භීෂණය මැදින් ටෙලි නාට්‍ය සමග ජීවිතය 13 - ගමේ කාන්තාවන්ගේ උයමන, විසිදැල්කරුවා, අක්කා කෙල්ලගේ හතර මායිම සහ පස්ස දාච්ච බල්ලා.

අව්රැල්ලක් මුහුණට වැටීම නිසා හදිසියෙන් අවදි වූ  මම කොහේ සිටීදැයි වටහා ගැනීමට නොහැකිව මොහොතක් අන්දමන්ද වී සිට සිහි එළවා ගත්තෙමි.  ඉඳගෙන සිටි හාන්සි පුටුවෙන් නැගිටින්නට සිතක් නැත්තේ ඇඟට පණ නැති ගතියක් දැනෙන නිසාය.   සාලයේ දොරින් ඉස්තෝප්පුවට එබිකම් කළ ඉන්ද්‍රා අවදිවී පුටුවේ ඉඳගෙන ඉන්නා මා දුටුවාය.

" ඔළුව කඩා වැටි වැටි පුටුවට වෙලා දුක් විඳින්නෙ ගිහිං කාමරේ ඇඳෙන් නිදාගන්නවකො!" යි ඉන්ද්‍රා කීවාය.

"ඕනැ නෑ, ඕනැ නෑ නිදාගෙන ඉවරයි,ගෙදරට ආව මිනිහ ආපු වෙලාවෙ ඉඳන් නිදාගෙන ඉන්නව දැක්කොත් ගෙදර මිනිස්සු හිනාවෙයි!"

"ඒ අය හිනාවෙන එකක් නෑ,හිනාවුනත් එයා නිදිමරල ඇවිත් ඉන්නෙ කියල මම කියන්නංකො!" ඉන්ද්‍රාගේ දෑස්වල තැවරී තිබුණේ දැඩි සෙනෙහසකි.  

"මම එහෙම රැයක් නිදිමැරුව නං කවුරු එන්න කිව්වත් කොහෙවත් යන්නෙ නෑ  දවසම ගුලිවෙලා නිදාගන්නවා!" ඉන්ද්‍රා මට විහිළු කරන්නට වන්නීය.

"යාළුකම් ලොකුවට සලකන නිසා එහෙම කරන්න බැරි මෝඩයොත් ඉන්නවනෙ!". 

"නෑ අනේ,එහෙම කියන්න එපා! ආව එක කොච්චර දෙයක්ද? තමුසෙ එන්නෙ නැත්නං මොකුත් ඕන නෑ කියල මට හිතුණා!" ඉන්ද්‍රා කීවේ බිම බලාගෙනය.

මා රාත්‍රියක් පුරා නිදිවරා පැමිණ සිටින බව දන්නේ ඉන්ද්‍රා පමණකි.  කොපමණ නිදිමත තිබුණත් පිට ගෙදරක වැටුණු වැටුණු තැන නිදාගැනීම නොහොබිනා බව මම දනිතත් නිදිබරිත දෙනෙත් එය නොදනී.

"වැල්ලෙ රවුමක් ගහල ආපුවම ඔය නිදිමත ඇරිල යයි !"  කී ඉන්ද්‍රා මාත් එක්ක වැල්ලට යන්නට ඇගේ පොඩි මල්ලීව පංගරාත්තු කර දුන්නාය.  වතුර වීදුරුවක් ගෙන්වා ගෙන මුහුණේත් ඇස්වලත් තවරා ගත් මම මල්ලිත් සමග වැල්ලට යන්නට පිටත් වුනෙමි.

