දේ තමයි අවුරුද්දට දවස් පහක නිවාඩුවක් ලැබුණු එක...ආපහු වැඩට යන්නෙ අඟහරුවාදා.

ඉතින් ඔබ සියලු දෙනාටම බතින් බුලතින් සපිරි කිරියෙන් පැණියෙන් උතුරන සුබම සුබ නව වසරක් වේවායි හැලප පවුල ආදරයෙන් ප්‍රාර්ථනා කරනවා.

ඊළඟට මට පෞද්ගලිකව වැදගත් මං සළකුණක් වන පනස්වන ලිපිය තමයි මේ...මගේ බ්ලොග් එක 2012 නොවැම්බර් මාසෙ පටන්ගත්තට මම ලියන්න ගත්තෙ දෙසැම්බර් ඉඳලයි...අප්‍රේල් මැදවෙද්දි පනහක් ලියාගන්න පුලුවන් වුණා.

නොවැම්බර් බ්ලොග් එක ආරම්භ කරල මම මාසයක්ම කල්පනා කළා මම ලියන දේවල් ඔයාල කොහොම පිළිගනීද කියල...හිනාවෙයිද අපහාස කරයිද කියවයිද ආදී වශයෙන්...එහෙම හිතන්න හේතුව කුඩාකාලෙ මගේ වැඩෙන ළපටි පෞරුෂත්වයට වැදුනු මරු පහරක්...මේ වයසට වෙලත් මම තවමත් පසුගාමීයි...මට හිතෙන්නෙ අනික් අය මම ලියන දේවල් අගය නොකරයි හිනාවෙයි කියල...මේ පසුගාමිත්වය කරගහගෙන තමා මට ජීවිතේ ඉදිරියටත් යන්න වෙලා තියෙන්නෙ(පණ බයයි මෙහෙම ලියන්න එතකොටත් මඩ වදිනවනෙ දුක විකුණනව කියල )

 කොහොම නමුත් හිත තදකරගෙන මම ලිපි කීපයක් ලියල දැම්මහම එයට ලැබුණේ මම නොසිතූවිරූ පිළිගැනීමක්...කවුරුත් කිසිම බේදයකින් තොරව මම ලියනදේවල් අගය කළා...වර්ණනා කළා සමහර සොයුරන් මාව බ්ලොග් ලෝකයට හඳුන්වල දුන්නා...මාගැන ලිපි පවා ලිව්වා...ඒ ඔක්කොගෙම උදව්වෙන් තමයි මම දිගටම ලියන්න හිත දිරිමත් කරගත්තෙ.

මනුස්සයෙකුගෙ ජීවිතයට නහරවල දුවන රුධිරය කොච්චර වැදගත් වෙනවද හා සමානවම බ්ලොග් කරුවෙකුට ඔහුගෙ පෝස්ට්වලට වැටෙන කමෙන්ට් වැදගත් වෙනවා...බ්ලොග්කරුවන් දිගටම ලියන්න ධෛර්යමත්වෙන්නෙ ඔවුන්ට ලැබෙන කමෙන්ට් වලින්...අපි ආත්ම තෘප්තිය උදෙසා ලිව්වත් තවත්කෙනෙක් ඒ ලිපි නොබලනව නම් කමෙන්ට් නොකරනව නම් ඒ බ්ලොග්කරු නිකම්ම උකටලී වෙනවා...ලියන්න හිතෙන්නෙ නෑ.

ඒ නිසා එහෙම වෙන්න නොදී මගේ ලිපි කියැවූ කමෙන්ට් කළ මා හඳුන්වා දුන් ඔබ සැමටම මගේ හෘදයාංගම ස්තූතිය පිළිගන්වන්න කැමතියි.

