අර්ජුන ගැන මතක සටහනක්.

ඒ මා චෙන්නායි නුවර රාජකාරි කළ සමයයි.    උදේ 8.30 ට කාර්යාලයට එන අපි සවස 5 ට පිටත්ව යන්නෙමු.    කාලය මගේ මතකයට අනුව 2000 වසරේ මැද භාගයයි.

"අද හවස මොකුත් වැඩක් හෙම දාගෙන තියෙනවද?" කාර්යාලය ඇරෙන්නට ආසන්නව තියෙද්දි මට කතා කළේ අර්ජුනය.    ඒ සමයෙහිද  ජංගම දුරකථන බහුලව පාවිච්චි නොවුයෙන් අර්ජුන කතා කළේ කාර්යාල දුරකථනයටය.   ජංගම දුරකථන ලංකාවෙහි භාවිතා වීම ඇරඹුණේ අනූව දශකයේ මුල් භාගයේ බව මගේ මතකයයි.    සෙල්ටෙල් යනුවෙන් හැඳින්වුණු එම ජංගම දුරකථනය ගඩොල් ගෙඩියක් තරම් උස සහ රාත්තල් කීපයක් බර උපකරණයකි.    මේ බව හොඳින්ම මගේ මතකයේ තිබෙන්නේ මමද අනූව දශකයේ මුල් භාගයේ  එවැනි දුරකතනයක් පරිහරණය කර ඇති නිසාය.   පරිහරණය කළාට දුරකථනය මගේ නොව එවකට මා සේවය කළ රජයේ ප්‍රවෘත්ති දෙපාර්තමේන්තුවේ අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් වරයාට දෙපාර්තමේන්තුව විසින් ලබාදෙන ලද නිල ජංගම දුරකතනයය.    එම දුරකථනය මිළදී ගන්නට ප්‍රවෘත්ති දෙපාර්තමේන්තුව වියදම් කළ මුදල රුපියල් අනුදහසකට මදක් වැඩි බව මගේ මතකයයි.     ප්‍රවෘත්ති අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් වරයා කාර්යාලයේ සිටිනා විට ඔහුගේ මේසය උඩ තබා තිබෙන මෙම දුරකථනය ඔහු පිටතට යනවිටදී රැගෙන යෑම අත්‍යාවශය වන්නේ ජනාධිපති ප්‍රේමදාස මහතා කොයි වෙලේ කතා කරත් දැයි කියන්නට බැරි බැවිනි.    ප්‍රේමදාස මහතා ජංගම දුරකථනයට කතා කරනවිට අදාළ නිලධාරියාම එයට පිළිතුරු නොදුන්නොත් ඔහුට දෙයියන්ගේම පිහිටය.   රාත්තල් ගණනක් බර දුරකථනය අතේ තියාගෙන ඉන්නටත් බැරිය.    එයට පිළියමක් ලෙස ප්‍රවෘත්ති අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් වරයා කරන්නේ ඔහු සමග යන නිලධාරියෙකුට දුරකථනය තබා ගැනීමේ වගකීම භාරදීමයි.   ගම්උදා රාජකාරි, ජනාධිපති ජංගම සේවය, පදවිප්‍රාප්ති උත්සවය වැනි උත්සව වලදී නම් දුරකථනය තබාගැනීමේ වගකීම අනිවාර්යයෙන්ම මට භාරවේ.    මට තිබෙන්නේ ගඩොල් ගෙඩියක් බඳු දුරකථනය පැත්තකින් තබාගෙන ඇමතුමක් ඒ දැයි පරීක්ෂාවෙන් සිට ඇමතුමක් එනවිට එය ප්‍රවෘත්ති අධ්‍යක්ෂ ජනරාල් වරයාට යොමු කිරීමය.   දැන්නම් මෙය සිනාවට කාරණාවක් වුවද එදවස නම් මෙය ඉතා භාරදුර රාජකාරියක් වුයේ ප්‍රේමදාස ජනාධිපතිවරයා කේන්ති ගැස්සවීමට කිසිම නිලධාරියෙකු කැමති නොවූ  හෙයිනි.