ගෙයි කුස්සිය පැත්තේ එළිමහනේ ඉන්ද්‍රාගේ අම්මා ප්‍රමුඛ කාන්තාවන් පිරිසක් ජයටම ඉවුම් පිහුම් කරන්නේ කොළඹින් එන යාළුවන් කණ්ඩායමට රසට උයා කන්නට දෙන්නටය.  සාමාන්‍යයෙන් ගම්වල හැටි එහෙමය,ගෙදරක කෑමට හත්අට දෙනෙක් එනවිට උයමනේ දක්ෂ කාන්තාවන් දෙතුන් දෙනෙකු උයන්නට අඬගසා ගැනීම සිරිතකි.  ඒ තනිවම උයන්නට බැරිකමකට නොව අමුත්තන්ට වඩාත් රසට ගුණට කෑම ටික හදා දෙන්නටය.   ඒ කාලයේ ගෙදර කෑමකට හත් අට දෙනෙක් එනවිට අපේ අම්මාත් අහළ පහළ කාන්තාවන් දෙතුන් දෙනෙක් උයන්නට අඬගහ ගනී.  ඒ එන අයද යම් යම් විශේෂිත දක්ෂතා ඇති කාන්තාවන් බව මම පසුකාලීනව නිරීක්ෂණය කර ඇත්තෙමි.

ඒ එන එක කාන්තාවක් හදන පොළොස් ඇඹුලට ගහන්නට පොළොස් ඇඹුලක් හදන්නට ගමේ කාටවත් බැරිය.  ගෑවුණු තැන කන්න පුළුවන් තරම් රසට අපේ ලොකුඅම්මා අංගුලු කරවල හොද්දක් හදයි.  ගම්මිරිසුත් ඉඟුරුත් පදමට මුසුකර කහත් පොලුත් සමග අඹරා එක කාන්තාවක් හදන කොස් මැල්ලුමේ පාරට්ටුව කොච්චරද කිව්වොත් කුස්සියෙන් හමන සුවඳ වත්ත පහළටම විහිදේ.   දැන්වුනත් අපේ ගෙදර ලොකු උයමනක් තිබුණොත් හැලපී කෑම උයන්නට අහළ පහළ කාන්තාවන් කීප දෙනෙකුට කතාකර ගනී.   අපේ ගෙදර බ්ලොග් කරුවන්ගේ සාදයක් තිබුණු වෙලේත් ඇය කාන්තාවන් කීප දෙනක් අඬගහ ගත්තේ කෑම ටික වඩාත් රසට උයා ගන්නටය. එදා අපේ ගෙදර ඇවිත් කෑම ඉවූ කාන්තාවන් කණ්ඩායමේ මුලිකත්වය ගෙන සිටි කාන්තාව මම පහුගිය දවසක ලියපු කතාවක ප්‍රධාන චරිතයක් වුවාය.   බිරිඳගේ ගමේ ඉන්න සහ ඇය රංජිගෙ පවුල යනුවෙන් හඳුන්වන කාන්තාව ඉඳිආප්ප කන්නට හදන පොල් සම්බෝලය තරම් රස පොල් සම්බෝලයක් මට වෙන කොහෙන්වත් කන්නට ලැබී නැත.

ඉන්ද්‍රලාගේ කුස්සිය පැත්තේ සතුටු සාමීචි කතාවේ යෙදෙමින් උයන කාන්තාවන් කණ්ඩායම පසුකරගෙන මම පොඩි මල්ලීත් සමග වෙරළ පැත්තට ඇවිද්දේ සැහැල්ලු සිතිනි.   අනවරත මුහුදු කෑම නිසා හෝ වෙනත් මොනයම් හේතුවක් නිසා හෝ මුහුදෙන් ඇතුළට නෙරා ආ කුඩා බොක්කක් වැනි නොගැඹුරු ජලතලයක් ඉන්ද්‍රලාගේ වත්තේ කොනකට වන්නට විය.   ඒ අපූරු සෞන්දර්යයෙන් යුත් මුහුදු බොක්කේ දර්ශනයෙන් පිනාගිය සිත් ඇති මා වෙරළට යන්නට පෙර මුහුදු බොක්ක බලන්නට ගියෙමි.  ඒ අයිනේ පස් කණ්ඩියක් උඩ හැඳ සිටි කමිසය ජටාවක් සේ හිසේ ඔතාගෙන සරම කැහැපොට ගහගෙන විසි දැලක්ද අතේ ඇතිව ඇනබාගෙන මුහුද දෙස බලා ඉන්නා මිනිසෙකි.   මාළු අල්ලනවා බලන්නට ඇත්නම් මට ඊට වඩා වෙන සැපතක් නැත.  මමත් එතැනම තිබූ කළුගලක් උඩ හිඳගෙන විසිදැල් කාරයා දෙස ඇසිපිය නොහෙලා බලාගෙන ඉන්නට වුයෙමි.