 ඊළඟට තවත් දෙන්නෙක් ඉන්නව ස්තූති කරන්න...මට ලියන්න පරිසරය හදල දීල නිදහස දෙන හැලපි හෙවත් මගේ බිරිඳ...ඇය තමයි මම අර කියපු පසුගාමිත්වයෙන් මාව උඩට ඇදගත්තු එක්කෙනෙක්...ඇය මා ධෛර්යමත් කරනව පමණක් නොවෙයි මම ලියනකොට තේ කෝප්පෙ පවා ළඟට ගෙනැත් දෙනවා...ලියන දේ මුලින්ම කියවල වාචික කමෙන්ටුවකුත් ලබාදෙනවා...ඇයටත් තාත්ත ලියන දේවල් අම්මට කියල කියවගන්න හැලපැට්ටා හෙවත් පුතාටත් මගේ හෘදයාංගම ස්තූතිය පිළිගන්වනවා.

මේක තමයි අද කතාව...මගේ අත්දැකීමක් නෙවෙයි මම අහපු ජන කතාවක්.

ඔන්න එක ගමරාළ කෙනෙක් මන්තර බලෙන් යකෙක් බැඳගෙන වැඩ ගන්නවලු...මේ යකාට වැඩ දීල ඉවර කරන්න බෑලු...මේ කියන පරක්කුවෙන් වැඩේ කරලත් ඉවරයි...වැඩ දෙන්න නැතිවුණොත් ඌව බෙල්ල කඩල දානවා...ගමරාළ කිව්වලු ගිහින් කුඹුර කොටපන්... කියල යකා විනාඩි දහයෙන් කුඹුරු යායම කොටල ඇවිත්...තව වැඩ දෙන්න කියල ඉල්ලනවලු.

දැන් ගමරාළට හරි ප්‍රශ්නෙ...මේ යකාට වැඩ කොහෙන් දෙන්නද...ගමහාමිනේ අහනව ගමරාළ කම්මුලේ අත තියාගෙන කල්පනා කරනකොට...

මොනවද ඕයි කල්පනා කරන්නෙ...

ඒ ගමන ගමරාළ කතාව කිව්ව...ගම හාමිනේ කියනව...

ආ...එහෙමද...ආයෙම වැඩ ඉල්ලන්න ආපුවාම කියනවකො මගෙන් වැඩ ඉල්ලගන්න කියල...

ඔන්න දැන් යකත් දුන්න වැඩ ඉවරකරල ගමරාළ ළඟට ඇවිත් කියනව...

කෝ වැඩ...කෝ වැඩ...වැඩ කෝ...

ගමරාළ කිව්ව....

ගිහින් ගමහාමිනේගෙන් වැඩ ඉල්ලගනිංකෝ...

ඒ ගමන මූ විද්ද ගම හාමිනේ ළඟට...

කෝ වැඩ...කෝ වැඩ...වැඩ කෝ...

ආ...පොඩ්ඩක් වාඩිවෙයන්කෝ...

එහෙම කියපු ගම හාමිනේ හිමිහිට පොඩ්ඩක් අනික් පැත්තට හැරිල ඇඳන් හිටපු කම්බාය අස්සෙන් ට්‍රිෂ් කියල මොකක්ද ඇදල අරන් යකාට දුන්නලු...

මෙන්න මේක දිගඇරගෙන වරෙන්කෝ...

 යකත් මේක අරන් හිනාවෙලා...

මේකත් මට වැඩක්ද...කියල පැත්තකට වෙලා මේක දිග අරින්න ගත්තලු...

ඇදල අත අරිනකොට ආයෙත් කැරලි ගැහෙනව...යකා හැන්දැවෙනකම්ම මේක දිග ඇරගන්න බැලුව බෑ...දීපු විදියමයි.

පරාජය බාරගන්න අකමැති වෙච්චි යකා දුවගෙන ගිහින් ඉස්සරහ කන්දෙ තිබ්බ මහ ගලෙන් පහළට පැනල සියදිවි නසා ගත්තලු.

හැඳිමිටේ නුවණ ගැන හැමදාම පිරිමින්ගෙන් අවමාන අපහාස විඳින සමස්ත කාන්තා පරපුරටම මේ කතාව උපහාර පිණිස වේවා.