ජංගම දුරකථනයේ විස්තරය අවසන් කොට නැවතත් කතාවට පැමිණියහොත් මා මෙහිදී අර්ජුන යනුවෙන් හඳුන්වා ඇත්තේ චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරයෙක් වූ ටී. අර්ජුනයි.    ලංකාවේදී චිත්‍රපට කීපයක් අධ්‍යක්ෂණය කළ ඔහුගේ සිනමා දිවියේ අග්‍රඵලය වුයේ 1979 දී තිරගතවූ 'වසන්තයේ දවසක්' චිත්‍රපටයයි.    එය ඒ වසරේ හොඳම චිත්‍රපටය වූ පළඟැටියෝ සමග තරඟ කරමින් ජනාධිපති සම්මාන අටක් දිනාගත්තේය.    මා මේ කියන වකවානුවේ අර්ජුන චෙන්නායි නුවර මයිලපූර් පැත්තේ නිවෙසක පදිංචිවී සිටියේ සිය දියණියද සමගය.    1999 අග භාගයේ සිට අපේ කාර්යාලයට නිතර යන එන්නෙකු වූ අර්ජුන 2000 වර්ෂය වනවිට මා සමග ඉතාම කිට්ටු  සම්බන්ධතාවක් ගොඩ නගා ගෙන සිටියේ මාද ඔහුගේ වෘත්තියට දැඩිසේ ප්‍රිය කරන්නාවූ කලාබරයෙකු වූ නිසාවෙනි.    චෙන්නායි නුවර ඇති ප්‍රසිද්ධ චිත්‍රාගාරයක් වූ ප්‍රසාද් ස්ටුඩියෝ හි අවසන් නිමහම් කටයුතු හමාරවූ චිත්‍රපට බලන්නට අර්ජුනට නිතරම ලැබෙන අවස්ථාවට ඔහු මාවද සම්බන්ධ කරගන්නට අමතක නොකළේය.   එසේ වන්නේ චිත්‍රපටය කලාත්මක එකක් වුවහොත් පමණකි.    එදාද අර්ජුන මට කතාකළේ එවැනි චිත්‍රපටයක් බලන්නට යන්නටය.

" විශේෂ වැඩක්නම් නෑ අර්ජුන ඇයි?"

" එහෙනම් හවස මගෙත් එක්ක ප්‍රසාද් එකට යමු, අද හොඳ ෆිල්ම් එකක් තියෙනවා!"   මට එක්වරම මතක්වුයේ ඒ දිනවල චෙන්නායි හි සංචාරයක නිරත වෙමින් සිටි සමන් වය.    ඔහුද අප දෙදෙනා මෙන්ම කලාබරයෙකි.

"අර්ජුන මේ දවස්වල සමනුත් චෙන්නායි ඇවිත් මහාබෝධියේ නැවතිලා ඉන්නෙ!"

" අයියෝ ඇයි මට කිව්වෙ නැත්තෙ? එයත් එක්කගෙන යමු.  මම හවස එනකොට සමනුත් එක්කරගෙනම ඔයාලගෙ ගෙදර එන්නම්!"