ටික වේලාවක් බලා ඉන්නා විට දියඹ දෙසින් පීනා ආ මාළුන් රංචුවක් එක්වරම හැරී බොක්කේ නොගැඹුරු ජලතලයට ඇතුළු වුහ.  මාළු රංචුව බොක්ක ඇතුළටම පීනා එනතුරු බලාසිටි විසිදැල් කරුවා වටෙන් ගොස් මුහුද පැත්තෙන් ජලයට බැස්සේය.  ඉන්පසු කැරළිකොට රඳවාගෙන තිබූ විසිදැල සහිත දකුණත ලතාවකට ලෙළවා කැරකෙමින් සිටි මාළුන් රංචුවට ගැසුවේය.  අනතුරුව මාළු රංචුව හොඳින් දැලේ බැඳෙන තුරු විසිදැල් ලණුවෙන් අල්ලා ගස්සමින් දැල එක්තැන් කොට ගොඩට අරගෙන ආවේ මනා පළපුරුද්දකින් යුතුවය.

දැල බේරා මාළු රංචුව බිමට හැලූ කළ බිමට වට විවිධ වර්ගවල මාළු රිදී පොලු මෙන් උඩ පනිමින් දඟලන්නට වුවෝය.   ඇහැට පෙනි පෙනී මෙතරම් අලුත් මාළු ලබාගන්නට වෙන අවස්ථාවක් කොයින්දැයි සිතූ මම අතට අහුවන ප්‍රමාණයේ සිටි ලොකු මාළු සියල්ලම දැල්කරුවාගෙන් මිළට ගත්තෙමි.   දෙපැත්තටම වාසි සහිතව ගණුදෙනුව සිදුවිය.  ලොකු මුදලක් ලැබුණා  යි දැල්කරුවා සතුටු වුවත් මගේ දැනීමේ හැටියට ඒ මාළු ටිකට මට වියදම් වුයේ සුළු මුදලකි.  සුද්ද කර තෙලෙන් බැද දෙන්නට කියා මාළු ටික මල්ලි අතේ එවෙලේම කුස්සියට පිටත් කළෙමි.

ගණුදෙනුව අවසන් කළ විසිදැල් කරුවා නැවතත් පස් කණ්ඩිය උඩ වාඩිගෙන ජලතලය දෙස බලා සිටින්නට විය.  අවට සැමතැනම නිසලය හිරු රැස් තීරු නාඹර නෙරළුතුරු මුදුන් අතරින් බිමට කඩාවදී.  අව් රශ්මිය සැර වුවත් මුහුද පැත්තේ සිට හමන තද සුළං ප්‍රවාහය හේතුවෙන් දාහය ඇඟට නොදැනේ.  අවටපිට බලමින් සිටි මා දුටුවේ නිවසේ සිට මුහුද පැත්තට සෙමෙන් පියමනින ඉන්ද්‍රාය.

"මෙතෙන්ට වෙලා මාළු බිස්නස් එකක් කරනවා කියල ආරංචි වෙලා මම ආවෙ!" මා සිටි තැනට ආ ඉන්ද්‍රා කීවේ වටපිට බලමිනි.

"කෝ අර කට්ටිය තාම ආවෙ නැද්දැ?"යි මම ඇසුවෙමි.