හවස මම යන්නට සුදානම් වෙද්දී මමත් එන්නම් කියා හැලපි කණු කුණු ගාන්නට වූ නිසා ඇයටත් සුදානම් වෙන්නට කියා කීවෙමි.    හැලපැට්ටා ගැන ප්‍රශ්නයක් නොවුයේ ඒ දිනවල අපේ අම්මා පැමිණ අපත් සමග නැවතී සිටි නිසාය.    අපි හතරදෙනාම ප්‍රසාද් ස්ටුඩියෝවට ගියේ අර්ජුනගේ වාහනයෙනි.   එදා අප නැරඹු චිත්‍රපටය වුයේ තරුණ ද්‍රවිඩ සිනමාකරුවෙකු විසින් අධ්‍යක්ෂණය කර තිබු "ටෙරරිස්ට්" නමැති චිත්‍රපටයයි.   එය එවකට ලංකාවේ පැවති වර්ගවාදී යුද්ධය පසුබිම් කරගෙන තැනු අතිශය කලාත්මක චිත්‍රපටයක් වූ බැවින් චිත්‍රපටය ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වා අප හිඳ සිටි අසුන්වලම ගල්ගැසී චිත්‍රපටය නැරඹුවෙමු.   මේ චිත්‍රපටය ලංකාවේ ප්‍රදර්ශනය නොවූ බව මගේ විශ්වාසයයි. (මෙම චිත්‍රපටයේ විස්තර සොයා ගැනීම සඳහා පැය කීපයක් අන්තර්ජාලය පිරික්සුවද පලක් නොවීය, චිත්‍රපටය නැරඹීමෙන් උද්දාමයට පත්ව සිටි සමන් ලංකාවට ගිය පසු ටෙරරිස්ට් චිත්‍රපටය ගැන ලිපියක් ලංකාදීප පත්‍රයට ලීවා මට මතකය ) චිත්‍රපටය අවසානවී අප ආපසු එද්දීද බොහෝ දුරක් එනතුරු තමන්ගේම කල්පනා ලෝකවල නිමග්නව සිටි අප අතර කතාබහක් නොවීය.   නිහඬතාව බිඳිමින් චිත්‍රපටයේ සිය සිත්ගත් තැන් සහ යම් යම් තාක්ෂණික කරුණු කීපයක් ගැන සමන් විසින් මතුකළ ප්‍රශ්න වලට අර්ජුන අවශ්‍ය පැහැදිලි කිරීම් සිදුකළේය.    වාහනය අපේ ගමනාන්තය කරා ක්‍රමයෙන් ලඟාවෙමින් තිබිණ.

" සුන්දර සැන්දෑවක් ලබාදීම ගැන අර්ජුනට බොහොම ස්තුතියි!" සමන් කියා සිටියේය.

" ඒ සැන්දෑව තව දුරටත් දික්වෙනවාට සමන්ගේ අකමැත්තක් නෑ නේද?" අර්ජුන විමසන්නේ සිනාසෙමිනි.

" අපෝ කොහොමටවත් අකමැත්තක් නෑ, අපි ඔක්කොම මගෙ කාමරයට යමු." සමන් පවසන්නේ අර්ජුන දෙස බලමිනි.

" නෑ සමන් මේගොල්ලන්ගෙ ගෙදර අපට පුරුදු තැන නොවැ, අපි එහෙ යමු . වාඩිවෙන තැනම ටෙලිපෝන් එක තියෙනව අවශ්‍ය හැම දේම කෝල් කරලා අපට ගෙන්නගන්න පුළුවනි."  අර්ජුනගේ යෝජනාවට කාගේවත් අකමැත්තක් නොවුයෙන් තව ටික වේලාවකදී අප සියලුම දෙනා අපේ නිවසේ වාඩිගෙන සිටියෙමු.

මා සතුව තිබු ස්කොච් බෝතලයකින් අපේ එකමුතුව ආරම්භ කළ අතර ටිකකින් කලින් කීවාසේම දුරකථනය අතට ගත් අර්ජුන ඔහුගේ සුපුරුදු අවන්හලට කතාකර අපට අවශ්‍ය කටගැස්ම ඇණවුම් කළ අතර සියලු දෙනාටම රාත්‍රී ආහාරයද ඒ සමගම ඇණවුම් කළේ රාත්‍රී ආහාර ගෙදර උයන්නට අවශ්‍ය නැතැයි හැලපිට කියමිනි.   විදේශීය මත්පැන් වර්ග දුලබ ඉන්දියාවේ අපට එවන් හිඟයක් නොමැතිවුවද වෙනත් අයට විදේශීය මත්පැනක රස බලන්නට ලැබුණේ ලංකාවට හෝ වෙනත් රටකට ගොස් ආපසු එද්දී ගෙන එන්නට ලැබෙන මත්පැනක් ලැබුණොත් පමණකි.     මෙයට හොඳම විකල්පය ලෙස අර්ජුන තෝරාගෙන තිබුණේ ඕල්ඩ් මන්ක් නම් ඉන්දියානු රම් වර්ගයයි.   බොන්නට ප්‍රිය දනවන සේ මෙම රම් වර්ගය මිශ්‍ර කිරීමට අර්ජුන අති දක්ෂයෙක් විය.   සෝඩා ද පෙප්සිද නියමිත ප්‍රමාණවලින් රම් වීදුරුවට දමා දෙතුන් වරක් හොඳින් කලවම් කරදෙන බීම වඩිය අතිශය ප්‍රණීත බැවින් ටික දවසකදී අප බොහෝ දෙනෙක් අර්ජුනගේ රම් මිශ්‍රණය ලැදියෝ වීමු.      නමුත් කොතෙකුත් බලා සිටියත් අර්ජුන මිශ්‍ර කරන රම් වඩිය ඒ ආකාරයට සකස් කර ගැනීමට අපට කිසිදිනෙක  නොහැකි විය.