"තාම නෑ!" යි කී ඇය "කට්ටිය එකතු කරගෙන ළමයි ලෑස්ති කරගෙන ඒ ගොල්ලො එද්දි තව වෙලා යයි!" ඇදපැද කීවේ  බිම වැටී තිබූ පොල් කොටයක් උඩ වාඩි ගනිමිනි.   හරිබරි ගැසී වාඩිවූ ඉන්ද්‍රා බිම තිබූ ගල්කැට කීපයක් අතට ගෙන එකින් එක මා දෙසට විසිකරන්නට වුවාය.

"ඔය ගොල්ලන්ට ලොකු වත්තක් තියෙන්නෙ!" යි නිහඬතාව බිඳිමින් මම කීවෙමි.

"එච්චර ලොකුවක් නෑ අනේ, ඕන්නං අක්කර එකහමාරක් දෙකක් ඇති, ඔය ටික අපි කට්ටියට බෙදුනම එක්කෙනෙකුට ලැබෙන්නෙ පොඩ්ඩයි!"යි  ඇය කිවේ සිනාසෙමිනි.   "කොහොමත් ගමේ පදිංචි වෙන්න මගෙ අදහසක් නෑ!" යි කී ඇය බස්නාහිර පළාතෙන් සුදුසු දේපළක් මිළදී ගෙන පදිංචි වන්නට ඇය තීරණය කර ඇති බව කීවාය.

"කිව්වත් නැතත් දකුණෙ අය අන්තිමට නතර වෙන්නෙ බස්නාහිර පළාතෙ තමා !" යි මා කීවිට ඇය හඬනගා සිනාසුනාය.

ඉඩකඩම් ගැන විස්තර කතා කරනවිට මට එක්වරම සිනාගියේ පරණ කතාවක් මතක් වෙලාය.   ඒ මා  ක්‍ෂය රෝග මර්දන ව්‍යාපාරයේ රාජකාරි කරන සමයයි.  අක්කා කෙල්ලගේ සහෝදරයෙක් රිය අනතුරකින් හදිසියේ මියගියේය.  කාර්යාලයේ අපි ඔක්කොම වාහනයක් අරගෙන මළගෙදර ගියෙමු.   මළගෙදර තිබුණේ ගාල්ලේ සිට බද්දේගම පාරේ යද්දී හමුවන ගමකය.   අමරසූරියලාගේ රාජධානියක් වූ ඒ හරියේ තේ ද රබර් ද බහුලව වවා තිබෙනු අපට දැකගන්නට හැකිවිය.   අක්කා කෙල්ලගේ ගෙදරට පාරේ සිට කඳු පල්ලමක බැස යායුතු විය.   කන්ද පුරා තේ පඳුරු වවා තිබෙනු අප විසින් දක්නා ලදී.

අප දුටු අක්කා කෙල්ල කෑ ගසමින් බිම පෙරළෙමින් වැලපෙන්නට වන්නීය.  නිකං වැඩකට නැතුවත් මිනිහා මළාසේ කෑගහමින් අඬන්නට දක්ෂ අක්කා කෙල්ල අද නම් හැඬීමෙන් වාර්තා පිහිටුවනු ඇතැයි නිකමට වගේ කල්පනාවූ මට බකස් ගා හිනාවක් එළියට පැන්නේ නොදැනීමය.   අක්කා කෙල්ල සංසුන් කර ගත හැකි වුයේ බොහෝ අසීරුවෙනි.  ගෙදර අයට කතාබහ කිරීමෙන් පසු එළියට ගිය අපි එහි තබා තිබූ පුටුවල වාඩිගෙන දවල් කෑමට ආරාධනා කරනතුරු මළගෙයකට කොහෙත්ම නොගැලපෙන විදියේ නොයෙකුත් විකාර කතා කියමින් සිනාසෙමින් කාලය ගතකළෙමු..   මෙසේ කතාකරමින් සිටි අපිට එක්වරම තේරුණේ අපිත් එක්ක ආපු එකෙක් පේන්නට නැති  බවය.   කළුතර පැත්තේ පොල් සහ රබර් ඉඩම් හිමියෙකු වූ ඔහු ටිකක් ඉඩම් තණ්හා කාරයෙක් හැටියට කාර්යාලයේ ප්‍රසිද්ධය.