සරවනමුත්තු තංගරාජා සහ රංජනා තංගරාජා යුවළගේ වැඩිමහල් පුතණුවන් ලෙස කොළඹදී උපත ලබන තංගරාජා අර්ජුන අධ්‍යාපනය ලබන්නේ කොළඹ රාජකීය විද්‍යාලයෙනි.   ශාන්ත තෝමස් විදුහලේ ගුරුවරයෙක් වන සරවනමුත්තු තංගරාජා විවාහ කරගන්නේ එවකට ප්‍රසිද්ධ නර්තන ශිල්පිනියක වූ රංජනාය. රූමත් රංජනා, තංගරාජා ට වඩා වසර විසිපහකින් හෝ තිහකින් බාල යැයි මා අසා තිබේ.    අර්ජුන උරුමකරගන්නේ මවගේ දේහ ලක්ෂණ සහ ඡවි කල්‍යාණයයි.  අප හමුවන විටද රිදීවන් කෙස් කළඹක් තිබු අර්ජුන ග්‍රීක පිළිමයක් මෙන් පැහැපත් සුන්දර පුරුෂයෙකු වුයේය.    පාසැල් අධ්‍යාපනයෙන් පසු ලන්ඩන් ෆිල්ම් ස්කූල් වෙතින් චිත්‍රපට කලාව පිලිබඳ උපාධිය ලබාගන්නා අර්ජුන එක්සත් රාජධානියේදී ඔහුගේ මිතුරෙකු වූ බෘනායි සුල්තාන් වරයාගේ පුතණුවන්ගේ ආරාධනයෙන් බෘනායි රාජ්‍යය බලා පිටත්වන්නේ එහි චිත්‍රපට කලාව නංවාලීමේ වැඩසටහනකට සම්බන්ධවීමටය.     කෙසේ වුවද ඔහු වැඩිකල් බෘනායි රාජ්‍යයේ රඳන්නේ නැතිව ලංකාවට පැමිණ සිය වෘත්තීය ආරම්භ කරයි.    හිතුවක්කාරයෙකු වූ අර්ජුන විසින් ලියා ඉදිරිපත් කරන තිර නාටක වලට චිත්‍රපට සංස්ථාවේ අනුමැතිය නොලැබෙන තැනදී ඔහු කරන්නේ තිරනාටකය වෙනස් කිරීම නොව අර්ජුන කළායයි කියන්නටවත් නොහැකි බාල වර්ගයේ විහිළු චිත්‍රපට කීපයක් නිපදවීමයි.    අර්ජුනගේ හොඳම මිතුරා වන්නේ තවත් එවැනිම හිතුවක්කාරයෙකු වූ කේමදාස මාස්ටර්ය.    කෙසේ වුවද අර්ජුන සිය සිහින චිත්‍රපටය නිපදවන්නේ 1979 දීය.    