"ෂුවර් එකටම මේ ඉඩමෙත් හතර මායිම් හොයන්න යන්න ඇති!" යි කී කෙල්ලෝ කිචි කිචි ගා සිනාසෙන්නට වුහ.   කිව්වත් වගේම වත්තේ හතර මායිම පුරාම ඇවිදිමින් සිටි ඌ කෑමට ආවේ බොහෝ ප්‍රමාද වෙලාය.  පහුවදා උදේ ඊයේ ගමනේ විස්තර කතාවෙද්දී මු අක්කා කෙල්ලගේ ඉඩකඩම් වල විස්තරය කියන්නට ගනිත්ම කාර්යාලය පුරාම මහ හඬින් සිනාවක් පැතිර ගියේය. 

"තනියම හිනාවෙන්නෙ ඔළුව නරක් වේගන එනවදැ?" යි  ඉන්ද්‍රා මගේ සිනහව දැක ඇසුවාය.

"නෑ නෑ ඒ වෙන කතාවකට මට හිනාගියෙ!"

"මට තමුසෙගෙ ජීවිතේ ගැන වෙලාවකට ඉරිසියා හිතෙනවා!" යි ඉන්ද්‍රා කීවේ මා දෙස බලමිනි.

"ඒ මොකෝ බෙන් එකට වෙලා තනියම දුක් විඳින එකටද?"

"බලනව දැනුත් තමුසෙ ඉන්නෙ මොන තරම් සැහැල්ලුවෙන්ද? හිතුණු දිහාවක යනවා කැමති දෙයක් කරනවා මොන තරම් නිදහස්ද?"  ඉන්ද්‍රා කතාකරන්නේ ජලතලය දෙස බලාගෙනය.

"ඉතිං, තමුසෙටත් ඔය ඔක්කොම කරන්න බැරුවයැ? මොකෝ බෝඩින් වල කාට උත්තර කියන්න කියලද? ඩෙනිමක් ඇඳගත්ත ගියා!"

"ඩෙනිමක් ඇඳගෙන යයි!" ඉන්ද්‍රා කීවේ නොරිස්සුමෙනි.   "අපි කොහෙහරි තනියම ගියොත් කී දෙනෙකුට උත්තර කියන්න කියලද? ඔක්කොම බලාගෙන ඉන්නෙ අපේ ඇද හොයන්න, ඊළඟට එක එක කතා හදනවා.  කොටින්ම අපට පාඩුවෙ ඉන්නවත් දෙනවද? "

"ඒ ඉතිං මේ රටේ හැටි, ඒකට මම මොනව කරන්නද?" හැබැයි මම නං අනුන්ගෙ දේවල් හොයන්නෙ නෑ!"

"ඒකම තමයි මම තමුසෙත් එක්ක යන්නෙ එන්නෙ!" අනික එතකොට කාගෙන්වත් කරදරයක් නැතුව ඉන්න පුළුවනි!" ඉන්ද්‍රා කීවාය.

"ඒ මොකක්ද ඒ කතාව?"

මෙතෙක් වෙලා තිබූ සැහැල්ලු කෙළිලොල් ගතිය ඉන්ද්‍රාගෙන් පලා ගියා සේ විය.  බරවූ හඬින් ඇය කතාකළේ බිම බලාගෙනය.

"ෂූටිං,ෆිල්ම්,ටෙළි කිය කියා පස්ස දාච්ච බල්ල වගේ රැයක් දවාලක් නැතුව හැම තැනම දිව්වට තමුසෙ මොනවද දන්නෙ හැබෑට?" ඉන්ද්‍රා මගෙන් අසා සිටියේ උපහාසාත්මකවය.  මම කට ඇරගෙන ඇය කියනදේ අහගෙන  සිටියේ ඇත්තෙන්ම ඉන්ද්‍රා කුමක් කියන්නට යන්නේදැයි නොදන්නා නිසාය.   ඇය එතනදී මට මා නොදන්නා බොහෝ දේවල් කියා සිටියාය. ඉන්ද්‍රා කියපු කතාව කෙටියෙන් කියනවානම් මෙහෙමය.

කාර්යාලයේ කීප දෙනෙක්ම ඉන්ද්‍රා ගැන උනන්දුවක් දක්වන්නට වූයේ ඇය ආපු අලුතමය.   මේ අයගේ ලෙන්ගතුකම වැඩිකල් නොගොස් ඉන්ද්‍රාට හිසරදයක් වන තරමටම ආදරණීය තත්වයකට පත්වූයේ ඉන්ද්‍රා යන එන හැම තැනකම මුනුත් පෙනී සිටින්නට වීම නිසාය.   අපිත් එක්ක කන්න බොන්නට ගියාට ඉන්ද්‍රා මේ කතාවල් කීවේ නැති නිසා මම මේ කිසි දෙයක් නොදැන සිටියෙමි.   ඉන්ද්‍රා යන එන තැන්වලට මාවත් එක්කරගෙන යෑම මේ අයට මහත් හිසරදයක් වූවද මම දෙකටම නැති නාහෙට නාහන එකෙක් වීම හේතුවෙන් මුන් මට මොකවත් කියන්නට පසුබට වූ අතර හැකි හැම විටෙකම ඉන්ද්‍රාට දුෂ්ටකම් කරන්නට ද අමතක නොකළෝය.

"තමුසෙලට තියෙන ඔය ඉව අපට නෑනෙ, ඔය ටික මට කළින් කිව්වනං මක්වෙනවදැ?"යි  මම ඉන්ද්‍රාගෙන් අසා සිටියෙමි.

"මොනව කියන්නද?  දැනගන්න එපැයි ඒ ඔක්කොමල තමුසෙගෙ හොඳම යාළුවො වෙච්චිකොට!" ඉන්ද්‍රා නොනවත්වා කියාගෙන ගියාය.

"අනේ මන්ද ඕයි,මේව අහපුවම ඔළුවත් හොල්මන් වෙනවා!"

"හා හා දැන් හොල්මන් වෙන්න ඕනැ නෑ ගෙදර යමු,  තව ටිකකින් අර කට්ටිය ඒවි!" ඉන්ද්‍රා සිනාසෙමින් කීවාය.

අප දෙදෙනා ගේ දෙසට ඇවිදගෙන ආවේ සිනාසෙමිනි.  මොහොතකින් ඉන්ද්‍රලාගේ ගෙවල් පැත්තෙන් ගෝසාවක් ඇසුණෙන් නීතලා කණ්ඩායම සහ ලාල් ඇවිත් ඇති බව සිතාගන්නට හැකිවිය.   පොඩි උන්ගේ කෙළි සෙල්ලම්ද  ලොකු අයගේ සතුටු සාමීචිද  මැද දවස ගෙවී ගියා තේරුණේ නැත.  දහවල් ආහාරයද ජයටම සකස් කර තිබුණු බව අමුතුවෙන් නොකිවමනාය .    පිටත් වන්නටත් වෙලාව ලං ලංව එයි, බොහෝ වෙලාවක සිට ඉන්ද්‍රා මට කුමක්දෝ කියන්නට තතනන බව ඇගේ ඇස්වලින් මම තේරුම් ගෙන සිටියෙමි.  වතුර ටිකක් බොන්නට ගෙට ගිය වෙලාවේ ඉන්ද්‍රා මා තනිකොට ගත්තාය.

"අද කොළඹ යන්නම ඕනැද?" ඇය මිහිරි හඬකින් මා කණට කර විමසුවාය෴