අසු ගණන්වල අග භාගයේ චෙන්නායි නුවර පදිංචියට එන අර්ජුන වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර ගැනීමට හෝ වෙනත්  විවිධාකාර කටයුතුවලට ඉන්දියාවට එන කලාකරුවන්ගේ සෑම සියලු අවශ්‍යතාවක්ම ඉටුකර දීමට සැදී පැහැදී සිටියේ ඉතා කැමැත්තෙනි.    චෙන්නායි නුවරට එන බොහෝ කලාකරුවන්ගේ නවාතැන වුයේ අර්ජුනගේ නිවහනයි.    ඒ අය වෙනුවෙන් අර්ජුනගේ නිවසේ පැවැත්වෙන සාදයන් සඳහා අපද නිතරම ඇරයුම් ලැබුවෙමු.    මෙහිදී මට එක සිද්ධියක් මතක්වේ.    ලුෂන් බුලත්සිංහල චෙන්නායි විත් අර්ජුනගේ නිවසේ නැවතී සිටි දිනෙක අර්ජුන අපටත් දවල් කෑමට ආරාධනා කර ඔහුගේ ඇම්බැසඩර් වාහනයද  එව්වේය.    සාදයෙන් පසු අපි අර්ජුනගෙන් සහ ලුෂන්ගෙන් සමුගෙන ආපසු එන්නට පිටත්වුනෙමු.   හොඳ පදමට වැදී සිටි අප සිව්දෙනා වාහනයේ ආපසු ආවේ මහ හඬින් ගීත ගයමිනි.   දෙදෙනෙක් වාහනයේ පිටුපස ජනේල දෙකෙන් අත් එළියට දමාගෙන දොරට තඩිබාමින් තාලයද ඇල්ලුවෝය.     වාහනයට කරන මේ හිරිහැරය රියදුරාට ඇල්ලුවේ නැත.   පාරේ පැත්තකට කර වාහනය නැවැත්වූ රියදුරා වාහනයෙන් බැස අපට කීවේ ඇති තරම් සිංදු කීමෙන් පසු යමුයි කියාය.    රියැදුරාව ෂේප් කරගෙන ආපසු පිටත් වෙන්නට අපට සෑහෙන පරිශ්‍රමයක් දැරීමට සිදුවිය.   වරක් ඔහුගේ හිතවත් කලාකරුවෙකුගේ ඥාතියෙක් හෘද සැත්කමකට ඇපලෝ රෝහලට එද්දී අර්ජුන ලංකාවට ගොස් සිටියේය.   මෙය දැනගත් වහාම ලංකාවේ සිට මට කතාකළ අර්ජුන සියලුම විස්තර මට ලබාදී  කීවේ වහාම රෝහලට ගොස් ඔවුන් හමුවී අවශ්‍ය උපකාර කරදෙන ලෙසටය.   කලාකරුවන් සමග ඇසුර ප්‍රිය කළ තරමටම ඔහු දේශපාලකයන් අප්‍රිය කළේය.   ලංකාවේ දේශපාලකයන් සහභාගිවන කිසිම උත්සවයකට අර්ජුන සහභාගී වුයේ නැත.   

2001 වර්ෂයේ මැද භාගයේදී  සුප්‍රකට ඉන්දීය ගත් කතුවරයෙකු වූ ආර්.කේ.නාරායන්  චෙන්නායි හි සිටින බව මට ආරංචි වූ විට ඔහු මුණගැසීමේ ආසාවක් මට ඇතිවිය.    හැකි හැම ආකාරයකින්ම ඔහු සිටින තැනක් සොයාගන්නට උත්සාහ කළ මට අවසානයේ  දැනගන්ට ලැබුණේ නාරායන් අසනීපව ඇපලෝ රෝහලේ සිටින බවය.   විස්තරය අර්ජුනට කීවිට ඔහු මා කැටුව ඇපලෝ රෝහලට ගියේය.   අපට දැකගන්නට ලැබුණේ මරණාසන්නව දැඩි සත්කාර ඒකකයේ සිටි නාරායන්වය.    ඊට පසුදින නාරායන් මියගියේය(මේ කතාව දිග විස්තරයක් බැවින් නාරායන් හමුවීම නමින් වෙනම කතාවක් ලෙස ලියන්නට බලාපොරොත්තු වෙමි) 

2001 ජුනි මාසයේදී චෙන්නායිහි රාජකාරී අවසන්කර මා ලංකාවට පැමිණියෙමි.   ඒ දිනවල අර්ජුන තවත් චිත්‍රපට කීපයක් නිපදවීමට කටයුතු කරමින් සිටියේය.   දිනක් අර්ජුන මට කතාකර කීවේ ඔහුගේ චිත්‍රපටයක මුහුරත් උළෙල කොළඹ හෝටලයක(හෝටලයේ නම දැන් මට මතක නැත) පැවැත්වීමට නියමිත බවත් එයට සහභාගී වීමට ඔහුට හැකියාවක් නැති බවත් නියමිත දින හෝටලයට ගොස් පිංතුර ටිකක් රැගෙන ඔහුට එවන ලෙසත්ය.   අර්ජුන කී ආකාරයටම මා නියමිත දින එම මුහුරත් උළෙලට ගොස් පිංතුර ගෙන අර්ජුනට යැව්වෙමි.   සමන්ද එදින පැමිණ සිටියේ අර්ජුනගේ හිතවත්කමටය.    එම චිත්‍රපටය අධ්‍යක්ෂණය කරන්නට අර්ජුන බාරදී තිබුණේ අයි. එන්. හේවාවසම්ටය.  රුගත කිරීම් සියල්ල නිමාකලද  චිත්‍රපටය ඉන් ඉදිරියට ගියේ නැත.

මා මුලින් සඳහන් කළ පරිදි   ක්ෂේත්‍රයේ තවත් හිතුවක්කාරයෙකු වූ කේමදාස මාස්ටර් අර්ජුනගේ ලඟම හිතවතා වූ අතර කේමදාස මාස්ටර් වෛද්‍ය ප්‍රතිකාර ගන්නට නිතරම චෙන්නායි නුවරට පැමිණෙයි.    ඔහුගේ නවාතැන වන්නේ අර්ජුනගේ නිවෙසයි.   වරක් අපි චෙන්නායි නුවර ශ්‍රී ලංකා චිත්‍රපට උළෙලක් සංවිධානය කළෙමු.   දින තුනක් පැවති චිත්‍රපට උළෙලේ සිංහල චිත්‍රපට හයක් ප්‍රදර්ශනය කරන්නට නියමිත විය.   ඒ දිනවල කේමදාස මාස්ටර් ද චෙන්නායි හි නැවතී සිටියේය.    උළෙලේ ආරම්භක උත්සවය පැවති දින අර්ජුන කේමදාස මාස්ටර්ද කැටුව උත්සවයට පැමිණියේ අහම්බෙන්ය.    ප්‍රදර්ශනය වන චිත්‍රපට හයේ නම් කියැවූ අර්ජුන මට කීවේ ඒ  චිත්‍රපට හයටම සංගීතය සපයා ඇත්තේ මාස්ටර් බවය.   අපි වහාම මාස්ටර් රැගෙන ගොස් ප්‍රධාන වේදිකාවේ වාඩිකරවුයෙමු.    අර්ජුනගේත් මාස්ටර්ගේත් හිතවත්කම කොයි තරම්ද යත් මාස්ටර්ගේ දියණියගේ විවාහය අවස්ථාවේ සාමාන්‍යයෙන් මාමා කෙනෙක් විසින් සිදුකරන මනාලිය පෝරුවට නැංවීමේ කටයුත්ත බාරවුනේත් අර්ජුනටය.  අදද ඇයගේ මුහුණු පොතේ ඒ පින්තුරය ඇත.

අර්ජුන ගැන මතක තව රාශියක් ඇතත් කතාව දිග්ගැහෙන බැවින් ඒවා ලියන්නට අවස්ථාවක් නොමැත.   මා ලංකාවට පැමිණීමෙන් ටික කලකට පසු අර්ජුනද ලංකාවේ පදිංචියට පැමිණි බව මට ආරංචි විය.   අපි දින දෙකතුනක් කොළඹදී මුණගැසුනෙමු.    ඉන්පසුව දිගින් දිගටම සිදුවූ මගේ විප්‍රවාසය හේතුවෙන් අපේ සම්බන්ධකම ඈත්වී ගිය අතර මේ මෑතකදී මට ඔහු නැවත මුණගැසුනේ මුහුණුපොතෙනි.   මුහුණු පොතේ අපි දෙදෙනා හොඳ මිත්‍රයෝ වීමු.   අප්‍රේල් මාසයේ අප දෙදෙනා අතරවූ කතාබහකදී අර්ජුන කීවේ අලුත් අවුරුද්දට ඔහු කොළඹින් පිට යන බැවින් අවුරුදු පසුවූ වහාම මුණගැහෙමු කියාය.   මා කාලයකට පසු අර්ජුන මුණගැසීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් සිටියදී අර්ජුන අලුත් අවුරුද්ද සමරන්නට බුද්ධි කීර්තිසේනලා සමග කොස්වාඩියේ ඔවුන්ගේ නිවසට ගියේය.   අප්‍රේල් 16 අර්ජුනගේ උපන් දිනය වූ අතර මම  ඔහුට මුහුණු පොතේ සුබ පැතුමක් එක්කළෙමි.   සුබ පැතුම දකින්නට වත් අර්ජුනට අවස්ථාවක් නොමැති වුයේ 15 දා රාත්‍රියේ නින්දට ගිය අර්ජුන 16 දා නැගිට්ටේ නැති බැවිනි.

අවසන් ගමන් යන්නට ජයරත්න මල් ශාලාවේ සැතපී සිටි අර්ජුනට සමුදෙන්නට ක්ෂේත්‍රයේ බොහෝ දෙනෙක් පැමිණ සිටි අතර විශේෂයෙන් කැපී පෙනුණේ ඉන්දියාවේදී අර්ජුන නවාතැන් අහාර පාන සපයාදී කැපවී උදව් කර සුවපත් කළ ලංකාවේ  ජනප්‍රිය නිළියන් දෙදෙනෙකු අර්ජුන බලන්නට නොපැමිණීමය.   අර්ජුනව එළියට ගන්නා තුරු මමත් සමනුත් එවකට මහාබෝධියේ සිටි ජයතුංගත් කතාබහ කරමින් සිටින අතර මම සමන් ගෙන්  විමසුවේ අර්ජුන අයි. එන්.හේවාවසම් ට හදන්නට දුන් චිත්‍රපටයට කුමක් වීද කියාය.   චිත්‍රපටයේ කුමක් හෝ දෙයකට චිත්‍රපට සංස්ථාවත් සමග ගෝරි දමාගත් අර්ජුන විශාල මුදලක් වැයකර රූගත කළ චිත්‍රපටය පෙන්වන්නේ නැත කියා පැත්තකට දැමු බව සමන් මට කීවේය.   අපි සියලු දෙනා අර්ජුන සමග ඔහුට සමුදෙන්නට කනත්තේ හින්දු කොටසට ගියෙමු.   අවමංගල්‍ය උත්සවයේ එකම ගුණකථනය කළ මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න අර්ජුනගේ ජීවිතය ගැන කෙටියෙන් පැහැදිලි කළේය.   ඔහු කීවේ අතේ සතේ නොතිබූ වේලාවලදීත් අර්ජුන ජීවත්වුණේ රජෙක් මෙන් බවයි.   භීෂණ සමයේ තමන් පණ බේරාගන්නට ඉන්දියාවට පැනගොස් සිටි සමයේ ඇතිවූ තදබල අක්‍ෂි ආබාධයකට අර්ජුන ඔහුව රැගෙන ශංකර නේත්‍රාලයට ගොස් ප්‍රතිකාර කර සුවපත් නොකරන්නට ඇස් පෙනීම නැතිව යන්නට තිබුණු බව මහාචාර්ය සුනිල් ආරියරත්න කියා සිටියේය.

මා විප්‍රවාසයේ සිටිද්දී අර්ජුන සමුගත්තේ නම් වඩා හොඳයි කියා මට හිතෙන්නේ ඔහුගේ නිසල කය නොදකින මගේ හිතේ අර්ජුන සැමදාම ජීවමානව සිටින නිසාය.

කලකට පසු මට බෙනට් මුණගැසුනේද එදාය.   මා සමග සිනාසුනද බෙනට්ට මාව හඳුනා ගන්නට නොහැකිවූ බව මම දැන ගත්තෙමි.   අවමංගල්‍ය කටයුතු අවසන් වෙද්දී මා බෙනට් හමුවී කතාකළ විට ඔහු මාව හඳුනා ගත්තේ " ආ මල්ලි උඹ දැන් ලංකාවෙද?" කියමිනි෴